Ιστορίες του χθες

Έχω μια αδυναμία στις παλιές ιστορίες γιατί πρώτον είναι αυθεντικές, δεύτερον παραπέμπουν σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής και κυρίως τα συναισθήματα των πρωταγωνιστων ήταν ειλικρινή.

Η παρακάτω είναι βγαλμένη λες από παραμύθι ή ελληνική ταινία.

Ήταν λοιπόν μία κοπέλα –ας την πούμε Ελένη που αγαπούσε ένα παλικάρι-τον Στέφανο. (δεν Θα χρησιμοποιήσω τα πραγματικά τους ονόματα στην παρούσα φάση).





Την Ελένη όμως δεν την αφήνανε να έχει ως αγαπημένο τον Στέφανο-«δεν τον θέλανε»- (αγαπημένη φράση της τότε εποχής) και γι’αυτό την στείλανε να μείνει σε ένα σπιτάκι ψηλά στο βουνό-για να μην τον βλέπει και να τον ξεχάσει!



Ένα βράδυ όμως ο Στέφανος μη μπορώντας άλλο αυτήν την κατάσταση-έχοντας μιλήσει και με καναδυο φίλους αποφασίζουν όλοι μαζί-3 το σύνολο-να ανέβουν μέχρι την κορυφή του βουνού για να τη βρει και να τη ρωτήσει τι σκέφτεται για κείνον.




Αφού λοιπόν ανέβηκαν, της μίλησε: «με θες ή όχι;» κι ευτυχώς για κείνον και εκείνη είπε ναι. Αλλιώτικα ο Στέφανος είχε ήδη τα χαρτιά μαζί του και θα έφευγε στην Αμερική χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν.

Την παίρνει λοιπόν από το σπίτι εκείνο και φεύγουν κρυφά σε άλλο χωριό για να φιλοξενηθούν από συγγενείς που δεν έβλεπαν με κακό μάτι τον δεσμό τους. Έμειναν κρυμμένοι για να μην τους δει κανείς και τους μαρτυρήσει για να καταφέρουν να κάνουν τις απαραίτητες διαδικασίες και να παντρευτούν.

Πίσω στο άλλο χωριό είχε γίνει μεγάλη αναστάτωση, αφού ο φύλακας-προσωρινός κηδεμόνας στο σπιτάκι επάνω στο βουνό δήλωσε την εξαφάνιση της Ελένης για να μην βρεθεί μπλεγμένος και τους ψάχνανε παντού.

Τελικά καταφέρνουν να βγάλουν τις άδειες και να παντρευτούν στην εκκλησία-όμως τα βάσανά τους δεν είχαν τελειώσει, αφού τους περίμενε μεγαλύτερη έκπληξη στο γλέντι που ακολούθησε. Εμφανίστηκαν αγριεμένοι ο αδερφός και η μάνα της Ελένης και βγήκε μαχαίρι στον τσακωμό επάνω. Επενέβη η αστυνομία και ευτυχώς δεν συνέβη τίποτα χειρότερο.

Κι ενώ ήταν έτοιμοι να μπαρκάρουν για την Αθήνα αφού εδώ οι συγγενείς της ήταν εχθρικοί ,τελικά τους δόθηκε το πράσινο φως ότι ηρέμησαν και δέχονταν το γάμο τους.

Έτσι γύρισαν πίσω...

Ευχαριστώ πάρα πολύ τον «Στέφανο» και την «Ελένη» για την όμορφη ιστορία που δέχτηκαν να μου διηγηθούν, ζητώ συγγνώμη που έχω αφήσει πολλά απ’έξω , αλλά υπόσχομαι ότι θα γραφτεί ολόκληρη κάποτε με όλες τις λεπτομέρειες.
Σας το αφιερώνω-ειδικά σήμερα. Να είστε καλά και πάντα αγαπημένοι.