Γιατί φεύγουμε;

Συγγνώμη τώρα, γίνομαι λίγο αδιάκριτος κοιτώντας και σχολιάζοντας ξένα σπίτια… Αλλά κάθε φορά που περνάω είτε από τον Κάμπο προς την Αγία Μαρίνα, είτε από τον Άγιο Νικήτα στα Κάτω Μέρη, το χαζεύω αυτό το σπίτι. Θα μπορούσα να ρωτήσω και να μάθω λεπτομέρειες, αλλά δεν έχει τύχει και έτσι εικάζω… Θα πρέπει να είναι από τις αρχές του 20 αιώνα, μπορεί να χτίστηκε την ίδια περίοδο που χτίστηκαν τα νεοκλασσικά της Χώρας. Βασικά, δεν έχω ιδέα (ούτε ζητάω να μάθω λεπτομέρειες για αυτό το σπίτι).

Θα ήθελα οι συνθήκες στην χώρα μας, και στο νησί, να ήταν τέτοιες που αυτό το σπίτι να ήταν συντηρημένο, να ζούσαν μέσα οι απόγονοι αυτού που το έχτισε, να έχει κήπο και λουλούδια γύρω γύρω, τέτοια χαζά…

Τι είναι αυτό που μας κάνει να παρατάμε τα όνειρα και τον τόπο μας να φεύγουμε πάντα σε άλλη κατεύθυνση; Γιατί στην Αγγλία, π.χ., μεσαιωνικά ή πιο πρόσφατα χωριά είναι ζωντανά, με κόσμο που ζει εκεί και πρωτευουσιάνους που είναι εκεί τα Σαββατοκύριακα, ή μετά την σύνταξη; Ενώ εδώ έχουμε την μάχη του κιτς, και της πολυκατοικίας;

Και, επαναλαμβάνω, δεν αναφέρομαι στο συγκεκριμένο κτίριο, ούτε στους όποιους ιδιοκτήτες του... Και καλό μήνα