Έχω ένα μεγάλο χωράφι με αμπέλια, κριθάρι, βελανιδιές, δέντρα οπωροφόρα, δέντρα δασικά και πολλά φρύγανα. Είναι φραγμένο, για τον φόβο των κατσικιών, και βρίθει άγριας ζωής: οχιές, λαφίτες όχεντρες, ασβοί, σαύρες, πέρδικες και από πάνω, βαρβακίνες, σπιζαετοί, γαβνέλοι (βραχοκιρκίνεζα), αηδόνια, κορυδαλλοί, καρδερίνες.
Έχει και μερικούς παμπόνηρους, παλιούς λαγούς. Όχι τα χαζά που αφήνει ο Κυνηγετικός Σύλλογος για να τα εκτελούν το φθινόπωρο, λέμε για μεγάλους, δυνατούς, με μαυριδερά αυτιά. Τους ξέρω πάνε δυο χρόνια τώρα… Με κοιτάνε από μακριά, τρυπώνουν όταν με πάρουν χαμπάρι, και μου μασουλάνε τα αμπέλια, κάτι για το οποίο βάζω κακές σκέψεις στο κεφάλι μου.
Περπατάω αμέριμνος στην ζέστη, όταν δίπλα μου, σε μια γούρνα δέντρου, υγρή και δροσερή από το πότισμα, νοιώθω κάτι να με κοιτάει. Κουνάω μόνο τα μάτια να δω, και κοιταζόμαστε. Η οπτική επαφή παραείναι στρες για λαγό στα δύο μέτρα και «πανγκ!» εξαφανίζεται σφαίρα. Σταματάει στα 30-40 μέτρα, με κοιτάει λοξά, όρθια τα αυτιά του, και σφαίρα ξανά εξαφανίζεται στην άλλη άκρη 600 ή 700 μέτρα μακριά.
Τελευταία το παιχνίδι αυτό έχει αλλάξει. Με το που με βλέπει φεύγει αλλά όχι τόσο απότομα. Σταματάει στα 20 μέτρα, με κοιτάει, αυτιά πάνω, μετά κάτω, ξανά πάνω και σχεδόν νωχελικά πάει πίσω από κάτι ξερόχορτα, δήθεν κρύβεται. Δεν κουνιέμαι, ξαναβγάζει το κεφάλι, με κοιτάει, χάνει ενδιαφέρον και ασχολείται με ό,τι κάνει ένας λαγός στις 3 το μεσημέρι.
Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι, τον ανέχομαι να μου μασουλάει αμπέλια, και ελπίζω να μην πάθει τίποτα, όταν ανοίξει το κυνήγι.
Έχει και μερικούς παμπόνηρους, παλιούς λαγούς. Όχι τα χαζά που αφήνει ο Κυνηγετικός Σύλλογος για να τα εκτελούν το φθινόπωρο, λέμε για μεγάλους, δυνατούς, με μαυριδερά αυτιά. Τους ξέρω πάνε δυο χρόνια τώρα… Με κοιτάνε από μακριά, τρυπώνουν όταν με πάρουν χαμπάρι, και μου μασουλάνε τα αμπέλια, κάτι για το οποίο βάζω κακές σκέψεις στο κεφάλι μου.
Περπατάω αμέριμνος στην ζέστη, όταν δίπλα μου, σε μια γούρνα δέντρου, υγρή και δροσερή από το πότισμα, νοιώθω κάτι να με κοιτάει. Κουνάω μόνο τα μάτια να δω, και κοιταζόμαστε. Η οπτική επαφή παραείναι στρες για λαγό στα δύο μέτρα και «πανγκ!» εξαφανίζεται σφαίρα. Σταματάει στα 30-40 μέτρα, με κοιτάει λοξά, όρθια τα αυτιά του, και σφαίρα ξανά εξαφανίζεται στην άλλη άκρη 600 ή 700 μέτρα μακριά.
Τελευταία το παιχνίδι αυτό έχει αλλάξει. Με το που με βλέπει φεύγει αλλά όχι τόσο απότομα. Σταματάει στα 20 μέτρα, με κοιτάει, αυτιά πάνω, μετά κάτω, ξανά πάνω και σχεδόν νωχελικά πάει πίσω από κάτι ξερόχορτα, δήθεν κρύβεται. Δεν κουνιέμαι, ξαναβγάζει το κεφάλι, με κοιτάει, χάνει ενδιαφέρον και ασχολείται με ό,τι κάνει ένας λαγός στις 3 το μεσημέρι.
Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι, τον ανέχομαι να μου μασουλάει αμπέλια, και ελπίζω να μην πάθει τίποτα, όταν ανοίξει το κυνήγι.
θα βλέπουν οι κυνηγοι την φωτογραφία και σου ερχονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μην σε απογοητεύσω, αλλά η εικόνα είναι ζωγραφική, όχι φωτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λαγοί μου λέτε εσείς, στα κάτω μέρη άκουσα πως έχει αρχίσει το κυνήγι! ένας γιάννης από την κώμη (ο άντρας της προέδρου) και ένας από την καλλονή (φραγκίσκος ή νίκος νομίζω) δεν έχουν αφήσει τίποτα απο εκεί κάτω.
ΑπάντησηΔιαγραφή