Αυτοσχέδιοι καφενέδες

Τι απλά που ήταν τα πράγματα το 1978.

Οι μικροί, αμέριμνοι με τα αεροβόλα, τα βράδια στις λεμονιές,έψαχναν για σπουργίτια. Οι μεγάλοι μαζεύονταν στους αυτοσχέδιους καφενέδες για ρακί και ιστορίες. Εάν υπήρχε και κανένα χταπόδι από τον τότε ψαροντουφεκά-φωτογράφο, γινόταν επίσημο γεγονός.

Ο παπα Αντώνης κάπνιζε – δυστυχώς – από τότε, αλλά από τότε άρχισε να μαζεύει ιστορίες για τα Κάτω Μέρη.

Ο Αβράμς ζούσε, Θεός σχωρέσ’τον, καλός αλλά ταλαιπωρημένος άνθρωπος. Ο Γενιάς είχε επιτέλους παντρευτεί και είχε ήδη τον πρώτο του πιτσιρικά.

Το ρακί ήταν, όπως τώρα, σπιτικό. Το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν μια περίεργη πολυτέλεια. Αντί να ανάβεις λάμπα, γύριζες διακόπτη. Δεν υπήρχαν ψυγεία, πλυντήρια ή κλιματιστικά. Η ζωή μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει από τις μεσαιωνικές ρουτίνες της.

Όσο μεγαλώνω, θυμάμαι αυτούς που έφυγαν και εκτιμώ κάθε στιγμή που είμαστε ακόμα εδώ.