Απογευματινή σιέστα

Το είχα ρίξει στον ύπνο στην ζεστή άσφαλτο (καλά, τέτοια απόλαυση…), όταν σταματάει ένα μηχανάκι 5-10 πόντους μπροστά μου και κατεβαίνει ένα αποτροπιαστικό ον που είχε όρεξη για κουβέντα.

Τον αγνόησα παντελώς στην ησυχία της σιέστας μου, αλλά αυτός δωσ’ του να βγάζει φωτογραφίες, λες και δεν είχε ξαναδεί οχιά στην άσφαλτο. Του άρεσε φαίνεται η ουρά μου που μόλις έχει αρχίσει να αναδημιουργείται μετά από πρόσφατο ατύχημα.

Σε κάποια φάση μου κολλάει τον φακό μπροστά μου, άπαγε της αμαρτίας, λέω μέσα μου, γυρεύοντας πάει ο τύπος, αλλά τον αγνόησα. Ξαφνικά, αρχίζει να χτυπάει τα πόδια του και να με σκουντάει με ένα ξερό κλαδί, κάνοντας νοήματα και δείχνοντας ένα άσπρο πράγμα με τέσσερεις ρόδες που έστριβε την στροφή στην Ξυνάρα.


Με τα πολλά, αυτός στην μέση του δρόμου, σταματημένο και το τετράτροχο, είπα μέσα μου «πολλοί γίναμε εδώ πέρα», πάω μέσα στα χόρτα, ούτε να κοιμηθεί κανείς δεν μπορεί πια σε αυτό το νησί.

Αχινοπόδια (2)

Είπα να λύσω την απορία: Πάνε ή δεν πάνε οι μέλισσες στ' αχινοπόδια; Στάθηκα μπροστά σε ένα, δεν υπήρχε αμφιβολία, άκουσα το βουητό που κάνουν μέλισσες. Δεν είχε πολλές, δύο ήταν, το πολύ τρεις. Ναι, οι μέλισσες πάνε στ' αχινοπόδι, αλλά ελάχιστες, σε σχέση με το πόσες θα πήγαιναν σε ανοιχτό αλίφονα, ή θυμάρι, ή λεβάντα, ή τεύκριο. Προφανώς το λουλούδι είναι δύσκολο, και μόνο λίγες έχουν μάθει να το ανοίγουν και να παίρνουν το περιεχόμενο (που δεν ξέρω αν είναι νέκταρ, ή γύρη, ή και τα δύο).

Προχθές το βράδυ, κάθισα με έναν φίλο που είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια για το νησί. Μου είπε πολλά, θα μπορούσα να γράφω μέρες. Επιγραμματικά μόνο αναφέρω, τα Ορλοφικά ήταν λιγότερο εθνοσωτήρια, όσον αφορά τουλάχιστον αυτό το νησί. Ο μοναχισμός, τον μεσαίωνα ίσως και να είχε φορολογικά κίνητρα. Και, το χειρότερο, όλη η ταλαιπωρία μου στα βουνά μπορεί να είναι μάταια, αφού μόλις τα παρατήσω (εύσχημος τρόπος να πω μόλις αποδημήσω εις Κύριον), θα επανέλθουν στην άγρια και κατεστραμμένη κατάσταση που ήταν όταν τα περιέλαβα (30 χρόνια αφού τα είχαν παρατήσει οι προηγούμενοι).

Ωστόσο, το θέμα είναι υπαρξιακό. Επισκευάζω πεζούλες και φυτεύω αμπέλια, άρα υπάρχω.

Πτήσεις

Είπα στο αλλενάκι ότι θα έβρισκα μια γερακίνα για να ανταποδώσω την φιλοφρόνηση. Ευτυχώς οι γερακίνες είναι προβλέψιμες και τις βρήκα την μία στο λαγκάδι ανάμεσα στης Κόρης τον Πύργο και την Αγία Άννα, και την δεύτερη πάνω από τα Πυργιά. Φαίνεται τους αρέσουν οι …αρχαιολογικοί χώροι.

Μου είναι γνώριμες πια. Η μία με ένα φτερό να λείπει στην δεξιά φτερούγα και η άλλη με ένα άσπρο σημάδι στην αριστερή φτερούγα.


Η θέα πέρα από της Κόρης τον Πύργο, προς την Άνδρο, λέει ότι μπορεί και να ρίξει καμιά μπόρα (και με κλικ στην εικόνα θα φανεί κάπως μεγαλύτερη).

Τέζα!

