νήσῳ ἐν ἀμφιρύτῃ, ὅθι τ᾽ ὀμφαλός ἐστι θαλάσσης.
νῆσος δενδρήεσσα, θεὰ δ᾽ ἐν δώματα ναίει,
Ἄτλαντος θυγάτηρ ὀλοόφρονος, ὅς τε θαλάσσης
πάσης βένθεα οἶδεν, ἔχει δέ τε κίονας αὐτὸς
μακράς, αἳ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἀμφὶς ἔχουσιν
Στην απέραντο αυτό νησί, αυτός είναι ένας εξαιρετικά μικρός τόπος, όχι μακριά από την Μητρόπολη, όχι πλούσιος, ούτε φτωχός, τουλάχιστον όχι με την δικιά μας έννοια της φτώχειας και του πλούτου. Οι άνθρωποι, αν μπορώ να γενικεύσω, είναι ανοιχτοί και φιλικοί, και όπως σε όλη την χώρα, ατομικιστές, αλλά με έντονο το αίσθημα της κοινότητας, που είναι αυτοί οι ίδιοι, και όχι τίποτα μεγαλοσχήμονες επαγγελματίες μανδαρίνοι.
Το μέρος είναι βασικά αγροτικό. Μερικοί παλιότεροι δούλευαν σε εργοστάσια που όμως έκλεισαν σιγά σιγά. Έχει ακόμα λίγη βιομηχανική δραστηριότητα, και λίγο τουρισμό.
Η θάλασσα στον χάρτη φαίνεται κοντά, αλλά είναι μακριά και κρύα, αλλά οι λίμνες, το καλοκαίρι, είναι τόπος για παιδιά. Ναι, ναι, τα νερά είναι καθαρά…
Το τοπίο θυμίζει Αγγλία, αλλά τα βιβλία λένε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι, περίπου το ¼, είναι γαλλικής ή καναδο-γαλλικής καταγωγής. Μην ανησυχείτε, μόνο την γλώσσα τους μιλούν.
Το καλοκαίρι οι γεωργοί (μερικοί είναι ίσως συνταξιούχοι από άλλες δουλειές, πουλάνε τα προϊόντα τους στον δρόμο. Ο συγκεκριμένος έχει έκταση με μύρτιλλα (blueberries) και πηγαίνεις και μαζεύεις όσας θες, λές πόσα δοχεία μάζεψες, πληρώνεις και φεύγεις, "honor system". Εγώ έμαθα γιατί τα δικά μου μύρτιλλα, στο νησί, δεν ευδοκιμούν: Θέλουν πολύ περισσότερο νερό. Μέρα παρά μέρα, και όχι μια φορά την εβδομάδα. Μου έδωσε και μία διεύθυνση στο διαδίκτυο για περισσότερες λεπτομέρειες.
Όπως σε όλο το νησί, οι άνθρωποι εκτιμούν την ελευθερία τους και απεχθάνονται το κράτος πατερούλη και την φορολογία του. Το σύνθημα, εδώ, το έχουν στις πινακίδες των αυτοκινήτων...
Το κοριτσάκι, δεν το λένε Καλυψώ, αλλά Λήνα (Lena)
νῆσος δενδρήεσσα, θεὰ δ᾽ ἐν δώματα ναίει,
Ἄτλαντος θυγάτηρ ὀλοόφρονος, ὅς τε θαλάσσης
πάσης βένθεα οἶδεν, ἔχει δέ τε κίονας αὐτὸς
μακράς, αἳ γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν ἀμφὶς ἔχουσιν
Στην απέραντο αυτό νησί, αυτός είναι ένας εξαιρετικά μικρός τόπος, όχι μακριά από την Μητρόπολη, όχι πλούσιος, ούτε φτωχός, τουλάχιστον όχι με την δικιά μας έννοια της φτώχειας και του πλούτου. Οι άνθρωποι, αν μπορώ να γενικεύσω, είναι ανοιχτοί και φιλικοί, και όπως σε όλη την χώρα, ατομικιστές, αλλά με έντονο το αίσθημα της κοινότητας, που είναι αυτοί οι ίδιοι, και όχι τίποτα μεγαλοσχήμονες επαγγελματίες μανδαρίνοι.
Το μέρος είναι βασικά αγροτικό. Μερικοί παλιότεροι δούλευαν σε εργοστάσια που όμως έκλεισαν σιγά σιγά. Έχει ακόμα λίγη βιομηχανική δραστηριότητα, και λίγο τουρισμό.
Η θάλασσα στον χάρτη φαίνεται κοντά, αλλά είναι μακριά και κρύα, αλλά οι λίμνες, το καλοκαίρι, είναι τόπος για παιδιά. Ναι, ναι, τα νερά είναι καθαρά…
Το τοπίο θυμίζει Αγγλία, αλλά τα βιβλία λένε ότι οι περισσότεροι κάτοικοι, περίπου το ¼, είναι γαλλικής ή καναδο-γαλλικής καταγωγής. Μην ανησυχείτε, μόνο την γλώσσα τους μιλούν.
Το καλοκαίρι οι γεωργοί (μερικοί είναι ίσως συνταξιούχοι από άλλες δουλειές, πουλάνε τα προϊόντα τους στον δρόμο. Ο συγκεκριμένος έχει έκταση με μύρτιλλα (blueberries) και πηγαίνεις και μαζεύεις όσας θες, λές πόσα δοχεία μάζεψες, πληρώνεις και φεύγεις, "honor system". Εγώ έμαθα γιατί τα δικά μου μύρτιλλα, στο νησί, δεν ευδοκιμούν: Θέλουν πολύ περισσότερο νερό. Μέρα παρά μέρα, και όχι μια φορά την εβδομάδα. Μου έδωσε και μία διεύθυνση στο διαδίκτυο για περισσότερες λεπτομέρειες.
