Τρεις νεκροί

Το τι λέμε, πια, δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν μας κοροϊδεύουν από το 1981, ή από το 1974, ή από το 1949, ή από το 1821. Έχει, αλλά, σαν λαός, φαίνεται ότι δεχόμαστε το ψέμα περισσότερο από την αλήθεια, και ανεχόμαστε πράγματα ακατανόμαστα, όσο κάτι τρώμε και εμείς. Και μετά κουρδιζόμαστε (μόνοι μας ή με τσίγκλισμα;) και τα ...καίμε.

Η Κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εξελέγη, πανηγυρικά, με λαοπλάνες υποσχέσεις που υπερβαίνουν τα συνηθισμένα προεκλογικά ψέματα. Για 6 ή 7 μήνες στην σειρά, παραπλάνησε την κοινή γνώμη, και είτε από απίθανη βλακεία ή υπέρμετρη φαυλότητα, και άφησε ένα ομολογουμένως δύσκολο δημοσιονομικό πρόβλημα να εξελιχθεί πρώτα σε κρίση ρευστότητας, σύντομα σε κοινωνική κρίση, και, να με συγωρήσετε που είμαι απαισιόδοξος, ίσως και σε εθνική κρίση.

Αν, κύριε Παπανδρέου, είχες πει την αλήθεια... Αν είχες πει με απλά λόγια πιο είναι το πρόβλημα, πριν τις εκλογές... με δεδομένη την πλήρη διαχειριστική αποτυχία και την απώλεια ηθικών ερεισμάτων του Καραμανλή, πάλι θα είχες εκλεγεί. Τώρα, εγώ θυμάμαι ότι εκείνος ψέλλισε την πικρή αλήθεια στην Εκθεση της Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2009, ενώ εσύ είπες, από τότε ΨΕΜΑΤΑ.

Αν, κύριε Παπανδρέου, δεν έλεγες εσύ και ο παιδικός θίασός σου το ένα παραμύθι μετά το άλλο, την μία αρλούμπα μετά την άλλη, και ΨΕΜΑΤΑ για 6 μήνες, σήμερα ο κόσμος δεν θα είχε οργή. Θα είχε φόβο, ανασφάλεια, φτώχεια, αλλά όχι οργή.

Κατάφερες κύριε Παπανδρέου να καλλιεργήσεις αγανάκτηση! Να πάρεις ένα οικονομικό πρόβλημα και να το κάνεις καταστροφή της χώρας. Εκτός αν το έκανες επίτηδες, για να μας ξεπουλήσεις (αυτό είναι Προδοσία), ή για να μας ...αναγεννήσεις από την στάχτη μας (οπότε να πας να δεις ψυχίατρο), τότε είμαι περίεργος τι ...ευθιξία θα επιδείξεις.

Με 3 νεκρούς, και εικόνες ΜΑΤ, πάλι, στις παγκόσμιες ειδήσεις, οι χειρότεροι μου φόβοι μπορεί να επαληθευτούν.