Ανεπτυγμένες παραλίες

Αυτή ήταν η Κολυμπήθρα, μου λένε, το 1972. Δεν είχε δρόμο, αλλά πήγαινες από μονοπάτια μέσα από το Λιβάδι. Τα μόνα κτίσματα ήταν το κτίριο των Φρερ (που μάλλον των Ουρσουλινών ήταν παλιότερα), με ένα μικρό κτισματάκι κάτω κάτω στην άμμο (που, από ότι μου λένε ήταν για να βάζουν την μεσαιωνική εκδοχή του μαγιό οι λουόμενες καλόγριες). Σπάνια έβελεπες άνθρωπο. Κανένας αγρότης που κατέβαινε να πλύνει ασκούς για μούστο, ή να μαζέψει αλάτι και ένας παπάς ψαροντουφεκάς. Και είχε ψάρια, σαργούς, σάλπες, ροφούς, σμέρνες, πίνες και χταπόδια. Βέβαια, όπως σας είπα προχτές, αν έπιανες ψάρια ήταν πρόβλημα το κουβάλημα. Η Κολυμπήθρα είχε κακή φήμη, γιατί είχαν πνιγεί μερικοί, σε ...ρουφήχτρες.


Λίγο αργότερα, ανοίχτηκε χωματόδρομος από την Κώμη, και έτσι είναι σήμερα. Δεν λέω, κρατάει, ακόμα (αν δεν θυμάσαι πως ήταν το ...1972).

Το καφενεδάκι, που έγινε το αποδυτήριο των καλογριών, έγινε ταβερνάκι, πάντα συμπαθητικό, και ο ήλιος ο ηλιάτορας κρύφτηκε από ...ομπρέλες Και άσχετα από ότι σας λένε, η Κολυμπήθρα είναι δημοφιλής. Τόσο δημοφιλής που το καλοκαίρι γίνεται το αδιαχώρητο.

Το 1972, σπάνια έβλεπες ...γυναίκα στην Κολυμπήθρα. Μια φορά, νομίζω το 1973, είχα δει μια νεαρή με μπλε μπικίνι καβάλα σε ένα άλογο, την ώρα που έβγαινα από ψάρεμα. Φυσικά νόμισα ότι ήταν ...γελούδα. Σήμερα υπάρχουν πολλές νεάνιδες και νεαροί στην παραλία, και κανένα μπλε μπικίνι δεν εντυπωσιάζει κανέναν.

Εκτός από νεάνιδες, έχει και σουρεαλιστικά αντικείμενα, ενθύμια του θαυμαστού καινούργιου κόσμου. Το συγκεκριμένο μάλλον πήγε στα σκουπίδια, μην περιμένετε να το δείτε (αλλά μην φοβάστε, κάτι θα βρείτε, αν ψάξετε).


Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι τα πιτσιρίκια επιδίδονται σε αυτό που πάντα έκαναν... Α... και ρακέτες, και καμιά μουσικούλα, και κανένα τζετ σκι, ξέρετε σύγχρονα πράγματα.

Έχω μία θεωρία... Ενδόμυχα, και το 1972, ήταν ταλαιπωρία να τρέχεις στην ερημιά, ελπίζοντας να συναντήσεις ...γελούδες. Τώρα οι γελούδες είναι στις ξαπλώστρες, πανεύκολο, αν βρεις να παρκάρεις.