Χρόνια δίσεκτα

Η ιστορία του νησιού, όπως και όλης της χώρας μας είναι τραγική, και συχνά αναρωτιέμαι αν από την δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα δεν ζήσαμε ένα διάλλειμα ευημερίας.

Διαβάζω από την «Νεότερη Τήνο» του Κώστα Δανούση, (πάντα στον Α’ Τόμο της έκδοσης του παπά Μάρκου «Τήνος Ιστορία και Πολιτισμός»)

8.319 μετανάστες το 1889… 8.319 στους 11.442 κατοίκους της απογραφής. Οι περισσότεροι προς Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη. Οι περισσότερες, γυναίκες, με συνέπεια «υστέρηση του γυναικείου πληθυσμού»

«...Η ζωή των αποδήμων είναι εξαιρετικά δύσκολη, ιδίως των γυναικών… εκτεθειμένες σε κάθε είδους εκμετάλλευση… Μια τέτοια περίπτωση με Τηνιακή ηρωίδα, περιγράφει και ο Ιωάννης Κονδυλάκης στο μυθιστόρημά του «οι Άθλιοι των Αθηνών»… Προσπάθειες για την αποτροπή της γυναικείας μετανάστευσης θα γίνουν και από την τοπική κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό θα ιδρυθούν οι Βιοτεχνικές σχολές…(και)… θα λειτουργήσει και η σχολή Ουρσουλινών στα Λουτρά...»

Η μετανάστευση από το χωριό μου φαίνεται και στα αρχεία με τις γεννήσεις τους γάμους και τους θανάτους εκείνης της εποχής. Από 10 παιδιά μιας οικογένειας χάνονται τα ίχνη των 9, για πολλές οικογένειες. Για πολύ λίγους έρχεται μαντάτο ότι παντρεύτηκαν ή πέθαναν στην Πόλη. Για τους άλλους σιωπή.