Η απομυθοποίηση του σούρουπου

Πέρα από τα πράγματα που με απασχολούν, ή με ενοχλούν, (ή με χαροποιούν) αυτόν τον καιρό, ένα πράγμα που με τρώει από τουλάχιστον του 2008, που μου μπήκε στο μυαλό, είναι το "τέλος εποχής". Και αυτό, σε τελευταία ανάλυση, είναι ...ηλικιακό. Δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι, στην ηλικία μου, κοιτάνε τον κόσμο και αναρωτιόνται "μα πως έγινε έτσι;" και δεν νομίζω ότι είναι η ίδια απορία που έχουν π.χ. τα πιτσιρίκια, ή οι 20άρηδες... Αλλά αυτό, ας πούμε, είναι ηλικιακό χάσμα.

Όπως έχω ξαναγράψει, και όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι στο νησί, δεν είμαστε αναγκαστικά μαθημένοι σε πλούτη, και ειδικά οι άνθρωποι εδώ, όσοι πρόλαβαν την δεκαετία του '70, ή του '60, ή του '50, ή του '40, ή και παλιότερα, δεν παίρνουν πολύ σοβαρά την ιδέα της ύφεσης, ή της "δημοσιονομικής προσαρμογής". Η περίοδος 1990-2004 ήταν για τον πολύ κόσμο, μία περίοδος ψεύτικης ευημερίας με δανεικά, που τώρα μας τα ζητάνε πίσω, και τα παίρνουν, ή παίρνουν ανταλλάγματα, κινητά και ακίνητα.  Δυσάρεστο;  Ναι, αλλά με το στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, αναμενόμενο. Και θα είναι εξαιρετικά παρακμιακό για όσους δεν είχαν την κυνικότητα να ξέρουν ότι ζουν την ψευδαίσθηση της εφήμερης αρπαχτής.

Αυτά τα καθόλου "ποιητικά" σκεφτόμουν όσο σκοτείνιαζε, άσε που είχε βάλει και κρύο... Και χάζευα τις εικόνες από το σούρουπο, και είδα με ελάχιστη ανάλυση σε πρόγραμμα γραφικών ότι και το σούρουπο με τα απίθανα χρώματά του, βασικά μουντά χρώματα είναι, που όλα τελικά καταλήγουν στο γκρίζο, κι όμως δίνουν τέτοια ψευδαίσθηση λαμπρού χρώματος... Μέχρι να δεις τι πραγματικά χρώματα είναι.