Ομπατή

Κάποτε μου είχαν πει, όταν ατενίζεις μια μισάνοιχτη πόρτα, με ένα σκοτεινό χώρο από πίσω ατενίζεις το τέλος σου. Ή ότι οι πόρτες είναι το πέρασμα από την μία συνείδηση στην άλλη. Ή ότι πολλές πόρτες είναι σαν πολλές επιλογές. Κλειδωμένες πόρτες, περιστρεφόμενες πόρτες, φως στην χαραμάδα της μισάνοιχτης πόρτας, όλο συμβολισμοί και αναλύσεις ονείρων. Ο μακαρίτης ο Τσιφόρος, βέβαια, είχε γράψει σε κάποιο ευθυμογράφημά του, ότι τα όνειρα είναι προϊόν βαρυστομαχιάς (ιμάμ μπαϊλντί για βραδινό, ας πούμε).


Στην Τήνο, τα χωράφια είχαν «πόρτες», γνωστές ως «ομπατές» (η ομπατή της ομπατής). Κάπως, το μέγεθος ενός χωραφιού (και το κύρος του ιδιοκτήτη) σχετιζόταν με το πόσες «ομπατές» είχε.

Οσο για τις εξώπορτες, μέχρι και τον 19ο αιώνα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ήταν χαμηλές. Ο λόγος δεν ήταν λίγο για οικονομία υλικών, και περισσότερο για ασφάλεια: Ανάγκαζε κάθε επισκέπτη, ειδικά τους απροσκάλεστους, να μπουν σκυφτοί, δίνοντας κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα στον νοικοκύρη.

Αν βρεθείτε στην Τήνο, να πάτε σε έναν μοναδικό μεσαιωνικό οικισμό που λέγεται «Της Κόρης ο Πύργος». Το κύριο συγκρότημα είναι του 17ου-18ου αιώνα, και ένα διπλανό, μικρότερο, μάλλον παλαιότερο.

Σεμνά απόψε, και όχι οδήγημα με αλκοόλ