"Την εποχή που πρωτογνώρισα τις αρχαίες θάλασσες η στεφάνη των κυμάτων έμοιαζε κομμένη στα μέτρα μου. Περπατούσα κι άκουγα τον Ποσειδώνα πως θύμωνε και πως κτυπούσε την τρίαινα...
Ά είναι σκληρό πράγμα να ζεις με το αίσθημα ότι συνεχώς γυρίζεις στην πατρίδα σου και δεν σε αναγνωρίζει κανένας. Μιλάς, και τίποτα. Μιλάν, και τίποτα. Βαβίζουν. Υλακτούν. Μια συνεννόηση σκύλων μείον την νοημοσύνη τους. Δεν ξέρω. Ίσως να' ναι από Θεού να μην έχει θέση ο ποιητής πουθενά. Συνεχώς να βρίσκεται με ανεβασμένη την άγκυρα. Όπως χωρίς να το ξέρω έκανα κι εγώ, που από λιμάνι σε λιμάνι έφτασα ως εδώ.
νηῒ σὺν σμικρῇ μέγαν πόντον περήσας"
Ο ποιητής, είναι ο Ελύτης στο Πρόσω Ήρεμα. Ο Γερολιμένας και τα καϊκια του είναι από παλαιότερη εποχή.
"Μέσ' απ' τη χλώρη του βυθού και πάλι
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα
Μονοθροεί και συνθροεί τα φύλλα
Μονολογεί στην αραμαϊκή του απόκοσμου:
"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά
Σου 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".
Κι άξαφνα σαν τα πριν και τα μετά ιδωμένα.
Βατές όλες οι θάλασσες με τα λουλούδια
Μόνος αλλ' όχι μόνος. Όπως πάντα.
Όπως τότε νέος που προχωρούσα
Με κενή τη θέση στα δεξιά μου
Και ψηλά μ' ακολουθούσε ο Βέγας
Των ερώτων μου όλων ο Πολιούχος."
Ελύτης κι εδώ, από "Τα Ετεροθαλή"...
Ωραίες κι αυτές οι φωτό, φυσικά...
Γερολιμένας! Έχει αλλάξει!
ΑπάντησηΔιαγραφή