Ησυχία στο νησί. Ήρθαν οι Αθηναίοι του Σαββατοκύριακου, αλλά δεν έρχονται από αυτήν την πλευρά, και σίγουρα δεν παίρνουν τα βουνά, επομένως δεν έχω δει ψυχή, δεν ξέρω τι γίνεται, και όπως συμβαίνει τελευταία, αργά το Σάββατο, είμαι …τέζα.

Τόσο «τέζα» που δεν αντέχω ούτε να σκεφτώ, ούτε να γράψω. Η γεωργική του Σαββατοκύριακου και το blogging είναι τελικά λίγο αντικρουόμενα…


Συννέφιασε σήμερα μετά το μεσημέρι, σαν να ήθελε να βρέξει, αλλά καθάρισε. Κάπου μέσα στα σύννεφα ήμουν και εγώ.

Ωραία κυρία του Μεσαίωνα

Τι περίεργη βδομάδα… Βρήκαν με μερικούς μήνες καθυστέρηση τον κύριο της Ζήμενς στο Μόναχο. Εν τω μεταξύ μάλλον άσχετους κυνηγούν, λέω εγώ, κατά παραγγελία, κανέναν άρρωστο συνταξιούχο, κάποιον ξοφλημένο πολιτικό, κανέναν άσχετο υπάλληλο. Τους βασικούς παίχτες δεν τους συζητά κανένας. Λες και η Ζήμενς δεν ήταν ο εργοδότης ή ο εντολέας του κάθε κυρίου Χ… Λες και τα 100 τόσα εκατομμύρια που δόθηκαν για μίζες δεν τα πήραν επώνυμοι εν ενεργεία πολιτικοί. Για αυτούς δεν θα ακούσουμε τίποτα, και ο ξεχασμένος κύριος Λυκουρέζος, δεν ασχολείται ποτέ με τέτοια θέματα.


Έτσι πάει. Παραμύθι και θέατρο, και εμείς νομίζουμε ότι παρακολουθούμε ειδήσεις. Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης εικάζω εγώ ο άσχετος προδικάζουν ότι περιμένουν να μεταθέσουν το πρόβλημα, οσονούπω, στον επόμενο.

Η όμορφη κυρία της εικόνας είναι του 18ου αιώνα; Την Παναγία απεικονίζει, νομίζω, αλλά σίγουρα είχε ωραίες τέτοιες κυρίες τον …Μεσαίωνα.

Καλό Σ/Κ

Καλοκαιρινές μπόρες

Καταμεσής καλοκαιριού είχαμε σποραδικές μπόρες και δρόσισε. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας έριξε πολύ νερό, αλλού καθόλου. Στο νησί έπεσαν ελάχιστες ψιχάλες, ίσα ίσα για να προκαλέσουν μυκητιάσεις στις ντομάτες και τα πεπόνια (μου λένε οι φίλοι μου που είναι αγρότες).

Οι καλοκαιρινές βροχές είναι ωραίες γιατί καθαρίζουν τα χρώματα και βάζουν καινούργια σχήματα στον ουρανό.

Στις διαδικτυακές περιπλανήσεις, πάντα χαίρομαι να συναντώ φίλους από άλλους κόσμους. Είτε είναι κάποια άλλη ιστοσελίδα, είτε από άλλη ήπειρο. Ο καθένας μας στον μικρόκοσμό του, και συναντιόμαστε, έκπληκτοι που υπάρχει και κάποιος άλλος απέναντι ή δίπλα μας.

Σαν να είμαστε σε μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας (ο Ισαάκ Ασίμοφ μου έρχεται κατά νου) σε μια εικονική πραγματικότητα γνωριμιών αγνώστων, αλληλουχία μονολόγων, επαφών μέσα από ευρυζωνικά δίκτυα… Πάσχουμε από μοναξιές; Ή μας αρέσει η επαφή εκ του ασφαλούς;

Στο άλλο θέμα, για την ώρα, οι Καλοί κερδίζουν...

Από άλλη διάσταση

Το μυαλό μου είναι αλλού. Η αγορά και οι καιροί δύσκολοι… Και οι ανθρώπινοι εγωισμοί, συνηθισμένοι στις παλιές τους συνήθειες είτε αρνούνται να καταλάβουν ότι κάτι έχει αλλάξει, είτε μην έχοντας τίποτα να χάσουν συνεχίζουν την τακτική του ψέματος στις σκοτεινές γωνιές της ύπαρξής τους.

