Όνειρο

Εγώ, όπως ίσως έχετε καταλάβει, όταν φεύγω από την πραγματικότητα πάω στα βουνά, και μερικοί από εσάς ξέρετε ότι έχω αδυναμία σε κάτι βουνά της Τήνου.

Αυτές λοιπόν είναι οι εικόνες, όπως θα ήταν όταν οι άνθρωποι ζούσαν εδώ πάνω, σε καθημερινή βάση το καλοκαίρι τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, και όλο τον χρόνο, εκεί λίγο πριν το 750 μΧ. Τότε για τον φόβο των πειρατών, πιο πρόσφατα για την Γη.

Οι μηλιές ανθίζουν τέτοια εποχή. Μόλις τώρα τέλειωσαν το σκάψιμο στα αμπέλια που αρχίζουν να σκάνε μύτη μέσα μέσα στις ξερολιθιές. Ο πλάτανος που φύτεψε ο Ζανής εκεί, κάτω από την τάργα, ανοίγει και αυτός.


Αν όλα πάνε καλά τον Οκτώβρη το «πατήρι» θα έχει την τιμητική του και ο μαύρος μούστος θα γεμίζει την προσδοκία του χειμώνα. Αλλά μην προτρέχω, ακόμα είμαστε Μάϊος, όπου να’ ναι, μόλις νοιώσουν ζεστό το χώμα τα ξυπόλυτα πόδια, θα μπουν τα αμπελοφάσουλα.

Κάποτε η γη ήταν κούραση και επιβίωση και, ειλικρινά σας λέω, ότι θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που είχα την τύχη να το δω, ζωντανά, και όχι μόνο σε όνειρο.