Προεκλογικά (4)

Μπορεί οι μέρες να κυλούν αμέριμνες, αλλά το προεκλογικό κλίμα έχει αρχίσει και φουντώνει. Αρκετοί έχουν αρχίσει και εκδηλώνονται, και αρκετοί δηλώνουν ότι δεν ασχολούνται με το θέμα. Ο πόλεμος έχει γίνει πόλεμος διάταξης των στρατευμάτων με στρατηγικές τοποθετήσεις υποψηφίων με σκοπό ή να πάρεις τους 5-10 ψήφους μιάς οικογένειας, ή να κάνεις αντιπερισπασμό στον αντίπαλο που κάνει το ίδιο πράγμα.

1-2 πιθανοί υποψήφιοι (που τους πολιορκούν και τα δύο στρατόπεδα) είναι οι ίδιοι …αναποφάσιστοι, αφού η ένταξη στο ένα στρατόπεδο σε κάνει εχθρό του άλλου, και -- μικρό το μέρος – δεν ξέρεις τι ξημερώνει.

Η μάχη στα καφενεία πέρασε από το ποιος έχει κάνει ή θα κάνει τα περισσότερα έργα (αυτό, πλέον, φαίνεται να έχει ξεφτίσει… όλοι ξέρουν για τα «έργα» και τα έργα), στο ποιος έχει κάνει τις περισσότερες …«φουστιές», με συγχωρείτε για την έκφραση, αλλά μεταφέρω περίπου αυτούσια.

Ναι, κάποιος διαπίστωσε, ότι δεν πρόκειται για πολιτικές επιλογές, αλλά πρόκειται για πρόσωπα και άτομα. Δεν μπορώ να διαφωνήσω, τα άτομα, σε ένα μικρό τόπο, φαίνονται. Σε επιχειρηματολογία μεθυσμένων ακούστηκε και το απίθανο αλλά προφανές «ξέρεις πόσους απασχολούμε εμείς ρε»; Δεν ειπώθηκε ακριβώς έτσι, ειπώθηκε πολύ πιο αλαζονικά και εριστικά, αλλά, είπαμε, ήταν όλοι μεθυσμένοι. Βέβαια, οι ειδικοί λένε ότι ποτέ δεν λές ή δεν κάνεις κάτι μεθυσμένος που δεν πιστεύεις ή δεν εννοείς, απλά έχεις λιγότερους ενδοιασμούς περί αυτού. Αυτό όμως είναι αυτό που ονομάζω «αλαζονεία».


Το έχω πει κατ’ ιδίαν σε φίλους, και το ξαναλέω. Το κλίμα στην Αθήνα βαραίνει, η μάχη των εντυπώσεων και ο αγώνας των τηλεπαρουσιαστών μαίνεται, και ο κόσμος λίγο φοβισμένος, λίγο μουδιασμένος, περιμένει τις συνέπειες του πρώτου, ή δεύτερου …μνημονίου. Φυσικά, όλοι θέλουν να κερδίσει η δικιά τους πλευρά, αλλά εγώ προφητεύω ότι θα κερδίσει η παρατεταμένη δυσπραγία, και, όποιος βγει θα πρέπει να κάνει τα κουμάντα του, σχετικά.