Γαλήνη… Πουλιά από πάνω, αέρας στα δέντρα, φίλοι δεξιά αριστερά, που τους θυμάμαι από τότε πού πότιζα το περιβόλι της γιαγιάς μου. Στο βάθος, νοτιοδυτικά τα Δυό Β’νιά. Εκεί από πίσω έχω τις βελανιδιές μου, σχεδόν τις ακούω. Απ’ έξω, στην ευθεία, έκαναν ποδήλατο κάθε καλοκαίρι τα παιδιά… φωνές, γέλια! Ο Αϊ Γιώργης στα Κελλιά είναι καταθλιπτικός, εδώ μοιάζει καλύτερα.Δεν βλέπω τον Κ. Εδώ ήταν με την φωτογραφία του. Να δεις τον εσηκώσαν και είναι με τα κουτιά στο βάθος. Τι σύστημα… σε κουτί, ταξινομημένος. Και στην θέση του ο Σ. Η γυναίκα του στο βάθος. Τον βλέπω να κάθεται ακόμα στο τοιχάκι στην είσοδο του χωριού. Αυτές είναι οι γελούδες. Οι μνήμες που δεν φεύγουν.
Κοίτα τον φόβο σου κατάματα, είναι η μόνη ελπίδα να εξοικειωθείς.
Τι να πώ, με μια φωτό και δυό κουβέντες με έκανες να αισθανθώ μεγάλο μέρος της Αλήθειας
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διαβάσεις την Ασκητική του Καζαντζάκη ή να πας για διπλη δόση στην Καρδιανή
ΑπάντησηΔιαγραφήψάχνεις ψάχνεις, το μεγάλο μυστικό και όταν το βρεις, δεν υπάρχει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαλιά πολύ παλιά.Ναι την έχω διαβάσει, τόξο είμαι τέντωσε με... Σήμερα από την άλλη έχεις τους γαύρος να δίνουν τον ρυθμό.Τι να πώ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα στο πω όσο μπορώ επιγραμματικά γιατι είναι αργά και το παράκανα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν όταν ψυχαγωγείς γαύρους, τους πεις και μια δυο αλήθειες, έχεις επιτελέσει την αποστολή σου.
Αρτος και θεάματα από τους αφέντες για τους μουζίκους;
Αν αντιστρέψεις το τραπέζι;
αυτί είμαι και ακούω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν αντιστρέψεις το τραπέζι?
Αν όταν ψυχαγωγείς γαύρους, τους πεις και μια δυο αλήθειες, έχεις επιτελέσει την αποστολή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπικίνδυνο
πολύ επικίνδυνο το έχω πειραματιστεί Είχα αγανακτίσεικαι δεν πήγαινε άλλο. Ακόμα πιο άσχημη αντίδραση ....
εγώ αγάπες μου είμαι περαστική και μόνο να διαβάζω ξέρω. Αν αντιστρέψεις το τραπέζι οι μουζίκοι δίνουν άρτον και θεάματα στα αφεντικά τους και κατ' επέκτασιν;
ΑπάντησηΔιαγραφήρε σεις, νυχτιάτικα, σε νεκροταφείο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστό αυτό τα αφεντικά τους δίνουν αρτό και θέαμα.Και εσύ θέλεις να ακούσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλάκα, κάνεις; Tο νεκροταφείο ήταν ιδανικό για τους εραστές(Νέους ή παράνομους) και να όχι τόσο κοντά πίσω ακριβώς από την Εκκλησία, πήγαινε να δείς τι εννοώ....Το έχει κάνει άλλωστε και ο Καζαντζάκης....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕρώτας και θάνατος μαζί.Που είσαι Φροιντ.Τώρα μας χρειάζεται ένας ψυχίατρος!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα μας χρειαζόταν ψυχίατρος, όχι μόνο σε μας, αλλά και σε μερικά «μούσμουλα» (;), απλά τώρα βγήκε στη φόρα. Ο πονηρός οικοδεσπότης το μεθόδευσε. Καθάρσεις κλπ... Έτσι δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μεθόδευσα τίποτα, την ημέρα μουσείων μου την θύμησαν στα σχόλια, μου άρεσε, την ανήρτησα. Κάποιος σχολίασε θέμα αξιών (συμφωνώ υπάρχει κρίση αξιών, κάποιος άλλος έθεσε θέμα βόλτας στο νεκροταφείο, υπόθέτω σαν προοπτική στην κρίση των αξιών, σωστά...
