Δεν γράφω, δεν γράφω... γιατί δεν έχω τίποτα καλό να πω. Με εξαίρεση ότι τα σταφύλια ήταν επιτυχία (πρέπει να είμαι από τους λίγους που είχαν σταφύλια φέτος, μην με ματιάσετε παρακαλώ) και τα αχλάδια, το καλαμπόκι και οι πατάτες επίσης (να' να καλά ο φίλος μου που τις έβαλε). Επειδή η κατάσταση προβλέπεται ζοφερή, είπαμε να βάλουμε και ρεβίθια φέτος, και κριθάρι για χρήση και όχι μόνο για φωτογράφιση.
Τι σας έλεγα... Δεν έχει σημασία που εάν είχαμε επιτόκια θα ήταν εκεί που ήταν τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν είχαμε δραχμές. Ούτε το ότι το Χρηματιστήριο είναι κάτω από 800 μονάδες. Ούτε το ότι οι Τράπεζες ζορίζονται ζορίζονται και ζούνε χάρη στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.. Ούτε έχουν σημασία τα "μέτρα". Ο τόπος έχει κάνει τρομερά λάθη από τουλάχιστον το 1990, και σχεδόν σίγουρα από το 1981 ή το τέλος της Χούντας, δηλαδή πάμε πίσω στο 1949, και τον Μεγάλο Διχασμό, και την Επανάσταση.
Τα τρομερά λάθη είναι το εξής ένα: Επειδή τρωγόμαστε μεταξύ μας, και επειδή εύκολα μας εξαγοράζουν οι ξένοι, δεν κουμαντάρουμε την χώρα μας εμείς. Νομίζουμε πότε πότε ότι κάνουμε κουμάντο εμείς αλλά δεν είναι έτσι. Κουμάντο κάνουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, άλλοτε πιο ευγενικά και άλλοτε πιο χυδαία, και που και που τσακώνονται και μεταξύ τους επ αυτού, την τελευταία φορά, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Μεγάλος Διχασμός ήταν για το εάν προτιμάμε την Μεγάλη Δύναμη Α ή την Β. Και ο Εμφύλιος όταν κούνησε την ουρά της η Γ.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις λοιπόν τσακώνονται και για το πώς θα σωθούμε. Δεν έχω πολυκαταλάβει τι θέλει ο καθένας τους. Και να είχα, δεν έχει σημασία γιατί άλλα λένε και άλλα εννοούν μέρες που είναι. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ΕΜΕΙΣ δεν ξέρουμε τι θέλουμε, κι αν ακόμα ξέραμε, ποτέ κανείς δεν μας ρώτησε ώστε να πάει παραπάνω. Το ότι μας άρεσε περισσότερο ο Χ από τον Ψ δεν μου λέει τίποτα.
Σήμερα, παζαρεύουν εάν θα φαλίρουμε με αυτό με τον άλλο τρόπο. Μη ακούτε κανέναν. Όταν φαλίρει ο γείτονας, και ο γείτονας του γείτονα και έρθει η σειρά μας, έχουμε όλοι φαλίρει. Ένα είναι βέβαιο. Θα υπάρξει μία βίαιη και άσχημη προσαρμογή προς τα κάτω, σε κάθε περίπτωση Οι δύο εκδοχές, παρεμπιπτόντως, που παίζουν, είναι εάν θα είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε εμείς στην φτώχεια μας, ή εάν θα αποφασίζει άλλος για εμάς, πάντα στην φτώχεια μας. Εάν πιστεύετε ότι ο άλλος θα είναι γαλαντόμος και θα αφήνει καλά δωράκια... ε τι να πω... Εγώ δεν θα παραχωρούσα την ελευθερία μου για δωράκια (άσε που ΚΑΝΕΙΣ δεν θα μας δίνει δωράκια, και όταν μας δίνουν να ξέρετε θα τα πληρώσουμε ακριβά).
Όσοι από εσάς είστε γεννημένοι πριν το 1960, δεν έχετε λόγο να φοβάστε. Ζούσαμε και τότε. Όχι εύκολα, αλλά ζούσαμε. Όσοι είστε γεννημένοι μετά το 1990, θα αναρωτιέστε τι στην ευχή λέω (και δεν θα σας αρέσουν καθόλου οι επόμενοι μήνες). Όσοι είστε μεταξύ 1960 και 1990 θα αισθάνεστε λίγο μπερδεμένοι, λίγο απογοητευμένοι ή λίγο προδομένοι. Μπορεί να γενικεύω, ή να κάνω λάθος, αλλά αυτή την εντύπωση έχω. ΜΗΝ σας τρομοκρατούν, ιδίως όσους είστε μόνιμα στο νησί. Μια χαρά ζούσε το νησί. Όχι όπως σήμερα, αλλά μια χαρά. Και σε κάθε κακό σενάριο, εάν έχεις λίγα αγροτικά και λίγα τουριστικά, είσαι καλύτερα από πολύ κόσμο στην Αθήνα.