Αυτοί που παρίσταναν τόσα χρόνια τους σοβαρούς και αξιόλογους, εξ’ άλλου δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ξέροντας ότι η άλλη πλευρά δεν θέλει να τους κολλήσει στον τοίχο, και συνεχίζουν να διαχέουν δηλητήριο και δυσοσμία πιστεύοντας ότι κάτι έχουν να κερδίσουν.

Σας διαβεβαιώνω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σχέση με το νησί. Είναι από άλλη διάσταση, από άλλη ζωή, άλλη ψευδαίσθηση πραγματικότητας. Χμμ… τι κρίμα να κωλύεσαι να εκφραστείς ελεύθερα στο διαδίκτυο…

Να με συγχωρέσετε, είμαι σκασμένος με άλλα θέματα, αλλά, για να χρησιμοποιήσω την γλώσσα φίλου σχολιαστή, πιστεύω ότι, στο τέλος, θα υπερισχύσει το …Φως

Αχινοπόδια (1)

Μακριά από παραλίες και ανοησίες, η Τήνος έχει βάλει τα καλοκαιρινά της και σιγά-σιγά στεγνώνουν τα πάντα, με εξαίρεση τα λαγκάδια και τα βουνά που κρατάνε δροσιά και φρύγανα.

Αυτή την εποχή έχουν την τιμητική τους ο αλίφονας, το θυμάρι και το αχινοπόδι. Εδώ που κυκλοφορώ εγώ, έχουμε αχινοπόδι και ο τόπος είναι κατακίτρινος και μεθυστικός. Η μυρουδιά θυμίζει λίγο σπάρτο, αλλά πιο γλυκιά και πιο έντονη. Μόνο μην νομίσετε ότι θα κόψετε κλαδάκι για το σπίτι, τσιμπάει και πονάει.

Κάθισα και παρατήρησα αν πηγαίνουν μέλισσες αλλά φαίνεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία τους δεν μπορεί να ανοίξει το λουλούδι να βρει το νέκταρ, αν και είδα μία ή δύο να προσπαθούν. Η αλήθεια είναι ότι μερικές μέλισσες μαθαίνουν να ανοίγουν δύσκολα λουλούδια, όπως το τριφύλλι, αλλά το αχινοπόδι (genista acanthoclada) αντιστέκεται.


Σαν σε όνειρο θυμάμαι τον παππού μου να γυρίζει από το βουνό (το «β’νί») με τον γάϊδαρο φορτωμένο φρύγανα για την κουζίνα, και την μυρουδιά του τζακιού δεν την ξεχνάς. Τα φρύγανα τότε ήταν το καύσιμο της επιβίωσης. Τώρα θα έπρεπε να είναι προστατευμένα, αφού είναι η βλάστηση του νησιού.

Είπα να είμαι κόσμιος

Δευτέρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Η «κρίση» δεν έχει περάσει. Η πίεση στις αγορές αυτό μου λέει., και νομίζω ότι το δεύτερο εξάμηνο θα φέρει προβλήματα σε εταιρίες που θα αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους. Για αυτό, νομίζω, πιέζονται οι τράπεζες. Πάντως, επικρατεί αβεβαιότητα, αφού οποιοδήποτε θέμα αναβάλλεται για τουλάχιστον τα μέσα του 2010, ευγενικός τρόπος να λέμε «παρακαλώ ένα μήνα στο ακουστικό σας».

Τέλος Ιουνίου, και κάποιος Κυβερνητικός είπε ότι αισιοδοξεί για τον τουρισμό, αλλά δεν είπε τίνος έτους.

Στην Τήνο, αν κρίνω από τα καράβια, έχει κίνηση τα Σαββατοκύριακα, αλλά εγώ, στις ερημιές, την γλυτώνω. Δεν την γλύτωσαν όμως κάτι λουόμενοι και surfers σε δημοφιλή παραλία, αφού την περασμένη Δευτέρα γέμισε κάποια δεξαμενή ακαθάρτων, και αρμοδίως την αδειάσανε στην θάλασσα, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 3 ή 4 άτομα που μου μίλησαν να γκρινιάζουν για την ταλαιπωρία της …ουρολοίμωξης, χώρια την δυσωδία της εμπειρίας. Καλοί μου άνθρωποι, όταν αδειάζετε τις «δεξαμενές» σας, να ενημερώνετε τον κόσμο, να μην μπαίνει στο νερό.

Τις φωνές θέλω να βάλω, βασικά, αλλά είπα να είμαι κόσμιος.

