Αετοφωλιά

Οι Κυκλάδες ήταν κάποτε μαγικός τόπος. Δεν ξέρω αν οφείλεται στον Bent, ή τον Choiseul-Gouffier, ή τον Markaky Zallony, ή τον Βασιλειάδη ή τον Κωνσταντινίδη. Αλλά όσο μοναδικό ήταν το τοπίο, τόσο σπάνια ήταν η αρχιτεκτονική, που έκανε ξακουστό το αρχιπέλαγος στην μεταπολεμική ευημερία και τις ψυχροπολεμικές ανησυχίες της δεκαετίας του ‘60


Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, τα χωριά μας δεν είχαν ρεύμα. Είχαν την γνωστή λιτή αρχιτεκτονική, συνδυασμό της οικονομίας της πέτρας, της ανθρώπινης διάστασης, της φρουριακής διάταξης και της πολυτέλειας του σοβά και του ασβέστη. «Σπίτι όσο χωρείς, χωράφι όσο μπορείς».


Τα μεσημέρια του καλοκαιριού άκουγες τον ήλιο στον ασβέστη, ο αέρας δεν σφύριζε σε καλώδια που δεν υπήρχαν, και η μυρωδιά από τα φρύγανα στα τζάκια, και τα παιδιά στον δρόμο, σου έλεγαν ότι μπορεί να ήσουν φτωχός, αλλά υπήρχε ισορροπία. Αέναη και αειφόρος, σχεδόν μεσαιωνική. Steady state.