Θα αποκτήσουμε βιολογικό

Τον παλιό καιρό (δηλαδή πριν το 1965-70 στα χωριά, και δεν ξέρω μέχρι πότε στην Χώρα) η τουαλέτα ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία. Δηλαδή, τότε, δεν φαινόταν ιδιαίτερη, αφού έτσι ήξερε ο κόσμος εδώ. Ένα χτιστό πεζουλάκι, με ένα σανίδι με μια τρύπα 20-30 εκατοστά στην μέση, και από κάτω …σκοτάδι και ύποπτες ανθρώπινες οσμές, καμουφλαρισμένες επιμελώς με στάχτη από το τζάκι. Και όταν φυσούσε βοριάς, κάπως …τραβούσε αέρα. Όταν φυσούσε νοτιάς μύριζε. Και μια φορά το χρόνο, πήγαινε κάποιος άτυχος από πίσω (είχε πρόσβαση) με ένα φτυάρι και δεν ξέρω τι μεταφορικό μέσο – υποθέτω καλάθια ή κοφίνια – και έπαιρνε τα περιέργως στεγνά περιεχόμενα τα οποία ανακυκλώνονταν στα χωράφια, σχετικά πλούσια σε άζωτο, φωσφόρο και κάλιο (από την στάχτη). Ακούγεται οικολογικό και …αειφόρο, μέχρι που να είναι η σειρά σου να φτυαρίζεις.

Την δεκαετία του 60 και του 70, πρέπει να φτήνυναν οι σιδερένιες σωλήνες, γιατί ήρθε το νερό μέσα στα σπίτια. Έτσι, αντί να κουβαλάει νερό ο κόσμος από την βρύση, το νερό ήταν μέσα στο σπίτι. Έτσι έβαλαν, πρώτα οι πιο προοδευτικοί, και σιγά σιγά σχεδόν όλοι καζανάκια και συμβατικές τουαλέτες.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιοικολογικό, και ταυτόχρονα πιο αναγκαίο από την ταπεινή τουαλέτα με καζανάκι. Απίθανη σπατάλη νερού, και απίθανη οικολογική καταστροφή: Παίρνεις κάτι που θα έπρεπε να στεγνώσει εύκολα αφού έχει μόνο 75% νερό και το διαλύεις με πολύ νερό, και το ανακατεύεις με ακόμη περισσότερο νερό από άλλες οικιακές χρήσεις, και καταλήγεις με απίθανες ποσότητες βρωμερού και μολυσματικού νερού, με απορρυπαντικά, κουζινόλαδα και κάθε λογής μπελά.

Ο βιολογικό καθαρισμός προσπαθεί να βγάλει ό,τι μπορεί να βγει από το νερό αυτό, και με μηχανικά και βιολογικά μέσα, να εξουδετερώσει τα υπόλοιπα.

Όσο καιρό υπάρχει Τοπική Αυτοδιοίκηση, ασχολείται δυστυχώς με αυτό το θέμα. Με πρώτο και καλύτερο τον αειθαλή – ζωή να’ χει – «Α.Α.» που είχε την φαεινή ιδέα να πάρει όλα τα σπιτικά απόβλητα, να τα βάλει σε μια σωλήνα, και να τα πάει στο Λιβάδι. Την ίδια φαεινή είχαν και άλλοι κοινοτάρχες. Και τα χωριά έχασαν την περίεργη εκείνη μυρωδιά …στάχτης, και απέκτησαν την απίθανη βρώμα αναεροβικής συσσώρευσης βακτηρίων, λιπών, ενζύμων και απορρυπαντικών, στα 100 μέτρα… Αλλά υπάρχει φως στο τούνελ!


Τα τελευταία 3-4 χρόνια ακούω υποσχέσεις για βιολογικό καθαρισμό. Έλα ντε που κανένας δεν τον θέλει στην περιοχή του… Έλα ντε που όταν συμφώνησαν σε ουδέτερη αποστρατικοποιημένη περιοχή, κήρυξαν πόλεμο οι γείτονες…. Πάντα ήμουν υπέρ του να έχει κάθε κοινότητα ή κάθε ομάδα χωριών δικό της βιολογικό, τουλάχιστον πρωτογενή, ώστε να ήταν πιο εύκολα αποδεκτή η ύπαρξή του…


Και τότε ο φίλος μου στον Δήμο είχε την ιδέα: « Γιατί παιδευόμαστε με βιολογικούς καθαρισμούς, όταν μιλάμε για οικισμούς, 200, 400, άντε 800 ατόμων… Όσο ένα μεσαίο ξενοδοχείο στην Ρόδο! Κάθε ένα με τον δικό του βιολογικό». Χωρίς δεξαμενές, μπετά και μεγάλες εγκαταστάσεις. Όλα συσκευασμένα σε 1-2 container. Ο Δήμος στην Τζιά το έχει δοκιμάσει με επιτυχία, προσφέρει τριτογενή επεξεργασία, καλύτερα από 90% καθαρό, κατάλληλο για πότισμα, καμία σχέση με τα μαύρα νερά του Λιβαδιού, κανείς δεν θα μπορεί να πει κιχ, αντί να βγαίνει μαυρίλα και δυσωδία, θα βγαίνει νερό.


Το έργο έχει δρομολογηθεί, ελπίζω να μην ξεμείνει από λεφτά, και με λίγη τύχη του χρόνου τέτοιο καιρό, το Λιβάδι θα είναι …επισκέψιμο. Μία μονάδα για τα 4 χωριά στα Κάτω Μέρη, μία για την Κώμη, μία για το Αγάπι. Έτοιμο, προκάτ, θα πάει εκεί που σήμερα σιχαίνεσαι να περάσεις με αυτοκίνητο, και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι φωτογραφίες είναι από την Τζιά (με κλικ μεγαλώνουν).