Θερινό ηλιοστάσιο

Με μόνη την ιδέα ότι έπρεπε να προλάβω, ξύπνησα μάλλον νωρίς. Όταν έφτασα εκεί που ήταν το τρίποδο, η νύχτα ήταν κατάμαυρη, ο Γαλαξίας λαμπρός και ο Σκορπιός στην θέση του, νότια. Πέρασε αρκετή ώρα για να ανατείλει το φεγγάρι, στην τελευταία του μέρα πριν την Νέα Σελήνη. Και άλλη τόση ώρα για να υπάρξει ίχνος χρώματος στην ανατολή. Με κλικ στην παραπάνω φωτογραφία μπορείτε να την μεγεθύνετε Πάνω δεξιά η Αφροδίτη (ο Εωσφόρος) και λιγότερο λαμπρός ο Άρης. Κάτω αριστερά κάποιο φορτηγό πλοίο...

Είχε νοτιά, αλλά παρ' όλα αυτά είχε ψύχρα...

Πάνω από μία ώρα αφού είχα φτάσει, άρχισε να φέγγει. Οι πρώτοι κορυδαλλοί ξύπνησαν κατά τις 5:10

Λίγο πριν βγει ο Ήλιος κοκκινίζει το σύμπαν (υγρασία και σκόνη στην ατμόσφαιρα...)

5:55 έσκασε μύτη ο κυρ-Ήλιος (και κατά σύμπτωση 5:45 ήταν το ηλιοστάσιο). Η ανατολή έγινε στις 54 ή 55 μοίρες (δηλαδή Βορειοανατολικά)

Είναι μικρή η εικόνα, αλλά ίσα ίσα φαίνεται η ξηρά (μάλλον η Χίος είναι, αλλά μπορεί να είναι και η Μικρά Ασία, θα το βρω στον χάρτη)

Αργότερα το απόγευμα, το ίδιο γνωστό τοπίο

Καλό σας βράδυ, πάω για ύπνο... Και του χρόνου για όσους γιορτάζουν την ημέρα αυτή με μαγικούς κύκλους, φωτιές και τέτοια παγανιστικά...

Θ' αλλάξουν όλα μια μέρα

Έχει ενδιαφέρον πως αλλάζει ο κόσμος και οι καθημερινές παραστάσεις. Ενδιαφέρον έχει επίσης πως αυτό που εγώ θεωρώ έργο τέχνης, άλλοι, ίσως η πλειοψηφία, θέλουν να το ξεχάσουν γιατί το ταυτίζουν με φτώχεια ή δυστυχία, ή δεν τους αρέσει για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Και αυτό που θεωρούν μερικοί "όμορφο" ή "σωστό" μπορεί να το βλέπω εγώ και να αλλάζω δρόμο. Πιο ενδιαφέρον από όλα είναι πως αλλάζουν τα γούστα με τον καιρό: Αυτό που δεν άρεσε το 1960, αρέσει σήμερα, ή αυτό που άρεσε το 1980, το βλέπεις σήμερα και λες "αηδία".

Και ο καιρός περνάει, και μεγαλώνουμε, και μαζί με εμάς αλλάζει το τοπίο, και κάποια στιγμή η δική μας άποψη δεν θα υφίσταται καν, και αυτοί που θα έχουν άποψη θα έχουν εντελώς άλλα μέτρα, σταθμά, και μέτρα σύγκρισης. Και η ζωή θα συνεχίζεται...

Θα συνεχίζεται; Ορισμένες αλλαγές, αλλάζουν πράγματα που έγιναν σε διάρκεια πολλών αιώνων και χάθηκαν σε ένα Σαββατοκύριακο. Αλλά αν δεν το ξέρεις, δεν θα σε νοιάζει. Έτσι δεν είναι;

Αύριο Κυριακή, 21 Ιουνίου, είναι η μεγαλύτερη μέρα του χρόνου (η μικρότερη στο Νότιο Ημισφαίριο). Αν είστε ξύπνιοι στις 5 το πρωί στην Ελλάδα (νωρίτερα, πιο βόρεια), ο ήλιος θα ανατείλει στις 5 και κάτι, στο βορεινότερο σημείο από την Ανατολή. Το φεγγάρι θα έχει ανατείλει λίγο νωρίτερα και θα είναι μια μέρα πριν την Νέα Σελήνη. Ο Ερμής θα είναι εκεί κοντά, και λίγο πιο πάνω, ακριβώς ανατολικά, ο Άρης και η Αφροδίτη θα είναι δίπλα δίπλα. Δεν μένει πάρα να μάθετε τον χαιρετισμό στον Ήλιο.

