Ηρεμιστικό

Κάπως οι μνήμες του νησιού, είτε ήταν τοπία, είτε ο ήχος από το κουρδιστό ρολόϊ της γιαγιάς, τικ-τοκ, τικ-τοκ, είτε τα τζιτζίκια ή ο ασταμάτητος αέρας, ή οι μυρουδιές από ρακιζιά ή κατώγια, ή η καμπάνα τα ξημερώματα ή το σούρουπο ήταν βάλσαμο, στα όποια προβλήματα είχα εδώ κοντά, ή σε μακρινές χώρες.

Άλλαξαν τα τοπία, όχι πάντα προς το καλύτερο, και δυστυχώς ερήμωσε το μέρος, ή μετακινήθηκαν οι άνθρωποι στην Αθήνα και την Χώρα. Οι λίγοι που έμειναν πίσω έλεγαν μέχρι πρόσφατα, «πότε θα πέσει καμιά πείνα να ξανάρθει ο κόσμος στα χωριά», με αναμνήσεις από την κατοχή...

Η Αγία Τριάδα (είναι και εκκλησία της Παναγίας) στο χωριό Γκοναριά, πάνω από την Αετοφωλιά. Το χωριό αυτό το εξαφάνισε ο δρόμος προς Πύργο. Στην φωτογραφία φαίνεται, αριστερά από την εκκλησία, ο παλιός, μάλλον μεσαιωνικός αλλά ίσως και παλιότερος, δρόμος Αετοφωλιά-Πύργος. Σε αυτό το σημείο, το μονοπάτι έχει χαθεί, αλλά εύκολα το βρίσκεις πριν ή μετά.