Έτσι το random walk, ο τυχαίος περίπατος, καμιά φορά οδηγεί σε άσχημα και επικίνδυνα μονοπάτια, ισίως την νύχτα. Και το πρωί, «η πίεση του ήλιου» ξεκαθαρίζει πράγματα.
Απλά όταν μπεις στο λούκι να λές τι είναι στο κεφάλι σου, αυτό κάνεις. Ο πιο συμπαθής σχολιαστής μου θύμησε ότι βαράμε τριμπονιές για το κέφι μας. E, οι βόλτες σε νεκροταφεία δεν είναι πάντα κεφάτες, αλλά αφού εκεί βρεθήκαμε;
Θα πάμε αλλού, don't worry.
μήπως το παράκανες όμως;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σε ενοχλεί, ή αν πιστεύεις ότι «διαφθείρει νέους», πες το, και «κλικ» φεύγει... Αλλά δεν νομίζω. Καμιά φορά χρειάζεται να ατενίσεις τον βυθό και μετά πάλι πάνω. Εν τάξει θα αποφύγουμε την πολλή αμπελοφιλοσοφία (αν και το adfreestats για χτες το βράδυ λέει «κι άλλο, κι άλλο». Δεν έχει άλλο, τουλάχιστον τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάντως τα νεκροταφεία στην Τήνο δεν μου φαίνονται μακάβρια, ίσως ούτε και πένθιμα. Εκεί είναι οι δικοί μας άνθρωποι που μας αγάπησαν, που πόνεσαν και γλέντησαν στη ζωή όπως κι εμείς, κάποτε υπήρξαν κι αυτοί νέοι, όλο ζωντάνια σαν αυτούς που συνωστίζονται στα μπαρ της χώρας τα καλοκαίρια του Αυγούστου. Κοινώνησαν μαζί μας τους ίδιους φόβους και τις ίδιες ελπίδες και πίστεψαν κι αυτοί τις δικές τους θεωρίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα έχουν γίνει το χώμα του τόπου μας, ίσως οι ψυχές τους ταξιδεύουν με ένα τρόπο διαφορετικό μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος,
Από τους πόλους που γνώρισα πριν το μεγάλο αυτό ταξίδι τους, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι έζησαν τη ζωή τους με πάθος και πολύ συχνά η ανάμνησή που έχω από αυτούς είναι πάντα με χαρές και γέλια, ή γαλήνιοι και φιλοσοφημένοι, ποτέ όμως με κόμπλεξ, άγχος, μιζέρια, στερητικά σύνδρομα και αυτό το άδειο βλέμμα που συναντάς γύρω σου στα μάτια των ανθρώπων
Έχω την υποψία ότι όποιος δεν είναι εξοικειωμένος με όλα αυτά δεν είναι εξοικειωμένος ούτε και με τον εαυτό του, ή νομίζει ότι ο χρόνος του είναι αιώνιος…..
την αποξένωση βλέπεις τυθή, και την ανασφάλεια και την αίσσθηση ανεπάρκειας. δεν φταίνε αυτοί που βλέπεις, άλλο φταίει (και δεν ξέρω τι). από αυτό το random walk και πίστεψέ με, τυχαία ήταν η πορεία, θα ήθελα πολύ να γράφω για αυτήν την «αποξένωση». πέρα από να δείξω την δικιά μου, ωστόσο, δεν θα έχω τίποτε σημαντικό να πώ...
ΑπάντησηΔιαγραφή