Τεστ παρατηρητικότητας

Και μια και αναφέραμε τα «άλλα τοπία», νομίζω ότι δεν υπάρχει Τηνιακός που να μην αναγνωρίζει αυτές τις εικόνες. Έχω λοιπόν τεστ παρατηρητικότητας για σας… Σε τι διαφέρει ο πραγματικός Κτικάδος από αυτόν της εικόνας;

Και τα πραγματικά Μοναστήρια από την φωτογραφία;


Και αυτή;

Ετεροτοπίες (2)

Η παραπάνω φωτογραφία είναι …η ίδια με την χτεσινή, αυτήν του βράχου με τους τρεις σταυρούς το σούρουπο. Και η δύο δέστρες, με φόντο την Γυάρο, εδώ είναι. Απλά είναι από άλλη γωνία, απόσταση, και ώρα. Βέβαια η πρόθεση εδώ δεν ήταν ετεροτοπία, αν και ο φίλος, που μου είπε πέρσι περίπου τέτοιον καιρό ότι κάτι είχε στραβώσει είχε πει: «πες ότι είναι μια εικαστική παρέμβαση».

Ετεροτοπία είναι και το αμπέλι αυτό. Σε μια ξεχασμένη περιοχή, με νερό από μακριά, και χρόνια ανθρώπινης δουλειάς, ο αγρότης του 21ου αιώνα έχει ένα αμπέλι, ίδιο με αυτό του 9ου αιώνα, και, άθελά του έχει φτιάξει ένα κάντρο για να ξεκουράζω τα μάτια μου στην ζέστη. Άθελά του; Νομίζω ότι κάθε ένας που φτιάχνει ένα αμπέλι έχει την αισθητική και την αρμονία στο υποσυνείδητό του, και όταν το σκάβει ή το κλαδεύει δεν το κάνει για το κέρδος από το κρασί αλλά για την εγωκεντρική ικανοποίηση της δημιουργίας και του ελέγχου του περιβάλλοντος.

Και εγώ άκουσα γκρίνια από κάποιον ανώνυμο, ότι …αλλάζω το περιβάλλον φυτεύοντας περίεργα δέντρα. Σε αυτά τα 1.800 τ.μ. έχει περίπου 150 αρμυρίκια, 5 φοίνικες των Καναρίων, 30 φοίνικες του Θεόφραστου, 6-7 κουκουναριές, 1 πεύκο που δεν ευδοκίμησε, 2-3 λέυκες και 3-4 γιουνίπερους οξύκεδρους. 9 καλοκαίρια, 5-6 ώρες κάθε Σαββατοκύριακο τα πότιζα μέχρι που έπιασαν, αγρίεψαν, τώρα με έχουν εκτοπίσει αφού δεν υπάρχει χώρος με ήλιο μέσα στην έκταση. (Και δεν πάει δρόμος, στα χέρια πήγαν τα πάντα)


Αυτό που ενοχλεί ίσως τον ανώνυμο είναι η εγωιστική πτυχή, αφού οι λουόμενοι δεν απολαμβάνουν απρόσκοπτα τον ιδιωτικό ίσκιο, στην μη ανεπτυγμένη παραλία, που από τις 10 το πρωί και μετά ο ήλιος ψήνει… Μικρό εγωκεντρικό δάσος σε βόρεια ανεμοδαρμένη παραλία. Το έκανα γιατί μου έλεγαν ότι δεν γίνεται.

Ετεροτοπίες (1)

Έμαθα μια καινούργια λέξη: «ετεροτοπία». Άλλος τόπος. Des espaces autres. Μικρόκοσμοι μέσα στον κόσμο. Εικόνες σε καθρέφτη. Βιβλιοθήκες. Νεκροταφεία. Κήποι, πραγματικοί, αλλά εικονικές πραγματικότητες.

Δεν είμαι φιλόσοφος να το πολυψάξω το θέμα, αλλά το χωραφάκι μου στην Κολυμπήθρα με τους φοίνικες του Θεόφραστου, τις κουκουναριές και τις φωλιές γερακιών, πρέπει να είναι ετεροτοπία. Άλλος τόπος στο νησί. Άλλος τόπος είναι και το δασάκι με τα πεύκα στην Καριά. Γνώρισα πριν από χρόνια μια κυρία που έμενε από κάτω, με τον άντρα της, και μου είπε «τα πεύκα αυτά τα φύτεψε ο πατέρας μου». Τώρα είναι δάσος, αλλά «άλλος τόπος», εικονική δημιουργία ανθρώπου. Και αν δεν την ξέρατε αυτήν την λεπτομέρεια, θα το θεωρούσατε δεδομένο ότι …δάσος ήταν.

