Ήταν μια χρονιά που δεν είχε βρέξει, και μόνο το κριθάρι είχε μεστώσει. Το κριθάρι είναι σχετικά ανθεκτικό στην ξηρασία. Το σιτάρι θέλει βροχή για να γίνει. Μου έλεγε λοιπόν η γιαγιά μου, λίγο στενοχωρημένη, ότι το ψωμί θα ήταν σκληρό και μήπως αγόραζε λίγο έτοιμο αλεύρι, που εδώ και λίγα χρόνια πουλιόταν στο μοναδικό μπακάλικο του χωριού.
Εγώ που δεν καταλάβαινα τότε από οικονομικά, αλλά μου άρεσε η πρόκληση του σκληρού ψωμιού την, έπεισα ότι κρίθινο θα ήταν μια χαρά. Φόρτωσε τον γάϊδαρο με δύο τσουβάλια κριθάρι και φτάσαμε, μισή ώρα αργότερα, στον μύλο της φωτογραφίας. Θυμάμαι τι γρήγορα που γύριζαν οι αντένες, πως όλα ήταν σκεπασμένα με άσπρο αλεύρι, τα ξύλινα γρανάζια έτριζαν, και ο μυλωνάς έλεγε ιστορίες. Μετά θυμάμαι ώρες ατέλειωτες κρισάρισμα και κοσκίνισμα από 4 τουλάχιστον κόσκινα, ένα χοντρό και διαδοχικά ψιλότερα.
Οι φούρνοι τότε ήταν πέτρινοι και πύρωναν με φρύγανα και κλαδιά. Νομίζω ανέφερα τους φούρνους του χωριού, πέρυσι, εδώ. Το ψωμί, μετά 2-3 μέρες ήταν, όπως όλα, στρογγυλό, αλλά σκούρο, σκληρό, με μία ονειρική μυρουδιά που δεν μπορώ να περιγράψω.
Όπως έχω ξαναπεί, είχα την τύχη να προλάβω την μεσαιωνική Τήνο.
Εγώ που δεν καταλάβαινα τότε από οικονομικά, αλλά μου άρεσε η πρόκληση του σκληρού ψωμιού την, έπεισα ότι κρίθινο θα ήταν μια χαρά. Φόρτωσε τον γάϊδαρο με δύο τσουβάλια κριθάρι και φτάσαμε, μισή ώρα αργότερα, στον μύλο της φωτογραφίας. Θυμάμαι τι γρήγορα που γύριζαν οι αντένες, πως όλα ήταν σκεπασμένα με άσπρο αλεύρι, τα ξύλινα γρανάζια έτριζαν, και ο μυλωνάς έλεγε ιστορίες. Μετά θυμάμαι ώρες ατέλειωτες κρισάρισμα και κοσκίνισμα από 4 τουλάχιστον κόσκινα, ένα χοντρό και διαδοχικά ψιλότερα.
Οι φούρνοι τότε ήταν πέτρινοι και πύρωναν με φρύγανα και κλαδιά. Νομίζω ανέφερα τους φούρνους του χωριού, πέρυσι, εδώ. Το ψωμί, μετά 2-3 μέρες ήταν, όπως όλα, στρογγυλό, αλλά σκούρο, σκληρό, με μία ονειρική μυρουδιά που δεν μπορώ να περιγράψω.
Όπως έχω ξαναπεί, είχα την τύχη να προλάβω την μεσαιωνική Τήνο.
Έχει μείνει κανένας από τους φούρνους αυτούς; Αυτός θα ήταν για φωτό! Να ζυμώνουν κιόλας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είχαμε μυαλό, πολλά από αυτά θα υπήρχαν και θα λειτουργούσαν και θα ήταν πόλος έλξης και για τουρισμό. Όχι με τον εξευτελιστικό τρόπο που αναβιώνει στημένε εκδηλώσεις ο Δήμος. Ούτε με τον παρασιτισμό των επιτήδειων που δήθεν κάνους αναδείξεις. Από τον ίδιο τον κόσμο. Οι Σύλλογοι είναι πολύ πιο φωτισμένοι από τον Δήμο ή τους γλύφτες του στα χωριά. Ο κόσμος ξέρει καλύτερα από τα υπαλληλάκια από την Αθήνα ή την Σύρο. Αλλά. Δεν έχουμε μυαλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Αγγλία υπάρχουν μεσαιωνικοί οικισμοί που χρησιμοποιούνται με σύγχρονο τρόπο και μεσαιωνικοί οικισμοί που χρησιμοποιούνται, εθελοντικά με μεσαιωνικό τρόπο. Χωρίς κιτσαριό
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πλαγιά που δείχνεις είναι γεμάτη μύλους, οι πιο πολλοί είναι ερείπια. Και η πλαγιά όπου είσαι έχει μύλους αλλά οι "Μύλοι" εκεί που παίζαμε μπάλα παιδιά τώρα είναι νεκροταφείο αυτοκινήτων. Τι κρίμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες φωτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝοσταλγία διακρίνω
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ίδιο συναίσθημα
με πιάνει κι εμένα στις περιπλανήσεις
όταν βλέπω τους ερειπωμένους ανεμόμυλους
στις κορυφογραμμές αλλά και τους νερόμυλους πνιγμένους μέσα σε θαμνωμένες ρεμματιές στη Σάμο ...
Αν μιλούσαν καθένας τους θά 'χε να μας πει ένα σωρό ιστορίες και παραμύθια ...
Την καλησπέρα μου ...
12.13, πρέπει να έχει ακόμα έαν δύο παλιούς, θα το ψάξω
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε 9.43 δυστυχώς δεν έχουν μείνει πολλοί μόνιμοι κατοικοι. Οι Σύλλογοι πράγματι έχουν κάνει έργο και στην Αετοφωλιά και στο Κάτω Κλέισμα.
Μελετηρέ, αν είμαστε Αγγλία...
Κατωμερίτη, οι σημερινές ανα΄γκες είναι αλλιώτικες. Ουτε εμένα μου αρέσει, αλλά άλλοι καιροί, άλλες ανάγκες.
Χαίρομαι που σου αρέσουν Αρτάνις
Γειά σου Side21, κουβαλάμε πολλά κοινά νομίζω. Και η Σάμος ήταν μαγικό νησί που έχει αλλάξει. Θυμάμαι το Βαθύ πριν από χρόνια, πριν παέι το στρατόπεδο στην πόλη, ήταν κάτι σαν από έργο Φελίνι
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσιολογικά, θα πρέπει να γνωρίζω πολλούς από εσάς (μπάλλα στους Μύλους...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέτε να ξεκινήσουμε να γράφουμε τα στραβά;
Καήκαμε! Θα μοιάσουμε στους γέρους του Μαπετ σωου.
Λίγα μπορούν να γίνουν από την στιγμή που στο Νησί δεν υπάρχουν δουλειές για όποιον θα ήθελε να μετοικήσει, άρα και να συμμετέχει στα κοινά.