Έπιασα «κουβέντα» κάπου, από το ένα θέμα πήγαμε στο άλλο, και βρεθήκαμε να μιλάμε για «ατομικισμό», για την ακρίβεια, «ακραίο ατομικισμό» που κάποιος παρομοίωσε με αυτιστικό περιχαράκωμα. Ο αυτισμός είναι αρρώστια και όσοι γονείς έχουν μικρά τρέμουν το ενδεχόμενο… προφανώς, ανώνυμε, δεν έχεις μικρά παιδιά.
Δεν ξέρω την διαφορά μεταξύ ακραίου ατομικισμού και απλού ατομικισμού. Η κοινή λογική στην Ελλάδα λέει ότι τα «ακραία» δεν είναι σωστά. Όπως ακραία τίμιος, ή ακραία ειλικρινής. Μας αρέσει το μέτριο, ο μέσος όρος, η μετριοπάθεια της μετριότητας ίσως (αυτό πάλι το είδα, νομίζω στο antinews…)
Αποφάσισα να δηλώσω ατομικιστής. Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, ή πρακτικό την σήμερον, ειδικά στην Ελλάδα, μία χώρα όπου βασιλεύει το ρουσφέτι, η αδιαφάνεια, και η αναλήθεια. Θα ήθελα, ας πούμε, ο μόνος ρόλος του Κράτους (που η λέξη και μόνο δεν μου αρέσει, θα έπρεπε να πω «Κυβέρνησης» αλλά μου θυμίζει την δική μας και μου χαλάει τον ειρμό)… ο μόνος του ρόλος λοιπόν είναι η προστασία του δικαιώματος των ατόμων να είναι ελεύθερα (με την εύλογη προϋπόθεση ότι αυτή η ελευθερία τους δεν προσκρούει στην ελευθερία των άλλων).
Σε οικονομικό επίπεδο, θα λέγαμε “laissez faire”, το διαμετρικά αντίθετο του σταλινικού κεντρικού σχεδιασμού. Σε κοινωνικό επίπεδο, πιστεύω ότι οι μειοψηφίες πρέπει να προστατεύονται, συνταγματικά, από τις επιθυμίες της πλειοψηφίας (ακούγεται λίγο αντιδημοκρατικό, αν και «δημοκρατία» δεν πρέπει να είναι η δικτατορία της πλειοψηφίας στο άτομο.
Η ιδέα ότι το άτομο πρέπει να υποτάσσεται στην συλλογική θέληση επίσης δεν μου αρέσει. Γιατί; Ποια συλλογική θέληση; Μήπως της Βουλής των 300 κληρονόμων… χα!
Πως έφτασε η κουβέντα στον ατομικισμό; Πολύ απλά. Μία χώρα, βασίζει την ιδεολογία της και την πραγματικότητά, στο άτομο. Θεωρώ τέλεια τη χώρα επειδή έχει τέτοιες καταβολές; Όχι βέβαια, αλλά προτιμότερη από άλλα συστήματα. Το ότι είναι «αποτελεσματική» ίσως είναι σύμπτωση, ίσως έχει σχέση με το “laissez faire”.
Τέλος, ατομικισμός δεν είναι εγωισμός, και αν το “I did it my way” είναι αυτό που σας έρχεται κατά νου, υπάρχει και το “Freedom” του Richie Haven. Είναι λίγο παλιό, του 1969, αλλά το Άξιον Εστί είναι μια δεκαετία παλαιότερο. (http://www.youtube.com/watch?v=o-d5x-CiTUs )
Δεν ξέρω την διαφορά μεταξύ ακραίου ατομικισμού και απλού ατομικισμού. Η κοινή λογική στην Ελλάδα λέει ότι τα «ακραία» δεν είναι σωστά. Όπως ακραία τίμιος, ή ακραία ειλικρινής. Μας αρέσει το μέτριο, ο μέσος όρος, η μετριοπάθεια της μετριότητας ίσως (αυτό πάλι το είδα, νομίζω στο antinews…)
Αποφάσισα να δηλώσω ατομικιστής. Δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, ή πρακτικό την σήμερον, ειδικά στην Ελλάδα, μία χώρα όπου βασιλεύει το ρουσφέτι, η αδιαφάνεια, και η αναλήθεια. Θα ήθελα, ας πούμε, ο μόνος ρόλος του Κράτους (που η λέξη και μόνο δεν μου αρέσει, θα έπρεπε να πω «Κυβέρνησης» αλλά μου θυμίζει την δική μας και μου χαλάει τον ειρμό)… ο μόνος του ρόλος λοιπόν είναι η προστασία του δικαιώματος των ατόμων να είναι ελεύθερα (με την εύλογη προϋπόθεση ότι αυτή η ελευθερία τους δεν προσκρούει στην ελευθερία των άλλων).
Σε οικονομικό επίπεδο, θα λέγαμε “laissez faire”, το διαμετρικά αντίθετο του σταλινικού κεντρικού σχεδιασμού. Σε κοινωνικό επίπεδο, πιστεύω ότι οι μειοψηφίες πρέπει να προστατεύονται, συνταγματικά, από τις επιθυμίες της πλειοψηφίας (ακούγεται λίγο αντιδημοκρατικό, αν και «δημοκρατία» δεν πρέπει να είναι η δικτατορία της πλειοψηφίας στο άτομο.