Χωρίς να ξέρω την λέξη «ετεροτοπία», στα δικά μου «δάση» φροντίζω να υπάρχει υπογραφή, ότι πράγματι είναι εικονικός μικρόκοσμος, δημιουργία ανθρώπου. Πως θα εξηγήσει ο επισκέπτης μετά 100 χρόνια τις αγγλικές βελανιδιές στα 200 μέτρα από του Πολέμου τον Κάμπο; Ή τους φοίνικες του Θεόφραστου, στην Κολυμπήθρα;

Το κόλπο του να διακρίνεις ομορφιά ακόμα κι αν δεν είναι εμφανής σε πρώτη ανάγνωση…


Στο έξω λιμάνι της Τήνου, εικονικοί μικρόκοσμοι, εφήμεροι κήποι, ιδιωτικές ετεροτοπίες, την ώρα που περιμένω το πλοίο…

Ανεπτυγμένες παραλίες

Αυτή ήταν η Κολυμπήθρα, μου λένε, το 1972. Δεν είχε δρόμο, αλλά πήγαινες από μονοπάτια μέσα από το Λιβάδι. Τα μόνα κτίσματα ήταν το κτίριο των Φρερ (που μάλλον των Ουρσουλινών ήταν παλιότερα), με ένα μικρό κτισματάκι κάτω κάτω στην άμμο (που, από ότι μου λένε ήταν για να βάζουν την μεσαιωνική εκδοχή του μαγιό οι λουόμενες καλόγριες). Σπάνια έβελεπες άνθρωπο. Κανένας αγρότης που κατέβαινε να πλύνει ασκούς για μούστο, ή να μαζέψει αλάτι και ένας παπάς ψαροντουφεκάς. Και είχε ψάρια, σαργούς, σάλπες, ροφούς, σμέρνες, πίνες και χταπόδια. Βέβαια, όπως σας είπα προχτές, αν έπιανες ψάρια ήταν πρόβλημα το κουβάλημα. Η Κολυμπήθρα είχε κακή φήμη, γιατί είχαν πνιγεί μερικοί, σε ...ρουφήχτρες.


Λίγο αργότερα, ανοίχτηκε χωματόδρομος από την Κώμη, και έτσι είναι σήμερα. Δεν λέω, κρατάει, ακόμα (αν δεν θυμάσαι πως ήταν το ...1972).

Το καφενεδάκι, που έγινε το αποδυτήριο των καλογριών, έγινε ταβερνάκι, πάντα συμπαθητικό, και ο ήλιος ο ηλιάτορας κρύφτηκε από ...ομπρέλες Και άσχετα από ότι σας λένε, η Κολυμπήθρα είναι δημοφιλής. Τόσο δημοφιλής που το καλοκαίρι γίνεται το αδιαχώρητο.

Το 1972, σπάνια έβλεπες ...γυναίκα στην Κολυμπήθρα. Μια φορά, νομίζω το 1973, είχα δει μια νεαρή με μπλε μπικίνι καβάλα σε ένα άλογο, την ώρα που έβγαινα από ψάρεμα. Φυσικά νόμισα ότι ήταν ...γελούδα. Σήμερα υπάρχουν πολλές νεάνιδες και νεαροί στην παραλία, και κανένα μπλε μπικίνι δεν εντυπωσιάζει κανέναν.

Εκτός από νεάνιδες, έχει και σουρεαλιστικά αντικείμενα, ενθύμια του θαυμαστού καινούργιου κόσμου. Το συγκεκριμένο μάλλον πήγε στα σκουπίδια, μην περιμένετε να το δείτε (αλλά μην φοβάστε, κάτι θα βρείτε, αν ψάξετε).


Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι ότι τα πιτσιρίκια επιδίδονται σε αυτό που πάντα έκαναν... Α... και ρακέτες, και καμιά μουσικούλα, και κανένα τζετ σκι, ξέρετε σύγχρονα πράγματα.

Έχω μία θεωρία... Ενδόμυχα, και το 1972, ήταν ταλαιπωρία να τρέχεις στην ερημιά, ελπίζοντας να συναντήσεις ...γελούδες. Τώρα οι γελούδες είναι στις ξαπλώστρες, πανεύκολο, αν βρεις να παρκάρεις.