Κανείς δεν θυμάται το Βιετνάμ... Τα ελληνικά ραδιόφωνα εκείνης της περίεργης ψυχροπολεμικής εποχής, λίγο μετά το άγχος της πυρηνικής αναμέτρησης σε σχέση με την Κούβα, μας ζάλιζαν με τον αριθμό των επιδρομών των Β-52 πάνω από το Βιετνάμ, και των αριθμό των νεκρών και από τις δύο πλευρές, κάνοντας την γιαγιά μου να απορεί με την δυστυχία του τόσο μακρινού πολέμου.
Ο πόλεμος του Βιετνάμ τέλειωσε επί (Ρεπουμπλικάνου) Νίξον, αφού μας έφερε τα πνεύματα του Μάη, αρχικά στην Καλιφόρνια (από εκεί ξεκινούν τα πάντα την σήμερον), αργότερα στο Παρίσι, και έγινε σχεδόν ταμπού στην Αμερικανική συνείδηση. Μόλις το 1979 τόλμησε η Αμερική να κοιτάξει τον πόλεμο αυτό, με το Apocalypse Now. Η μεταπολεμική γενιά (και εννοώ όσους γεννήθηκαν μετά τον Β' Π.Π.), ανά τον κόσμο, σημαδεύτηκε απίθανα από το Βιετνάμ. Μα και η δικιά μας η χούντα, κάποια σχέση είχε...
Φυσικά και δεν ήξερα τον Robert McNamara, που πέθανε σήμερα σε ηλικία 93 ετών, αλλά ήταν (Δημοκρατικός) Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, όλη εκείνη την περίοδο, και επηρέασε όλη την μεταπολεμική γενιά...
Χωρίς την δυνατότητα να αναλύσω εγώ το Βιετνάμ, για την κλιμάκωση του πολέμου χρεώνεται μάλλον ο τότε σύμβουλος εθνικής ασφάλειας, McGeorge Bundy. Βέβαια, αν δεν περάσουν 150-200 χρόνια, κάθε εκδοχή θα υπολείπεται αντικειμενικότητας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι τόοοσο παλιός?
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι και τόσο μακριά. Το 75 τελείωσε. Απλώς κράτησε πάρα πολύ και ήταν ο πρώτος πόλεμος ο οποίος μεταδιδόταν με πρωτόγνωρη τότε αμεσότητα και γλαφυρότητα λόγω τηλεόρασης η οποία στην Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 60. Όλοι μιλούσαν για τη "φρίκη του πολέμου" γιατί σε αντίθεση με εμάς δεν είχαν συνηθίσει να βλέπουν κάθε μέρα πτώματα στις ειδήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλιός; Παμπάλαιος! Οριακά "αρχαίος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο 75 τέλειωσε, αλλά η Κούβα ήταν πότε; τo 63; Οι κοινωνικές αλλαγές του πολέμου αυτού στην γενιά που γεννήθηκε τέλη δεκαετίας 40 αρχές δεκαετίας 50 (δηλαδή στρατεύσιμοι το 70), εν μέσω ψυχρού πολέμου, ήταν ιστορικές. Να θυμίσω το make love not war, το Woodstock, την απάθεια του τέλους της δεκαετίας του 80;
Έλεγε τότε το ράδιο :
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ΗΠΑ στα πλαίσια της προσπάθειας των για "αποβιετναμοποίηση" σφυροκόπησαν με Β 52 θέσεις των Βιετγκόγκ .
Κάτι αντίστοιχο κάνουν και τώρα, στο Ιράκ.
