Περπατώ σε σκεπασμένα δρομάκια, έξω από κλειστά κατώγια, ακούω τον αέρα και τα βήματά μου στις πλάκες, βλέπω τις πρασινισμένες πεζούλες από κάτω... Που και που η μυρουδιά από κάποια κουζίνα μου θυμίζει ότι παρά το καταχείμωνο και τις γιορτές, το χωριό δεν είναι απόλυτα έρημο.
Ευτυχώς που έχει απαγορευτικά και δεν ξεχνάμε που είμαστε.
Τα απαγορευτικά μόνο κάτι σαλονάτους Αθηναίους τρομάζουν. Τα καράβια για τον υπόλοιπο κόσμο ταξιδεύουν κανονικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήγεια σου θαλασσοπούλι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου και σένα Ανώνυμε και αντίο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή