Λίγο εκτός εποχής, αλλά τώρα την βρήκα την φωτογραφία…
Κάποτε τα χοιροσφάγια δεν ήταν λαογραφικό έθιμο αλλά μέρος των ετήσιων κύκλων της επιβίωσης. Ο «χοίρος» ήταν η πρωτεΐνη και το λίπος για τουλάχιστον τον μισό χρόνο.
Η διαδικασία δεν ήταν καθόλου χαριτωμένη αφού το ζώο ζύγιζε από 150 έως 250 κιλά και συνήθως καμία διάθεση δεν είχε να του τρυπήσουν την καρωτίδα για να στραγγίξει το αίμα (που το μάζευαν και το έκαναν «πουτίγκα» ή blutwurst που συγγνώμη, δεν έχω δοκιμάσει ούτε στην τηνιακή, ούτε στην γερμανική του εκδοχή).
Ωστόσο τότε αυτό ήταν επιβίωση και οι πατάτες τηγανισμένες σε «γλύνα» είχαν μια μυρουδιά… Άλλο αν τώρα, στην κοινωνία της αφθονίας και της παχυσαρκίας βουλώνουν οι αρτηρίες. Τότε, δεν υπήρχαν υπέρβαροι άνθρωποι γιατί το φαγητό δεν περίσσευε, και η γυμναστική πολλή.
Ποτέ δεν έπαψε να με εντυπωσιάζει πως από ένα γουρούνι, δεν περίσσευε σχεδόν τίποτε, ενώ το ίδιο ήταν η ανακύκλωση για ο,τιδήποτε περίσσευε στην κουζίνα ή την επεξεργασία άλλων τροφίμων… Οικολογική αειφορία δεν θέλετε;
Κάποτε τα χοιροσφάγια δεν ήταν λαογραφικό έθιμο αλλά μέρος των ετήσιων κύκλων της επιβίωσης. Ο «χοίρος» ήταν η πρωτεΐνη και το λίπος για τουλάχιστον τον μισό χρόνο.
Η διαδικασία δεν ήταν καθόλου χαριτωμένη αφού το ζώο ζύγιζε από 150 έως 250 κιλά και συνήθως καμία διάθεση δεν είχε να του τρυπήσουν την καρωτίδα για να στραγγίξει το αίμα (που το μάζευαν και το έκαναν «πουτίγκα» ή blutwurst που συγγνώμη, δεν έχω δοκιμάσει ούτε στην τηνιακή, ούτε στην γερμανική του εκδοχή).
Ωστόσο τότε αυτό ήταν επιβίωση και οι πατάτες τηγανισμένες σε «γλύνα» είχαν μια μυρουδιά… Άλλο αν τώρα, στην κοινωνία της αφθονίας και της παχυσαρκίας βουλώνουν οι αρτηρίες. Τότε, δεν υπήρχαν υπέρβαροι άνθρωποι γιατί το φαγητό δεν περίσσευε, και η γυμναστική πολλή.
Ποτέ δεν έπαψε να με εντυπωσιάζει πως από ένα γουρούνι, δεν περίσσευε σχεδόν τίποτε, ενώ το ίδιο ήταν η ανακύκλωση για ο,τιδήποτε περίσσευε στην κουζίνα ή την επεξεργασία άλλων τροφίμων… Οικολογική αειφορία δεν θέλετε;
Mein lieber Gott!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με το "αίμα" οι Άγγλοι το λένε black pudding και το τρώνε για πρωινό (μαζί με διάφορα τηγανητά)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά δεν έμενε τίποτα,τελευταία έμαθα οτι τρώγαν και ζουριές με το τσάι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και την κοκαλίνα έδεναν τα παιδιά και την έσερναν σαν παιχνίδι,και την φούσκα μετα απο κατάλληλη επεξεργασία(τρύψιμο με αλάτι)την είχαν για μπάλα.(σίγουρα ήταν ακίνδυνα παιχνίδια χωρίς pvc)
Όπως τα λές παράξενε, νομίζω ότι μόνο τις οπλές, τα νύχια, πετούσαν... Και τα περσινά χαλασμένα ή ταγκιασμένα υπόλοιπα, με καυστική, σαπούνι. (Την καυστική αναγκαστικά την αγοράζανε, αλλά προλαβες την "μπουγάδα" με αλωσιά και λεμονόφυλλα σε κοφίνια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι σαν όνειρο το σφάξιμο του γουρουνιού στην αυλή. Το τρόπαιο της φούσκας όμως το θυμάμαι σίγουρα γιατί ζήλευα τα μεγαλύτερα παιδιά που το καρπώνονταν. Τώρα που σφάζει κανένας φίλος μου το λίπος το πετάει. Δεν το θέλει κανένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚριθαρένιο ψωμί με λίπος χοιρινό αντί για βούτυρο και πετιμέζι. Μόνο οι τυχεροί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινός γλύνα φίλε κατωμερίτη για να καταλαβενόμαστε
ΑπάντησηΔιαγραφή