Ετεροτοπίες (2)

Η παραπάνω φωτογραφία είναι …η ίδια με την χτεσινή, αυτήν του βράχου με τους τρεις σταυρούς το σούρουπο. Και η δύο δέστρες, με φόντο την Γυάρο, εδώ είναι. Απλά είναι από άλλη γωνία, απόσταση, και ώρα. Βέβαια η πρόθεση εδώ δεν ήταν ετεροτοπία, αν και ο φίλος, που μου είπε πέρσι περίπου τέτοιον καιρό ότι κάτι είχε στραβώσει είχε πει: «πες ότι είναι μια εικαστική παρέμβαση».

Ετεροτοπία είναι και το αμπέλι αυτό. Σε μια ξεχασμένη περιοχή, με νερό από μακριά, και χρόνια ανθρώπινης δουλειάς, ο αγρότης του 21ου αιώνα έχει ένα αμπέλι, ίδιο με αυτό του 9ου αιώνα, και, άθελά του έχει φτιάξει ένα κάντρο για να ξεκουράζω τα μάτια μου στην ζέστη. Άθελά του; Νομίζω ότι κάθε ένας που φτιάχνει ένα αμπέλι έχει την αισθητική και την αρμονία στο υποσυνείδητό του, και όταν το σκάβει ή το κλαδεύει δεν το κάνει για το κέρδος από το κρασί αλλά για την εγωκεντρική ικανοποίηση της δημιουργίας και του ελέγχου του περιβάλλοντος.

Και εγώ άκουσα γκρίνια από κάποιον ανώνυμο, ότι …αλλάζω το περιβάλλον φυτεύοντας περίεργα δέντρα. Σε αυτά τα 1.800 τ.μ. έχει περίπου 150 αρμυρίκια, 5 φοίνικες των Καναρίων, 30 φοίνικες του Θεόφραστου, 6-7 κουκουναριές, 1 πεύκο που δεν ευδοκίμησε, 2-3 λέυκες και 3-4 γιουνίπερους οξύκεδρους. 9 καλοκαίρια, 5-6 ώρες κάθε Σαββατοκύριακο τα πότιζα μέχρι που έπιασαν, αγρίεψαν, τώρα με έχουν εκτοπίσει αφού δεν υπάρχει χώρος με ήλιο μέσα στην έκταση. (Και δεν πάει δρόμος, στα χέρια πήγαν τα πάντα)


Αυτό που ενοχλεί ίσως τον ανώνυμο είναι η εγωιστική πτυχή, αφού οι λουόμενοι δεν απολαμβάνουν απρόσκοπτα τον ιδιωτικό ίσκιο, στην μη ανεπτυγμένη παραλία, που από τις 10 το πρωί και μετά ο ήλιος ψήνει… Μικρό εγωκεντρικό δάσος σε βόρεια ανεμοδαρμένη παραλία. Το έκανα γιατί μου έλεγαν ότι δεν γίνεται.