Η αίσθηση του χρόνου

Στην Αθήνα μπορεί να έβρεξε, στο νησί είναι ακόμα καλοκαίρι. Μόνο οι νύχτες που έχουν δροσιά και θες σκέπασμα. Και τα φύλλα με την κουρασμένη χλωροφύλλη που αρχίζει να οξειδώνεται. Αυτή είναι ωραία εποχή, η υγρασία της νύχτας βγάζει μεσαιωνικές, ξεχασμένες μυρουδιές,

Η θλίψη του τέλους του καλοκαιριού, είναι ότι τα παιδάκια που ήρθαν διακοπές με τον παππού, θα φύγουν. Κρίμα, μόλις είχαν αρχίσει να κάνουν φίλους με άλλα παιδιά από το χωριό ή την Αθήνα. Τα παιδιά στο χωριό θα μείνουν μόνα τους. Κάποτε, κάθε χωριό είχε το σχολείο του, τώρα έχουν συμπτυχθεί.

Για την ώρα, ωστόσο, είμαστε ακόμα ξένοιαστες, εμείς τα μικρά δεν έχουμε την αίσθηση χρόνου και προθεσμίας που έχετε εσείς οι μεγάλοι.


Ήταν πιο εύκολη η ζωή παλιότερα; Ή, όπως έλεγε ο Όμηρος, ο άνθρωπος ξεχνά τα δύσκολα όσο περνάει ο καιρός;