Δεν ξέρω αν έχω τάσεις φυγής, όπως με ρώτησε ανώνυμος σχολιαστής, ούτε μπορώ να προβώ σε δημόσια αυτοανάλυση σε format σύντομων επιγραμματικών φράσεων για blog. Όλοι έχουμε μια θεωρία για τον κόσμο και για την ζωή, και λίγοι είναι αυτοί, νομίζω, που η ζωή τους και ο κόσμος τους είναι όπως ακριβώς τα περίμεναν.
Σίγουρα οι εικόνες που επιλέγω να αναρτήσω έχουν την προσωπική μου λογοκρισία. Ίσως, με τις εικόνες, παρουσιάζω κάποια τωρινή εκδοχή του ονείρου. Ίσως, συνειδητά, παρουσιάζω ένα ιδεατό νησί. Θα μπορούσα να φτιάξω εντελώς άλλο παραμύθι, από αυτό που διηγούμαι και ίσως η πραγματικότητα να μην είναι σαν το όνειρο, ή ίσως και να είναι το όνειρο πραγματικότητα.
Και αφού περιαυτολογώ σε αυτήν την ανάρτηση, ας σχολιάσω και εγώ, με την σειρά μου, σχόλιο άλλου ανώνυμου επισκέπτη, ως προς τι κάνω και τι σκοπούς έχω ή είχα στα βουνά που συχνάζω τον τελευταίο καιρό. Είχα αυτή την φαντασίωση, να έχω χωράφια, με λιτές, πρωτόγονες πεζούλες, με αμπέλια να φυτρώνουν στην βάση της ξερολιθιάς, και εγώ να ονειρεύομαι τα βράδια τους μίσχους και τους έλικες να μεγαλώνουν και τις ταξιανθίες να γίνονται μικρά σταφύλια.
Όπως είπε και ο ποιητής στον Μικρό Ναυτίλο,
"Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ’ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο. Στην τσέπη μου έναν Οδηγό. Τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι".
Σίγουρα οι εικόνες που επιλέγω να αναρτήσω έχουν την προσωπική μου λογοκρισία. Ίσως, με τις εικόνες, παρουσιάζω κάποια τωρινή εκδοχή του ονείρου. Ίσως, συνειδητά, παρουσιάζω ένα ιδεατό νησί. Θα μπορούσα να φτιάξω εντελώς άλλο παραμύθι, από αυτό που διηγούμαι και ίσως η πραγματικότητα να μην είναι σαν το όνειρο, ή ίσως και να είναι το όνειρο πραγματικότητα.
Και αφού περιαυτολογώ σε αυτήν την ανάρτηση, ας σχολιάσω και εγώ, με την σειρά μου, σχόλιο άλλου ανώνυμου επισκέπτη, ως προς τι κάνω και τι σκοπούς έχω ή είχα στα βουνά που συχνάζω τον τελευταίο καιρό. Είχα αυτή την φαντασίωση, να έχω χωράφια, με λιτές, πρωτόγονες πεζούλες, με αμπέλια να φυτρώνουν στην βάση της ξερολιθιάς, και εγώ να ονειρεύομαι τα βράδια τους μίσχους και τους έλικες να μεγαλώνουν και τις ταξιανθίες να γίνονται μικρά σταφύλια.
Όπως είπε και ο ποιητής στον Μικρό Ναυτίλο,
"Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ’ ό,τι να ’ναι: τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο. Στην τσέπη μου έναν Οδηγό. Τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι".
Συνεχίστε να μας παρουσιάζετε το "ιδεατό νησί"... από προβλήματα και άγχος έχουμε αρκετά.... ένα ταξίδι στο όνειρο ή ένα παραμύθι πολλές φορές μας δίνει δύναμη να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές μας δυσκολίες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φίλη από Ραφήνα!
Αμμοδύτη, το χτεσινό μου σχόλιο δεν ήταν κριτική, πιο πολύ προτροπή για σκέψη και προβληματισμό. Σίγουρα είναι σημαντικό και από εμάς εξαρτάται να φτιάξουμε τη δική μας ιδεατή πραγματικότητα. Στη δική μου περίπτωση όταν δε μου ταιριάζει η ελληνική φεύγω.Είναι σημαντικό να είμαστε ο εαυτός μας και να κάνουμε αυτό που μας λέει η καρδιά μας "no matter what". Διαβάζοντάς σε και βλέποντας τις φωτογραφίες σου (οι οποίες έχουν εκπληκτικά χρώματα σήμερα) βλέπω ότι μάλλον έχεις κατορθώσει να είσαι ελεύθερος... Και σε αυτό σε θαυμάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συνεχίσω την ανάγνωση για να μαθαίνω και να εμπνέομαι.
Καλό βράδυ
Τί δίνω, τί μου δίνουν και περισσεύει το άδικο(αν μου επιτρέπεις την προσθήκη, ο ενθουσιασμός βλέπεις!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι όσο για τις εικόνες σου, αυτό που μεταφέρεις σε μας τους αθηνο-παθούντες το είπε αλλού:
Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστίαΣτ'ν γειά 'σ!