Η ιδέα ότι το άτομο πρέπει να υποτάσσεται στην συλλογική θέληση επίσης δεν μου αρέσει. Γιατί; Ποια συλλογική θέληση; Μήπως της Βουλής των 300 κληρονόμων… χα!
Πως έφτασε η κουβέντα στον ατομικισμό; Πολύ απλά. Μία χώρα, βασίζει την ιδεολογία της και την πραγματικότητά, στο άτομο. Θεωρώ τέλεια τη χώρα επειδή έχει τέτοιες καταβολές; Όχι βέβαια, αλλά προτιμότερη από άλλα συστήματα. Το ότι είναι «αποτελεσματική» ίσως είναι σύμπτωση, ίσως έχει σχέση με το “laissez faire”.
Τέλος, ατομικισμός δεν είναι εγωισμός, και αν το “I did it my way” είναι αυτό που σας έρχεται κατά νου, υπάρχει και το “Freedom” του Richie Haven. Είναι λίγο παλιό, του 1969, αλλά το Άξιον Εστί είναι μια δεκαετία παλαιότερο. (http://www.youtube.com/watch?v=o-d5x-CiTUs )
Καλή η ομάδα αλλά καμιά φορά καλύτερη η μονάδα...Τα μπουλούκια δεν έχουν πάντα (απόλυτο) δίκιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια ζωή την έχουμε...
Καμμία σχέση ο ατομικισμός με τον εγωισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποτελεσματική? Το σύστημα έχει καταρεύσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆντε να βγεί και ο Γιωργάκης για κανένα χρόνο και να ησυχάσουμε δια παντως από τους κληρονόμους.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήατομικισμός: το αποφεύγειν κοινωνικήν σύμπραξιν, ατομοκρατία: θεωρία καθ' ήν το άτομον θεωρείται ως ο κύριος συντελεστής της ανθρωπίνης προόδου, σκοπός δε πάσης προσπαθείας είναι η ανάπτυξις και η ευημερία αυτού :)
@αλλενάκι
το laissez faire αποφεύγει πάσαν κοινωνικήν σύμπραξιν, πλην της επιχειρηματικής τοιαύτης, με αποκλειστικό σκοπό τρελά κέρδη βεβαίως βεβαίως :)
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ ωραία φωτό αυτή με το αντίδωρο δίπλα στη γλάστρα, είναι σύνθεση; δηλαδή τοποθετήθηκε εκεί το αντιδωράκι για το στιγμιότυπο ή την πέτυχες τυχαία;
@αλλενάκι
Φίλε αμμοδύτη, ότι περιγράφεις είναι ότι μας λείπει σαν κοινωνία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑτομικισμός λοιπόν είναι η κατεύθυνση που έχουν πάρει κάποιοι, όχι διότι έτσι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν, αλλά διότι έτσι τους έχουν κάνει να νοιώθουν.
Σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.
Το άτομο δεν πρέπει να υποτάσσεται στην συλλογική θέληση έτσι απλά, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζει την διαφορετικότητα που υπάρχει σε ένα ανομοιογενές κοινωνικό σύνολο όχι ως συμβιβασμό, αλλά ως ανάγκη διερεύνησης της διαφορετικότητας.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι αλλά ούτε και ίσοι.
Ισοτιμία όμως υπάρχει, μόνον όταν προέρχεται από παιδευμένους.
Το άτομο δεν μπορεί να υπομένει το σύνολο όταν αυτό το ταλαιπωρεί.
Αλλά και το σύνολο δεν μπορεί να δεχτεί το άτομο, όταν αυτό δεν συμμετέχει και δεν συζητάει.
Το πρόβλημά μας ως κοινωνία δεν έχει να κάνει με το τι πρέπει να διαλέξουμε ως στάση πολίτη, και αυτό μέσα από θολές επιλογές, αλλά πως θα μπορέσουμε να ανοίξουμε μάτια και αυτιά σε κελεύσματα πανανθρώπινα.
Πέρα από θεωρίες, ιδεολογίες και οικονομικά συστήματα.
Διότι εάν φθάσαμε στο σημείο, δύο άνθρωποι, να μην μπορούν να βρουν κοινά σημεία και να δεχτούν αντίστοιχα τα μη κοινά τους, τότε ο ατομικισμός θα κυριαρχήσει.
Από τη στιγμή όμως που δύο άνθρωποι επικοινωνούν και συνδιαλέγονται, τότε γίνοται ένα μικρό σύνολο.
Απλά, όσο το σύνολο μεγαλώνει, τόσο δημιουργούνται υποσύνολα μέσα του, που κάποια στιγμή προκαλούν την φυγόκεντρη τάση.
Θέλει πολύ ενέργεια για συνεχίσει να λειτουργεί η κετνρομόλος.
φίλε Νοών...νοείτω, ξέρεις πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες όταν έχουν μεταναστεύσει κάπου αλλού;...
ΑπάντησηΔιαγραφή