Ήταν μία από κείνες τις μέρες, που έχεις χρόνο, ο καιρός είναι γλυκός, επικρατεί ησυχία τριγύρω, λίγο σαν «τεμπέλικη» μέρα παρόλο που δεν ήταν Κυριακή, παίρνεις την κάμερα και χάνεσαι...
Στα σοκάκια, στις ερημιές, με μόνη συντροφιά κανένα σκύλο που γαβγίζει (τελικά δεν υπάρχει χωριό χωρίς σκύλο) και τριγυρίζεις γεμάτος/η ανυπομονησία εξερευνώντας άγνωστα για σένα μέρη.
Κάθε γωνιά και μία έκπληξη, καθε στροφή μία στάση, για να μελετήσεις, να παρατηρήσεις, να εστιάσεις ή να αφεθείς στο παρελθόν.
Τότε, παλιά, που σίγουρα αυτά τα σοκάκια θα ήταν γεμάτα κόσμο, παιδιά, παραπάνω σκυλιά και γάτες, μυρωδιές από ξύλα ή φρύγανα που έκαιγαν στα τζάκια των σπιτιών ή στους φούρνους, γυναίκες που θα τριγύριζαν τα σπίτια φωνάζοντας η μία στην άλλη:
«εεε, κυρα-Μαρία είναι έτοιμος ο φούρνος, φέρε τα ψωμιά» ή θα αντηχούσαν οι φωνές τους στα λαγκάδια ψάχνοντας τα παιδιά τους που όλο και κάπου θα είχαν κρυφτεί.
Τι διαφορετική ζωή!
Πιο ανέμελη από τη σημερινή, πιο δύσκολη αναμφισβήτητα, αλλά πιο αληθινή, αγνή, ίσως και πιο αγαθή. Όλα περιστρέφονταν γύρω από το μικρόκοσμο του χωριού, και όταν υπήρχε ανάγκη κάποιου έργου, μαζεύονταν τις Κυριακές για τις λεγόμενες «αγγαρείες». Ετσι όλοι μαζί επισκεύαζαν ότι χαλούσε, χωρίς γραφειοκρατίες, δοσοληψίες και μαγειρέματα ξένων συμφερόντων.
Η πρόοδος ήρθε με μεγάλο τίμημα παρέα. Την αλήθεια...
Στα σοκάκια, στις ερημιές, με μόνη συντροφιά κανένα σκύλο που γαβγίζει (τελικά δεν υπάρχει χωριό χωρίς σκύλο) και τριγυρίζεις γεμάτος/η ανυπομονησία εξερευνώντας άγνωστα για σένα μέρη.
Κάθε γωνιά και μία έκπληξη, καθε στροφή μία στάση, για να μελετήσεις, να παρατηρήσεις, να εστιάσεις ή να αφεθείς στο παρελθόν.
Τότε, παλιά, που σίγουρα αυτά τα σοκάκια θα ήταν γεμάτα κόσμο, παιδιά, παραπάνω σκυλιά και γάτες, μυρωδιές από ξύλα ή φρύγανα που έκαιγαν στα τζάκια των σπιτιών ή στους φούρνους, γυναίκες που θα τριγύριζαν τα σπίτια φωνάζοντας η μία στην άλλη:
«εεε, κυρα-Μαρία είναι έτοιμος ο φούρνος, φέρε τα ψωμιά» ή θα αντηχούσαν οι φωνές τους στα λαγκάδια ψάχνοντας τα παιδιά τους που όλο και κάπου θα είχαν κρυφτεί.
Τι διαφορετική ζωή!
Πιο ανέμελη από τη σημερινή, πιο δύσκολη αναμφισβήτητα, αλλά πιο αληθινή, αγνή, ίσως και πιο αγαθή. Όλα περιστρέφονταν γύρω από το μικρόκοσμο του χωριού, και όταν υπήρχε ανάγκη κάποιου έργου, μαζεύονταν τις Κυριακές για τις λεγόμενες «αγγαρείες». Ετσι όλοι μαζί επισκεύαζαν ότι χαλούσε, χωρίς γραφειοκρατίες, δοσοληψίες και μαγειρέματα ξένων συμφερόντων.
