Σκέψεις

Τελικά να ζεις στην επαρχία, έχει τα καλά αλλά και τα άσχημά του. Τα καλά γίνονται αυτόματα και άσχημα, όπως το γεγονός ότι γνωρίζεις τους πάντες και σε γνωρίζουν όλοι.

Φιλική διάθεση παντού, χαμογελαστά πρόσωπα, καλημέρες δίνουν και παίρνουν...

Όμως αν κοιτάξει κανείς καλύτερα, θα δει πόσο αρέσκονται όλοι να μιλάνε για τους υπόλοιπους. Οι μισοί μιλάνε για τους άλλους μισούς και τα νέα κυκλοφορούν μέσα σε μία μέρα.

Είναι παράξενο, πόσο έντονη είναι η διάθεση των ανθρώπων να ασχολούνται με την παραμικρή λεπτομέρεια των συνανθρώπων γύρω τους. Τι έκανε, πώς το έκανε, γιατί το έκανε. Και δεν γνωρίζει ούτε κοινωνικούς, ούτε ταξικούς φραγμούς.

Παντού υπάρχει.


Από τα χωράφια, μέχρι τα γραφεία και τις υπηρεσίες, από τις αυλές μέχρι τα καφενεία.

Κανείς δεν ξεφεύγει από το άγρυπνο μάτι,


αλλά όσο και να επηρεαστεί ο περίγυρος με το νέο που θα διαδωθεί με ταχύτητες φωτός, πάντα συγχωρεί και ανέχεται...σχεδόν τα πάντα!

Όλα έχουν ακουστεί να γίνονται, ή σχεδόν όλα, αλλά ουσιαστική αντίδραση ή κοινωνικός προπηλακισμός δεν υφίσταται. Ποιός ξέρει γιατί;

Ίσως γιατί έτσι κρατιέται ανέπαφη η μικρή κοινωνία. Όταν δεν καταδεικνύει, δεν ταράζει τα νερά και όλα μένουν ατάραχα, αέναα.


Και συνεχίζει ο καθείς τον δρόμο του και καταλαγιάζει τις ενοχές του...