Ακόμη και η κοιλιά του χοίρου είχε τον προορισμό της και την αξία της. Την Πέμπτη πριν από την Κυριακή της αποκριάς όλες οι νοικοκυρές στο χωριό μας ξαρμύριζαν την κοιλιά του χοίρου. Τι εννοώ με αυτό... όταν έσφαζαν το γουρούνι την κοιλιά την έπλεναν, την περνούσαν από το λεμόνι, αλάτι και αλεύρι μέχρι να γίνει άσπρη – άσπρη, έπειτα από πολλά νερά την έβαζαν στο αλάτι και την έκαναν παστή.
Tην Πέμπτη αυτή λοιπόν την έπαιρναν από το αλάτι την ξαρμύριζαν την έβαζαν σε μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό και την έβαζαν μέσα στο ξυλόφουρνο , έπειτα από 2 ώρες ήταν πια ψημένη. Την έβγαζαν την έκοβαν μικρά –μικρά κομματάκια και την ξανά έψηναν με σάλτσα, συνοδεύονταν πάντα με πιλάφι.
Δυστυχώς με το πέρασμα των χρόνων η «κοιλιά πιλάφι» έχει εξαλειφθεί, παρόλο που όλα τα σπίτια του χωριού κάνουν χοιροσφάγια ελάχιστοι είναι αυτοί που συνεχίζουν να μαγειρεύουν την κοιλιά. Ολοι το θεωρούν πολύ παλιό έθιμο.
Εγώ πάντως φέτος την έφτιαξα έτσι για να θυμηθούμε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι..
asparagus, περίεργο το φαγητό αυτό, ομολογώ ότι δεν το είχα ξανακούσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως η γιαγιά μου να το έφτιαχνε, η μαμά όμως ποτέ.
Στην φωτογραφία πάντως φαίνεται
νόστιμο.
Καλή όρεξη λοιπόν! Και του χρόνου!
Σλουρπ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι πράγματι παλιά συνταγή. Πριν το 1960. Μέχρι τότε τίποτα δεν πήγαινε χαμένο και πολλά που σήμερα μας φαίνοτναι περίεργα τότε ήταν λιχουδιές. Έχω ακούσει πχ ότι δεν υπήρχε βούτυρο και στο ψωμί έβαζαν χοιρινό λίπος γλύνα. Και η πηκτή αν το καλσκεφτείς έχει περίεργα κομάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήβρε Ασπαράγγι τι πειρασμούς βάζεις πάλι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι γίνεται όμως με την τελευταία φωτογραφία έχει πολύ κόκκινο και κίτρινο, μήπως δεν το αποδίδει σωστά το χρώμα του φαγητού?
Είμαι λιχούδα, τι να κάνουμε?
@αλλενάκι
Μεγάλη είναι η δική μου παράληψη γιατί έπρεπε από την αρχή να σας αναφέρω ότι μέσα στο ρύζι βάζω ζαφορά, και όχι του εμπορείου αλλά την μαζεύω από τους αγρούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάποια άλλη ανάρτηση θα αναφερθώ λεπτομερώς για την ζαφορά της Τήνου.
Μπορεί η Κοζάνη να είναι ξακουστή για τον κρόκο της (ζαφορά) αλλά και εμείς εδώ έχουμε αρκετή.
Εκεί λοιπόν οφείλεται το κίτρινο χρώμα του ρυζιού.
ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ ΠΑΝΣΕΤΟΥΛΕΣ ΠΑΡΑ ΑΥΤΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτικό πιάτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήοι πανσετούλες μας φάγανε ανώνυμε 10:13!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να μας δω πώς θα τρώμε τις κοιλίτσες και άλλα, αν πέσει πείνα από δω και πέρα...
Έτοιμοι είμαστε να αλληλοφαγωνόμαστε, μην ανησυχείς καθόλου.