Μου αρέσουν τα μικρά πέτρινα κτίσματα στην ερημιά, που το μόνο που δηλώνουν είναι «μικρή κάμαρα με αυλή, πόρτα και παράθυρο». Μου αρέσει να μην έχουν καμία ευθεία και οι καμπύλες να είναι απρόβλεπτες, χαώδεις και λιτές.
Μου αρέσει να μην έχουν τίποτα μέσα, ίσως έναν πάγκο που εκτελεί χρέη καναπέ και κρεβατιού και καθίσματος.
Και η θέα να μην έχει τίποτα το εξαιρετικό, απλά πράγματα, μια ελιά, ξερά χόρτα, μια αμυγδαλιά. Τι με εμποδίζει να έχω μόνο αυτά τα λίγα και τίποτε άλλο;
Μου αρέσει να μην έχουν τίποτα μέσα, ίσως έναν πάγκο που εκτελεί χρέη καναπέ και κρεβατιού και καθίσματος.
Και η θέα να μην έχει τίποτα το εξαιρετικό, απλά πράγματα, μια ελιά, ξερά χόρτα, μια αμυγδαλιά. Τι με εμποδίζει να έχω μόνο αυτά τα λίγα και τίποτε άλλο;
Η λιτότητα, οι ανθρώπινες διαστάσεις, η τεχνοτροπία, είναι όλα αποτέλεσμα υλικών και μεθόδων που υπήρχαν άλλοτε. Πάντα οι άνθρωποι ήταν πλεονέκτες ή ματαιόδοξοι ή μόνο ήθελαν να ζουν καλύτερα. Από την αρχή της ανθρωπότητας ο περιορισμός είναι τι υλικά έχουν και τι τιυς επιτρέπει ο εφορος ή ο τοπικός άρχοντας. Τότε πέτρες και λίγη λάσπη. Τώρα πολεοδομία και τσιμεντόλιθοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπίτι όσο χωρείς και
ΑπάντησηΔιαγραφήχωράφι όσο θωρείς
Η ανθρώπινη ανάγκη είναι ανθρώπινη. Καμιά φορά όταν έχει ςξεκινήσει από δύσκολα θες το μεγαλύτερο το καλύτερο και σαλόνι για τους ξένους και δωμάτιο για το πλυντήριο.
ΑπάντησηΔιαγραφήWe cannot have something so little because we are always searching for more and more to fill the hole we have inside ourselves.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜονόχωρο δώμα για ύπνο και αυλή τον κόσμο όλο...Να μην σου πω και καθόλου, τη γη για πάτωμα τον ουρανό ταβάνι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά πού, πια...Τριπλοκλειδώνουμε το βράδυ...
Το κενό στο οποίο αναφέρεσαι ανώνυμε 10:38 μπορεί να γεμίσει μόνο με αγάπη. Τα υλικά αγαθά τότε περνούν σε δεύτερη μοίρα και επιτυγχάνεται η πολυπόθητη αριστοτελική ευδαιμονία.
ΑπάντησηΔιαγραφή