Όπως σε όλο το νησί, οι άνθρωποι εκτιμούν την ελευθερία τους και απεχθάνονται το κράτος πατερούλη και την φορολογία του. Το σύνθημα, εδώ, το έχουν στις πινακίδες των αυτοκινήτων...
Το κοριτσάκι, δεν το λένε Καλυψώ, αλλά Λήνα (Lena)
Ελευθερία ή θάνατος. Που το έχω ξανακούσει αυτό;... Σπάω το κεφάλι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφίες σχεδόν επαγγελματικές. Μ' αρέσει η ρόδα, η φάρμα, ο φάρμερ, όλα πολύ δελεαστικά, ήρεμα και πολιτισμένα. Τόσο που μου 'ρχεται να μεταναστεύσω. Όμως αφ' ενός πρέπει πάντα να κρατά κανείς μικρό καλάθι, αφ' ετέρου η απόσταση συμβάλλει στην εξιδανίκευση τόπων και καταστάσεων. Καμιά φορά εύχομαι να είχα γεννηθεί πολίτης μιας τέτοιας χώρας, γιατί θα μπορούσα να ζω εκεί χωρίς μετά από λίγα χρόνια να νοσταλγώ την Ελλάδα με όλα της στραβά.
Θυμάμαι τι έγραφε ο Κούντερα στην Άγνοια:
«…Στα αρχαία ελληνικά η επιστροφή λέγεται “Νόστος”. Άλγος σημαίνει πόνος. Νοσταλγία είναι λοιπόν ο πόνος που προκαλεί σε κάποιον η ανικανοποίητη λαχτάρα της επιστροφής…»
«…Στα είκοσι χρόνια που έλειπε ο Οδυσσέας, οι Ιθακήσιοι θυμόντουσαν πολλά από αυτόν, αλλά δεν τον νοσταλγούσαν. Ενώ ο Οδυσσέας υπέφερε από νοσταλγία και δεν θυμόταν σχεδόν τίποτα…
…Όσο πιο έντονη είναι η νοσταλγία τόσο πιο πολύ αδειάζει από αναμνήσεις…Γιατί η νοσταλγία δεν εντείνει τη δραστηριότητα της μνήμης, δεν ξυπνά αναμνήσεις, αλλά αρκείται στον εαυτό της, στη δική της συγκίνηση, έτσι όπως είναι εντελώς απορροφημένη από τον δικό της αποκλειστικά πόνο…»
The names of blue berries in languages other than English often translate as "blueberry", e.g., Scots Blaeberry and Norwegian Blåbær. For example, Blåbær and French myrtilles usually refer to the European native bilberry, while bleuets refers to the North American blueberry.
ΑπάντησηΔιαγραφήδες και
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.blueberry.org/blueberries.htm
http://www.blueberry.gr/
και πολλά άλλα
Εμείς έχουμε το «ελευθερία ή θάνατος», κάποιος Αμερικάνος το 1775 είπε «Is life so dear, or peace so sweet, as to be purchased at the price of chains and slavery? Forbid it, Almighty God! I know not what course others may take; but as for me, give me liberty or give me death!"» οι Σκοπιανοί έχουν το «Слобода или Смрт»
ΑπάντησηΔιαγραφήΓαλλoκαναδικής καταγωγής κάτοικοι, τοπίο που μοιάζει με Αγγλία, όχι μακριά από κρύα θάλασσα, μάλλον Νέα Αγγλία έχουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι οι Ινδιάνοι ελεύθερα ήθελαν να ζουν
ΑπάντησηΔιαγραφή@αλλενάκι
Το «ελευθερία η θάνατος» δεν είναι καινούργιο ή ελληνικό σύνθημα. Στις πινακίδες των αυτοκινήτων μπήκε το 1945. Στις ΗΠΑ ακούστηκε το 1775 σε ομιλία στην Virginia “…give me liberty or give me death…” (ευχαριστώ μελετηρέ) Στην Γαλλία το 1791. Στην Βαρκελώνη το 1713.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποιός εκτόπισε, αν εκτόπισε (που σίγουρα εκτόπισε) τους Ινδιάνους, το προσέγγισα σε ανάρτηση που όμως διέγραψα γιατί είχε πολύπλοκα... Οι Ινδιάνοι είχαν αποδεκατιστεί από ευλογιά και γρίπη, πριν από την άμεση επαφή τους με τους λευκούς, αφου΄το ανοσοποιητικό τους σύστημα δεν είχε εμπειρία από τέτοιες ασθένειες.
Φίλος από αλλού είπε ότι φταίει η Ισαβέλλα. Σωστό! Αλλά όχι μόνο αυτή, φταίνε οι Ρωμαίοι, αυτούς μιμήθηκαν οι Ευρωπαίοι και ήθελαν όλοι αυτοκρατορίες. Και οι Ρωμαίοι τον Μέγα Αλέξανδρο (δικός μας δεν ήταν αυτός;) μόνο που η δική του αυτοκρατορία δεν άντεξε. Και ο Μέγας Αλέξανδρος τους Πέρσες. Άρα οι Πέρσες φταίνε!
Νομίζω η υπερανάλυση σκοτώνει το θέμα της συζήτησης...Έχασα πολλά ποστ, τρέχω να προλάβω...
ΑπάντησηΔιαγραφή