Τα Πλακάκια είναι μια σειρά από περιφραγμένες εκτάσεις περίπου 500 μέτρα Βορειοανατολικά της Καρδιανής, μέσα, και δίπλα σε ένα βραχώδη σχηματισμό που με τον καιρό έχει θρυμματιστεί και είναι όλο σπασμένες πέτρες, πλάκες, εξ ου, μάλλον, και το όνομα. Στα Πλακάκια είχα πάει πριν ακριβώς ένα χρόνο με τον Γιώργη και την θεία του, ήθελε να καθίσει στα βράχια που καθόταν και αγνάντευε την Καρδιανή από κάτω και την Σύρο απέναντι. Η θέα που ήθελε να ξαναδεί η θεία Μαρία είναι η παραπάνω εικόνα. Περισσότερες φωτό από την βόλτα, στην ανάρτηση της 10ης Ιανουαρίου του 2106.
Τα Πλακάκια τα ίδια, ιδίως με κακοκαιρία, είναι λίγο πιο ...ζοφερά (και μεγαλώνουν με κλικ):
Τώρα, τα Πλακάκια είναι σημαντικά για την οριοθέτηση των κοινοτικών εκτάσεων Καρδιανή και Κελλίων, όχι ότι έχουν τίποτα να μοιράσουν, σήμερα, αλλά σε άλλους καιρούς ήταν ίσως αλλιώς. Πρόσφατα ο καυγάς ήταν με τους Ιστερνιώτες για τα νερά της Ζωδεμένης (άλλη ιστορία πάλι αυτή).
Ο παρακάτω χάρτης είναι ενδιαφέρων και είναι από την σελίδα 13 του βιβλίου του π. Αντώνη Φόνσου για τα Κάτω Μέρη:
Αν προσέξετε, τα "Καρδιανιότ'κα" χωρίζονται από τα "Κελλιανά" σε μια γραμμή Δυτικά, Βορειοδυτικά και Βόρεια της Καρδιανής. Εκεί είναι τα Πλακάκια και υπάρχουν ένα σωρό "περάσματα" ανάμεσα σε περιφραγμένες εκτάσεις, που όλα συνδέονται με την Πάνω Στράτα, τον μεσαιωνικό (ή αρχαίο) δρόμο πάνω από την Καρδιανή.
Λίγη υπομονή, θα σας τα δείξω τώρα στον χάρτη του Κτηματολογίου (ΕΚΧΑ), σε 2-3 στάδια για να μην χαθείτε. Στην πρώτη θέαση, μοιάζει λιγάκι με τον παραπάνω χάρτη του 1948. Με πράσινο είναι σημαδεμένα ορατά όρια, σήμερα, και με αυτά οι παλαιοί δρόμοι (παρακάτω, σε μεγαλύτερη μεγέθυνση -- και όλες οι εικόνες μεγαλώνουν με αριστερό κλικ, ή με δεξί κλικ και επιλογή "'άνοιγμα σε νέο παράθυρο" ):
Κανονικά, τέτοιες μέρες όλοι ανταλλάσσουν ευχές, ή προσπαθούν να είναι αισιόδοξοι, ή προσπαθούν να πούνε ότι υπάρχουν, ο καθένας με τον τρόπο του.
Η αισιοδοξία είναι υποκειμενική και είναι στην ανθρώπινη φύση να προτιμάει να βλέπει το ποτήρι μισό γεμάτο. Αλλά, τελικά, η αισιοδοξία είναι έκφραση προσαρμογής σε νέο status quo. Αντικειμενικά, το status quo είναι λίγο χάλια, άσχετα εάν "έχει και χειρότερα" ή, το πιθανότερο, "έχει ο Θεός".
Τα τελευταία λίγα χρόνια η Ελληνική οικονομική πολιτική είναι να ελπίζουμε ότι θα μάς λυπηθούν ή ότι θα μας φοβηθούν, ή ότι μας έχουν ανάγκη και θα ξαναστείλουν χρήματα προς τα εδώ. Αυτοί οι "τρίτοι", απ' έξω, ή κάποια Κυβέρνηση που έχει λεφτά και θα τα μοιράσει. Δεν νομίζω ότι θα συμβεί οτιδήποτε από αυτά, και, δυστυχώς, δεν νομίζω ότι έχουμε πιάσει πάτο.
Αντικειμενικά, βαίνουμε προς μάλλον χαμηλότερη ρευστότητα. Ναι, είναι δυνατόν. Η ρευστότητα εξαρτάται από τις ...εκλογές στην Γερμανία, στην Γαλλία και, ίσως, στην Ιταλία. Αφού αποφασίσαμε ότι το να είσαι "Ευρωπαίος" σημαίνει ότι θα ζεις από Ευρωπαϊκές ελεημοσύνες, καλό θα είναι 1) να θυμηθούμε ότι συνήθως οι περισσότεροι ελεήμονες το κάνουν με το αζημίωτο και 2) να δούμε την κατάσταση από την δική τους πλευρά. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι η "κρίση" δεν είναι πια κρίση, δεν είναι "έκτακτη", αλλά περίπου μόνιμη κατάσταση. Επιστροφή σε άλλες εποχές και ισορροπίες. Προσαρμοζόμαστε; Μα δεν έχουμε επιλογή, φυσικά και προσαρμοζόμαστε, άντε και να πείσουμε ο ένας τον άλλο ότι "καλά πάμε". Καλά θα πάμε όταν έχουμε πιάσει πάτο, τον έχουμε συνηθίσει τον πάτο και ξεκινάμε από καινούργια βάση. Καινούργια βάση; Χμμ...
Δεν έχουμε πιάσει πάτο όσο συνεχίζει η παράδοξη φορολογία (θα έχουμε πιάσει πάτο όταν de facto δεν θα υπάρχουν πλέον λεφτά, όσα υπάρχουν, ούτε για φόρους). Δεν έχουμε πιάσει πάτο όσο υπάρχει η ψευδαίσθηση ασφαλιστικών εισφορών που δεν καταλήγουν πουθενά -- όποιος πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές, το κάνει επειδή νομίζει ότι είναι ...ασφαλισμένος. Αμ δε... Και δεν έχουμε πιάσει πάτο όσο δεν υπάρχει έστω και υποτυπώδης, επιστροφή σε πρωτογενή παραγωγή -- όσο κι αν αυτή είναι κουραστική, ή ...προσβλητική.
Μερικοί θα πούνε ότι παραείμαι απαισιόδοξος. ΟΚ, όλα θα πάνε καλά, υγεία, ευτυχία, ειρήνη και το καλοκαίρι δεν αργεί, έχει ο Θεός, κλπ.
Πάντως, ακούγεται ότι η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση ...τρίζει. Κάπου μεταξύ Βορρά και Νότου. Έτσι ακούγεται.
Οι φωτογραφίες είναι από την Εικονική Τήνο.
