Πανηγυρίζοντας στην Αγ. Υπακοή

Κάθε χρόνο, την ημέρα του Αγ. Πνεύματος, οι Καλλονιώτες και οι των περιχώρων ανηφορίζουν προς την εκκλησία της Αγ. Υπακοής.

Έτσι φέτος πολλοί είναι αυτοί που παρευρέθησαν στο χαρακτηριστικό αυτό εκκλησάκι που δεσπόζει επάνω από την Καλλονή. 

 Με τον νέο δρόμο που έχει ανοιχτεί τα τελευταία χρόνια, η πρόσβαση είναι γρήγορη και σχετικά εύκολη. Παλαιότερα όμως ο κόσμος ανέβαινε με τα πόδια μία διαδρομή 45 λεπτών περίπου ξεκινώντας κάποιος από το Ξυνάρι στο πάνω "τελείωμα" του χωριού, δίπλα από του Ευγένιου το σπίτι και ένα γαϊτανάκι ανθρώπων ξετυλιγόταν στο φιδογυριστό μονοπάτι που οδηγούσε στην εκκλησία.

Θυμάμαι, ως παιδί, να περνάμε από την στροφή για την "Πλάκα" και μετά συναντούσαμε το "Πάνω Λαγκάδι"- ένας ίσκιος δροσιάς και σύντομης ξεκούρασης στα πρώτα λεπτά της διαδρομής. Και μετά ανηφορίζαμε χωρίς σταματημό! 

 Ή έτσι τουλάχιστον εγώ το θυμάμαι στην παιδική μου μνήμη. Κάπου-κάπου σταματούσαμε κάτω από καμιά συκιά να ξαποστάσουμε, να πιούμε λίγο νερό και να φάμε καμιά αμπουρνέλα...!

Θυμάμαι όμως την ικανοποίηση και την χαρά όλων "όσων από εμάς τα καταφέραμε και κείνη την χρονιά  μας είχε αξιώσει ο Θεός να ανεβούμε και να προσευχηθούμε με όλους τους συγχωριανούς μας" - μια φράση που την άκουγα κάθε χρόνο να την μονολογούν οι ηλικιωμένοι που αγκομαχώντας με τα μπαστουνάκια τους ανέβαιναν όλο προσμονή και αγαλλίαση προς την εκκλησία.

 Δεν ξέρω τι είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει. Οι καμάρες; Η απρόσμενη δροσιά και η ηρεμία που σε τυλίγει; Η απεραντοσύνη της πλάσης στα πόδια σου καθώς αντικρύζεις από ψηλά τον τόπο σου; Η αίσθηση των χρόνων που έχει κυλήσει στις ασβεστωμένες πλάκες και τα πέτρινα πεζούλια της;

Ότι και να'ναι αυτό το μαγικό συναίσθημα που σε κυριεύει, το σίγουρο είναι ότι μαζί με όλους τους υπόλοιπους πιστούς και συγχωριανούς μας "αν μας αξιώσει ο Θεός θα ανεβούμε και του χρόνου"!