Αχ άτιμη, κεραδένια HTML! Χάλια βγήκε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι από περιέργεια, τι κρασί φτιάνς;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπρεπε νάσουν δάσκαλος σε δημοτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα - δυό παιδιά, να μπολιάζονταν με τις εικόνες και τα λόγια σου, θάταν σπουδαίο το όφελος.
Φίλε Αμμοδύτη έχεις όραμα ,που για μερικούς απο μας είναι δύσκολο να το καταλάβουμε .Το μόνο που μπορώ να σου πω μπράβο
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίες φωτό...Είδα και τα γεράκια, αλλά τα πήρα ελαφρώς στο κράνος...Sorry...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά αλλά αν έρθει κανεις στο νησί θα ψάχνει για αυτά που δείχνεις και θα απογοητευτεί
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Λαμπάδα είναι το περιβόλι?
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι τ σβηστού το περβόλι έναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗντα σε νιάζ μαρέ τίνος έναι το περβολ; Το δκός ξερς κατά που πεφτ;
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ωραίες οι εικόνες που μας δήχνεις αλλα είναι και αυτό το αγκάθι με τα ΄λυματα στο λιβαδι που δέν λέω να το ξεχάσω, σκέψου πάλι τα κουνούπια και τη δυσοσμία όλο το καλοκαίρι. πότε άραγε θα το ξανασυζητήσουμε το θέμα? προεκλογικά?
ΑπάντησηΔιαγραφήεντάξει καλά είσε εσύ πάνω στα βουνά, αυτό όμως που συμβένει με την αποχετευση στο λιβάδι είναι απογοητευτικό. ..και ασφαλώς δέν τιμά κάνέναν μας..
αχ αυτά τα παραμύθια, φίλη από την Ραφήνα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε 12.32, μου βάζεις δύσκολα... σου έγραψα ανάρτηση (αλλά μην θαυμάζεις...)
Βωλακίτη, σε βλέπω διαβασμένο. Δεν μου λές, το κάνουμε έντυπο;
Ανώνυμε 9.32. Για την ώρα "μαύρο" ποταμίσι και κ'μαριανό, λιαστά.
Ανώνυμε 10.15, με κολακεύεις (αλλά πρόσεχε έχω γράψει και άλλα που θα με αφόριζαν άλλες εποχές)
Ανώνυμε 10.36, ιστορίες από άλλες δεκαετίες εξιστορώ, νομίζω.
Artanis,γενικά οι ντόπιοι δεν τα βάζουν με τα αρπακτικά πουλιά... βέβαια ποτέ δεν ξέρεις...
Ανώνυμε 3.37, το νησί σίγουρα δεν έιναι μόνο όπως το δείχνω, αλλά το νησί δείχνω (έ, βγάζω καμιά κολώνα της ΔΕΗ και καμιά μεζονέτα, που και που)
Ανώνυμε 4.22, το περιβόλι (το αμπέλι για την ακρίβεια) του Λαμπάδα το έδειξα πριν ενα περίπου μήνα. Οι προηγούμενες εικόνες είναι λίγο μετά τον Μαμάδο.
Ανώνυμε 5.02, "Λαμπάδας" είναι παρατσούκλι στο χωριό μας
Ανώνυμε 6.54, λένε ότι βρήκανε μέρος και κάτι θα κάνουν. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι για δύο χρόνια, ό,τι και να λεει η όποια Κυβέρνηση, δεν θα υπάρχουν λεφτά, ή λεφτά για ολοκλήρωση... Θέληση υπάρχει όμως.
Καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήτον μούστο απο τα μαυροποτάμσα και τα κμαριανά πώς θα τον μεταφέρεις απο το βουνό με λάστιχα???
Οι με ασκούς απο λανάτια άγριων κατσικιών.
Να φύγω να πάω πού;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί που με οδηγεί η καρδιά, ή εκεί που με οδηγεί ο νούς;
Ποιός τρέφει την καρδιά και ποιός τον νού;
Και τι τροφή είναι αυτή;
Είναι στέρεα ή ειναι χυμοί;
Ή μήπως είναι οι εικόνες που οδηγούν την σκέψη μου και αγαλλιάζουν την καρδιά μου;
Βρίσκομαι σε συνεχή αναζήτηση.
Αλλά χαίρομαι που βρίσκω συνοδοιπόρους.
γεια σου φίλε παράξενε...
ΑπάντησηΔιαγραφήλέω ότι από του χρόνου όλη η Καρδιανή και όλα τα Κάτω Μέρη, μπορούν να έρχονται εκεί περί τον Σεπρέμβρη και να παίρνουν όσα σταφύλια θέλουν. Ή να κάνω κανένα οινοποιείο και να παίρνω το κρασί στην Καρδιανή και τα Κάτω Μέρη.
Το ερώτημα είναι ΤΟΣΟ ΡΑΚΙ ποιός θα το βγάλει;
Φίλε νοών... νοείτω, οι βόλτες με παρέα έχουν παντα ορισμένα πλεονεκτήματα.