Όταν χαζεύεις παλιές φωτογραφίες θυμάσαι ένα σωρό περίεργα... Βρήκα εδώ μια γιαγιά να «βγάζει το γάλα», κάτι, που οι περισσότεροι από εμάς, δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Ερχόταν το γάλα από το χωράφι. (Τι ερχόταν, δηλαδή, κάποιος το κουβαλούσε). Το γάλα ζεσταινόταν και σουρωνόταν για τυχόν σκουπιδάκια (καμιά μύγα ή καμιά τρίχα, ή κανένα «χούσλο»), μετά έβαζαν μια κουταλιά από ένα εξαιρετικά περίεργο υγρό από μια γυάλα που είχε κάτι εντόσθια προβάτου σε λεμόνι (αργότερα αντικαταστάθηκε αυτή η συνταγή με πυτιά του μπακάλη), και έμενε ως την άλλη μέρα, οπότε και είχε «πήξει»
Χυνόταν το πηγμένο γάλα σε ένα «σουπάνι» μέσα σε μια λεκάνη και κρεμόταν μέχρι να στραγγίξει το τυρόγαλο και να μείνει η μυζήθρα, που με την σειρά της τυλιγόταν σε πανί και τσουβάλι και «πετρωνόταν» σε μαρμάρινο «πετρωτήρι» για να στραγγίξει περισσότερο.
Το προϊόν αυτή της διαδικασίας λεγόταν «πέτρωμα» και αλεθόταν με αλάτι, και πλαθόταν σε στρογγυλά τυράκια, που με την σειρά τους πήγαιναν πάνω σε μια καλαμωτή και έμειναν μερικές εβδομάδες έτσι μέχρι να στεγνώσουν και να γίνουν τηνιακά τυράκια. Μεγάλη φασαρία, αλλά τότε δεν υπήρχαν ούτε λεφτά, ούτε σουπερμάρκετ να αγοράσει κανείς τυρί…
Το «τυρόγαλο», με πίτουρα και τυχόν απομεινάρια της κουζίνας πήγαινε στον χοίρο, που με την σειρά του, τον Νοέμβριο, γινόταν λουκάνικα.
Η Τήνος, μέχρι το 1975 είχε «κύκλους». Τον κύκλο του κριθαριού, του αμπελιού, του γάλακτος, του χοίρου… Όπως έγραψε και ένας φίλος, «τώρα όλα αλλάζουν και ξεχνιούνται και χάνουν την ταυτότητά τους. Δυστυχώς για την επόμενη γενιά…»
Ερχόταν το γάλα από το χωράφι. (Τι ερχόταν, δηλαδή, κάποιος το κουβαλούσε). Το γάλα ζεσταινόταν και σουρωνόταν για τυχόν σκουπιδάκια (καμιά μύγα ή καμιά τρίχα, ή κανένα «χούσλο»), μετά έβαζαν μια κουταλιά από ένα εξαιρετικά περίεργο υγρό από μια γυάλα που είχε κάτι εντόσθια προβάτου σε λεμόνι (αργότερα αντικαταστάθηκε αυτή η συνταγή με πυτιά του μπακάλη), και έμενε ως την άλλη μέρα, οπότε και είχε «πήξει»
Χυνόταν το πηγμένο γάλα σε ένα «σουπάνι» μέσα σε μια λεκάνη και κρεμόταν μέχρι να στραγγίξει το τυρόγαλο και να μείνει η μυζήθρα, που με την σειρά της τυλιγόταν σε πανί και τσουβάλι και «πετρωνόταν» σε μαρμάρινο «πετρωτήρι» για να στραγγίξει περισσότερο.
Το προϊόν αυτή της διαδικασίας λεγόταν «πέτρωμα» και αλεθόταν με αλάτι, και πλαθόταν σε στρογγυλά τυράκια, που με την σειρά τους πήγαιναν πάνω σε μια καλαμωτή και έμειναν μερικές εβδομάδες έτσι μέχρι να στεγνώσουν και να γίνουν τηνιακά τυράκια. Μεγάλη φασαρία, αλλά τότε δεν υπήρχαν ούτε λεφτά, ούτε σουπερμάρκετ να αγοράσει κανείς τυρί…
Το «τυρόγαλο», με πίτουρα και τυχόν απομεινάρια της κουζίνας πήγαινε στον χοίρο, που με την σειρά του, τον Νοέμβριο, γινόταν λουκάνικα.
Η Τήνος, μέχρι το 1975 είχε «κύκλους». Τον κύκλο του κριθαριού, του αμπελιού, του γάλακτος, του χοίρου… Όπως έγραψε και ένας φίλος, «τώρα όλα αλλάζουν και ξεχνιούνται και χάνουν την ταυτότητά τους. Δυστυχώς για την επόμενη γενιά…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου