Όταν η ζωή ήταν σχετικά απλή (ή τώρα που ξεχάσαμε πόσο πολύπλοκη ήταν), εδώ στην είσοδο του χωριού κατέληγε το νερό από την πηγή ("πηγάδι" το λέγαμε, νομίζω) που ήταν στην άλλη άκρη του χωριού. Τετάρτη και Παρασκευή πρωί είχαμε "το νερό" για μιάμιση ή δύο ώρες (δεν είχαμε ρολόϊ, πηγαίναμε με το που ήταν ή ήλιος).
Έτρεχε λίγο νερό και όταν δεν ήταν "γυρισμένο" απ' έξω, στην "ιστέρνα" του γείτονα, έπρεπε να το φέρουμε, που σήμαινε τουλάχιστον ένα τέταρτο από ένα "υνταγό" που είχε ελάχιστη κλίση. Το περιβολάκι ("κήπο" το λέγαμε) ήταν δεν ήταν 300 ή 400 τ.μ., με 3-4 δέντρα και ελάχιστο ελεύθερο χώρο, που όμως τάϊζε 2-3 άτομα το καλοκαίρι.
Μία γεώτρηση της κοινότητας περίπου στέρεψε την πηγή, και ποιός ασχολείται να "φέρνει" νερά τώρα, άλλο ένα μεσαιωνικό κατάλοιπο που είχε εξαφανιστεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Είμαστε άξιοι να ταΐσουμε 3 άτομα από μισό στρέμμα "κήπο" με ένα κυβικό νερό την βδομάδα;
Οι προτεραιότητες που θέτουμε ή νομίζουμε ότι θέτουμε στην ζωή μας διαμορφώνουν και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Η καθημερινότητα στο Κάτω Κλείσμα και σε άλλα χωριά της Τήνου πριν από 30 με 50 χρόνια και παλαιοτέρα είχε ίσως μιαν απλότητα αλλά απαιτούσε και καθημερινό αγώνα για την επιβίωση των σχεδόν πάντα πολύτεκνων οικογενειών. Έτσι μπορεί η τωρινή ματιά στο παρελθόν, ιδιαίτερα των παιδικών μας χρόνων, λειτουργώντας περισσότερο με το συναίσθημα, να έχει την τάση να εξιδανικεύει και να ωραιοποιεί αυτή την καθημερινότητα, όμως οι δυσκολίες οδήγησαν πολλούς από τα χωριά στην Αθήνα ή και το εξωτερικό για αναζήτηση «καλύτερης και σύγχρονης» εργασίας. Ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής θα διατηρηθεί χαραγμένος στην μνήμη των μεγαλυτέρων και θα διδάσκεται πιθανόν ως ιστορία στους νεωτέρους, όμως νομοτελειακά η «ροή» της εξέλιξης μάλλον δύσκολα αναστρέφεται. Ωραία η φωτογραφία στην είσοδο του χωριού ποιο έτος έχει τραβηχτεί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα ήταν δύσκολη η ζωή. Δουλειά δουλειά, κι να δεν έβρεχε μπορεί και να μην έτρωγες. Ιδιαίτερα δύσκολη σε περίπτωση αρρώστιας (τι ταχύπλοα και ...ελικόπτερα, να μην πω για αντιβιωση). Αίσθηση μηδενικής προοπτικης για τα παιδιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά, όπως λέει και ο Όμηρος έχουμε την τάση να ξεχνάμε τα δύσκολα με τον καιρό.
Η φωτό πρέπει να είναι δεκαετία 70 αλλά μπορεί να είναι και τέλη δεκαετίας 60.
Στα Κάτω Μέρη, με τα μεροκάματα να μειώνονται στην Αθήνα, 1-2 αναρωτιούνται αν θα ξαναέρθουν εκείνα τα χρόνια, αλλά οι πιο ψυχραιμοι λένε ότι και από την πείνα να πεθαίνουνε, οι "Αθηναίοι" δεν ξαναπιάνουν χωράφια.
Τα επόμενα 2-3 χρόνια θα δείξουν, δεν νομιζω ότι οι οικονομίες θα ανακάμψουν σε αυτά που ήταν πρόσφατα.
λμπιν' θα ξεπικρίζουμε και λίγη γλύνα για να μην πριζόμαστε έτσι που πάει.
ΑπάντησηΔιαγραφή