Κολυμπήθρα (2)

Μην νομίσετε ότι προσπαθώ να σας την διαφημίσω με μπουνάτσα... Η Κολυμπήθρα είναι εντυπωσιακή με Βοριά, με απίθανα κύματα που αφρίζουν στο πλάτος του όρμου και σκάνε με ένα βουητό στην αμμουδιά, που μου έχει γίνει γνώριμος ήχος, κάτι σαν αναπνοή ή χτύπος καρδιάς.

Για ένα διάστημα που ήμουν και εγώ λίγο μακριά, η ανάμνηση από το ρυθμικό κύμα και οι φωτογραφίες κάποιας instamatic με βοήθησαν (ή αν θέλετε να το δείτε μισό άδειο) με εμπόδισαν να ξεφορτωθώ όλο το ελληνικό πακέτο.

Η άμμος στο βάθος ήταν και είναι παιχνίδι για παιδιά που σκαρφαλώνουν και κατρακυλούν. Οι πρασινάδα, δεν υπήρχε, τότε ήταν ένα χωράφι που δέναμε τα γαϊδούρια. Την πρασινάδα όπως σας είπα πριν την φύτεψα εγώ, και τώρα δεν χωράω ούτε να περάσω από μέσα. Αλλά, πριν 5-6 χρόνια, φώλιασαν στις κουκουναριές δύο γερακίνες και φωτογράφιζα τα 3 (σπάνια) μικρά να μεγαλώνουν μέχρι που πέταξαν. Δεν θα με πιστέψετε, μέχρι πέρυσι τα έβλεπα να πετούν ανά δύο ή ανά τρία. Η μία μάνα είναι χαρακτηριστική γιατί της λείπει κανένα φτερό από την φτερούγα. Φέτος, με το blog τα έχω χάσει...

Αν σας άνοιξε η όρεξη, πηγαίνετε αύριο στην Κολυμπήθρα. Θα απογοητευτείτε, γιατί διάλεξα προσεκτικά τι σας δείχνω απόψε. Αύριο, η αλήθεια.

Σε μία από τις πρώτες αναρτήσεις με τίτλο «Πρωταπριλιά» σας έχω τις φωτογραφίες της instamatic του 1971 ή 72 δεν θυμάμαι τώρα.