αφού οι εκκλησιαζόμενοι είχαν τη χαρά να παρακολουθήσουν αποσπάσματα από το Oratorio της Θείας Γέννησης εμπνευσμένο από την κ. Γιάννα Ακριβοπούλου.
Την συνόδευαν οι καλλίφωνες μαθήτριές της Δέσποινα Μαρκουΐζου και Μάρω Στεργιώτη-η τελευταία με ρίζες από το ίδιο το χωριό.
Oratorio σημαίνει προσευχή στο Θεό και εκφράζεται μέσα από ύμνους οι οποίοι στις μέρες μας δεν αποτελούν μέρος της Θείας Λειτουργίας , αλλά στον 18ο αιώνα ψάλλονταν σε μικρές εκκλησίες της εποχής εκείνης.
«Αυτό το είδος της μουσικής απευθύνεται σε όλους τους Χριστιανούς και μη, που στη ζωή τους ψάχνουν να βρουν τον Θεό» μας εξήγησε ο πατήρ Στανίσλαος Στουραΐτης, ο εφημέριος της ενορίας, στην εισαγωγή.
Τα αποσπάσματα αυτά πρωτοπαίχτηκαν στην Αθήνα με την κλασσική χορωδία Τήνου μπροστά στους Πατέρες Ιησουΐτες υπό την επιμέλεια του π. Σεβαστιανό Φρέρη.
Μερικά από τα κομμάτια που ακούστηκαν ήταν: «Ωσαννά, Αινείτε, Δόξα στον Θεό»
Καθυστερημένη αυτή η ανάρτηση, ομολογουμένως...
http://press-gr.blogspot.com/2010/01/blog-post_9809.html
ΑπάντησηΔιαγραφήκι άλλος υπάλληλος της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ «σύμβουλος» στην Κυβέρνηση
Είναι τόσο όμορφο να βλέπουμε εικόνες από τα χωριά μας. Ευχαριστώ aerial.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα πούμε εδώ ότι, πρόκειται για την μεγαλύτερη εκκλησία του νησιού, με οκτώ τεράστιες, μονοκόμματες κολώνες που η παράδοση τις θέλει να τις έχουν κουβαλήσει "από το βουνό" οι γυναίκες του χωριού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, έχω ζήσει μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας τριγύρω σ΄αυτήν την εκκλησία.
Θυμάμαι ακόμη το σφίξιμο που ένιωσα εκείνο το Πάσχα του 198πόσο, όταν ράγισε η Ροζάρια, η μεγάλη καμπάνα της εκκλησίας.
Χρόνια που περάσαν και άφησαν ανεκτίμητες μνήμες...
παρακαλώ, ανώνυμε 10:49, παρακαλώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌφιε, δυστυχώς καθώς περνάνε τα χρόνια δεν γκριζάρουν μόνο τα μαλλιά μας κι αρχίζουν τα ψιλοπονάκια, αλλά είμαστε στη δυσάρεστη θέση να βλέπουμε τα χωριά που όλοι αγαπήσαμε τόσο πολύ να μαραζώνουν και να συρρικνώνονται χρόνο με τον χρόνο.
Οι ευτυχισμενες και ανέμελες στιγμές που περάσαμε εμείς μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να το ζήσουν τα παιδιά μας.
Και κάποτε αυτά που είχαν αξία για μας, όπως οι πολύ όμορφες τελετές στην εκκλησία, τώρα έχουν καταντήσει αναγκαστικές αγγαρείες για τους περισσότερους.
Η εκκλησία του Αγ.Ζαχαρία είναι η μεγαλύτερη, αλλά και η πιο μελαγχολική κοιτάζοντας κανείς τα τόσα άδεια στασίδια! Και δεν αναφέρομαι στις απλές καθημερινές λειτουργίες...