H τελευταία φωτό είναι το μνημείο των πεσόντων στο Βιετνάμ, με σκαλισμένο κάθε όνομα, και συγγενείς να κάνουν την δική τους εκδοχή προσκυνήματος (για όσους δεν το ξέρουν)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι ότι θυμάμαι τι έλεγε το ράδιο, το 1965, αλλά "αποβιετναμοποίηση" δεν άκουσα ποτέ. Απεναντίας, μεγάλο μέρος του προβλήματος ήταν η αδυναμία, τελικά, να αφήσουν το πρόβλημα των Βιετ Κογκ στους Νότιους. Μην πας μακριά, το 48 στην Ελλάδα, θα μπορούσε να έχει και άλλη εκδοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το Ιρακ, έφυγαν, προχτές, νομίζω, και ενώ μερικοί θα πούνε ότι όλο πολέμους κάνουν στην Ασία, το Ιράκ και το Βιετνάμ είναι λίγο διαφορετικά. Είναι καλύτερα ή χειρότερα το Ιράκ σήμερα, σε σχέση με πριν την εισβολή; Μόνο η Ιρακινοί και το μέλλον θα δείξουν...
Ωστε πέθανε ο McNamara; Καιρός του ήταν...Όλα τα καθίκια εκείνης της εποχής, είχαν ψοφήσει προ πολλού, αυτός μάλλον ήταν ο τελευταίος...Το ωράιο ήταν όταν μετά τον πόλεμο βγήκε και τα μάζεψε όλα...Κάτι σαν να "τον παρέσυραν", και πώς έιχε "τυφλή εμπιστοσύνη" σε όλα όσα του έλεγαν, και απλά "τα προσυπόγραφε"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά...Μετά την τέλεση του εγκλήματος, όλοι οι δολοφόνοι "μετανοούν", εφόσον συλληφθούν...Κάτι για "κακιά ώρα" λένε συνήθως...
Είναι τοσο ευκολο να φανατιζόμαστε τελικά. Κανείς δεν είναι "άγιος" και σίγουρα όσοι γράφουμε εδώ δεν είμαστε τέλειοι. Όμως σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν πολλές πλευρές. Ο McNamara ήταν ο άνθρωπος ο οποίος όταν δούλευε για την Ford σκέφτηκε να βάλει στα αυτοκίνητα την πρώτη ζώνη ασφαλείας. Στην πολιτισμένη Δύση είναι γνωστός ως ο άνθρωπος ο οποίος βοήθησε να σωθούν με αυτόν τον τρόπο εκατομμύρια ζωές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, όσο και να αντιπαθούμε κάποιον, όταν πεθάνει, πέθανε, καλό είναι να τον αφήνουμε στην ησυχία του.
Εκτός από τον πόλεμο του Βιετναμ, ξεχνάμε όλο το ψυχροπολεμικό σκηνικό της δεκαετίας του 60 (για το 50 δεν ξέρω πολλά πράγματα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λίγη μου απ' ευθείας εμπειρία με τον συγκεκριμένο πολέμο είναι ο διχασμός που είδα στην αμερικανική κοινωνία και οι τρομερές πιέσεις σε μια χώρα που βασικά είναι πολύ πιο "πατριωτική" από ότι συνειδητοποιούμε εμείς εδώ μέσα στην δικιά μας εκδοχή της Siemens-ο-Ευρώπης, με τα αριστερίζοντα συνθήματα που φάγαμε και που ακόμα κάπως μας περιτριγυρίζουν...
Ένας περίεργος πόλεμος, που χάθηκε; κερδήθηκε; Σίγουρα στις εντυπώσεις χάθηκε, με την σκηνή του ελικοπτέρου να φεύγει από την πρεσβεία. Ωστόσο επί Reagan το Παραπέτασμα γκρεμίστηκε. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, γκρεμίστηκε. Θυμάται κανείς την ομιλία;
...There is one sign the Soviets can make that would be unmistakable, that would advance dramatically the cause of freedom and peace.
General Secretary Gorbachev, if you seek peace, if you seek prosperity for the Soviet Union and Eastern Europe, if you seek liberalization: Come here to this gate.
Mr. Gorbachev, open this gate.
Mr. Gorbachev -- Mr. Gorbachev, tear down this wall!...