Η πρόοδος ήρθε με μεγάλο τίμημα παρέα. Την αλήθεια...
(γνωστή η αγάπη μου στους γρίφους, για όσους με έχετε ξαναδιαβάσει, οπότε βρείτε και σε ποιό χωριό περπάτησα αυτή τη φορά-Καλή Κυριακή)
Η αποτυχία της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι ότι κοιταξε το βόλεμά της, παιδάκια και σκυλάκια, έφαγε και χόρτασε και ποτέ δεν σκέφτηκε ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΧΩΡΙΑ. Πριν την αυτοδιοίκηση τα χωριά είχαν ΖΩΗ. Φταίει κάτι ή είναι Σύμπτωση???
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώσαμε τη ζωή μας aerial και νομίζαμε ότι είμαστε και κερδισμένοι. Το νεοκλασσικό αέτωμα του παππού τώρα είναι αλβανικό μπετουδάκι «με περίσσεια αγάπη»
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες φωτό, όμορφος περίπατος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Κυριακή...
Kαλησπέρα Aerial.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα γυρίζουμε από βόλτα και η θάλασσα είναι σαν καθρέφτης, η ατμόσφαιρα τόσο καθαρή που βλέπουμε απέναντι ίσαμε σας που λέει ο λόγος.
Το νησί σας έχει ελπίδες να μην γίνει άλλη μια Μύκονος.
Αρκεί όλα αυτά τα εγκαταλειμμένα καταπληκτικά σπίτια να τα ανακαινίσουν οι ιδιοκτήτες τους.
Καλή ξεκούραση
@αλλενάκι
Aerial βρίσκεσαι στον Χαμένο Παράδεισο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ βρίσκεσαι στο Καθαρτήριο (και δεν τολάμω να σκεφτώ, είναι το Καθαρτήριο της Εκκλησίας; ή του Δάντη;
Και για τις ψυχές προσεύχεται η Εκκλησία. Για τον Χαμένο Παράδεισο; Ή τον χάσαμε για πάντα;
Αυτό που περιγράφεις aerial είναι η μεσαιωνική, αυτάρκης, Τήνος που κράτησε από δεν ξέρω πότε, βυζαντινά χρόνια; 1300; μέχρι το 1970. Η φυγή προς τις πόλεις ξεκίνησε από το '60, ολοκληρώθηκε το 80-85, και από το 90 (δειλά δειλά) και το 99 ορμητικά γέμισε το νησί Αθηναίους που το «ανακάλυπταν».
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Νότια Τήνος χτίστηκε μετά την άνοδο του ΧΑ με την ένταξη στην ΕΕ. Η Βιομηχανική Ζώνη που μηδένισε τα χωράφια των Κατωμεριτών έγινε λίγο πρίν φύγει ο Σημίτης. Το νομοσχέδιο της Μπιρμπίλη κουμπώνει πάνω στις ανεξήγητες διατυπώσεις εκείνου του Π.Δ. Το παζλ λύνεται, θα δούμε και τα πρόσωπα.
Τα χωράφια σου, αν έχεις, ανάμεσα Αετοφωλιά και Πλατιά, είναι για δραστηρίοτητες υψηλής όχλησης, βιοτεχνίες, βιομηχανίες, σκουπίδια, μπάζα (και για τις αγαπημένες μου Α/Γ). Φαντάσου να το ήξερε ο παππούς σου όταν έφτιανε πεζούλες με τα χέρια, ένα λοστό και ένα κασμά. Ο δικός μου δεν έμαθε τίποτα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήgeia sou file
ΑπάντησηΔιαγραφήsovokai
Στη τελευταία φωτογραφία λείπει η κυρά Σοφία, που κάθονταν στην καρέκλα στη γωνιά της αυλής της, και παρατηρούσε τον κόσμο που πέρναγε από τα σοκάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ερχόταν το Πάσκα, μαζευόντουσαν όλες οι νοικοκυρές και βοηθούσαν η μια την άλλη, να φτιάξουν παξιμάδια και τυρόπιτες, και πηγαίναν να τα ψήσουν στο μεγάλο φούρνο της κυρά Κούλας.
Ο τελευταίος φούρνος με ξύλα, που δούλεψε στα Λουτρά.