Παγετώνες

Αυτές οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Πρώτα από όλα, είτε τυχαία είτε φτιαχτά έχει ανέβει πολύ η ανησυχία στην αγορά. Θα μας υποβαθμίσουν κι άλλο; θα χρεοκοπήσουμε; θα μας καταστρέψουν οι Άγγλοι; θα μας σώσουν οι Γερμανοί; Καλοί μου άνθρωποι, δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί σε τέτοια θέματα, ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του. Απλά ο ξένος δεν έχει την ψευδαίσθηση του πολιτικού κόστους, τουλάχιστον όχι όπως το βλέπουμε εμείς. Και είναι εύκολο να φορτώνεις τις ευθύνες σου σε άλλους.

Το άλλο πολύ ενδιαφέρον, με αυτή τη διάσκεψη της Κοπεγχάγης, είναι ότι τσακώνονται οι μεγάλοι και τα μεγάλα διηπειρωτικά συμφέροντα, για το αν πρέπει να φορολογήσουμε τον κόσμο για να σώσουμε το περιβάλλον. Περί αυτού πρόκειται ο καυγάς, δεν είναι για ανεμογεννήτριες. Άσε τους φουκαράδες που ελπίζουν σε κανένα μεροκάματο, και τους ταλαίπωρους που τους αρέσει το τοπίο. Για παγκόσμιους φόρους είναι το θέμα. Σε ύφεση, τέτοια πράγματα δεν περνάνε εύκολα. Ούτε θα δεχθεί ο φτωχός Ινδός να πεθάνει της πείνας για να σώσει τον πλανήτη των …Δανών.

Το τρίτο ενδιαφέρον ότι είχα περισσότερη ιδιωτική αλληλογραφία για το θέμα από ότι σχόλια στις τελευταίες αναρτήσεις. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν. Πολλοί ανησυχούν. Μερικοί έπεσαν από τα σύννεφα. Ένας ή δύο τον χαβά τους. Οι πιο πονηροί σιωπούν.


Πάντα υπάρχουν τέτοια άγχη σε υφέσεις. Ζούσα το 1978 και 1979. Και τότε υπήρχε άγχος για την κλιματική αλλαγή. Τότε, δεν υπήρχε διαδίκτυο, υπήρχαν περιοδικά, βιβλία, φυλλάδια. Ο μεγάλος φόβος τότε ήταν ότι ξαναγυρίζαμε στην εποχή των παγετώνων. Λογικό είναι. Με το πετρέλαιο στα ύψη ($12 ή $13 το βαρέλι) όλοι οι επιστήμονες προέβλεπαν ότι θα τέλειωνε μέχρι το 2000, και συζητούσαν τα ίδια και τα ίδια. Άσε που εκεί που ήμουν δεν είχε αρκετό, και τον χειμώνα, κρυώναμε. Παγετώνες.

Οι τιμές, στον πίνακα (κλικ πάνω του για μεγέθυνση), είναι σε σταθερά δολάρια του 2008. Ελπίζω να βλέπετε τι χαϊβάνια είμαστε, μερικοί από εμάς.