Η τέχνη της φυγής

Χρόνια πολλά πριν αποκτήσω την ψευδαίσθηση ότι ελέγχω τον κόσμο μου, εύρισκα καταφύγιο σε εικόνες, ήχους και αναμνήσεις, με αλληλουχίες εντυπώσεων, χρωμάτων και μουσικής.



Εσάς, τους ψευδώνυμους συνομιλητές μου, θα σας πάω σε αυτήν βόλτα, μετά μουσικής, τώρα που έμαθα να κάνω embed video με ήχο... Η φυγή αυτή είναι οι πρώτες 12 νότες ενός εκ του τριπτύχου «Goedel, Escher, Bach: Η αέναη χρυσή κοτσίδα».

Και με αυτές τις 12 να πλέκονται η μία γύρω στην άλλη, αναφερόμενες στον εαυτό τους, σαν ηχητικό DNA, ταξειδεύω σε μέρη απλά, πέτρινα, είτε είναι το μανάβικο των παιδικών μου χρόνων που ίσα ίσα έφτανα το ύψος του πάγκου με τα λαχανικά, αλλά θυμάμαι ακόμα την δροσιά τους…

Ή φεύγω και πάω στο βουνό, Οκτώβριο μήνα με τις μέλισσες του γείτονα να μαζεύουν το νέκταρ από τα δενδρολίβανα που φύτεψα για να τα βλέπω σαν πρώτο πλάνο σε μεσαιωνικές μελισσοθυρίδες και σπιτάκια, φτιαγμένα με τεχνοτροπία που θα ήθελα να μείνει για πάντα.


Και εγώ, φίλε Νοών...Νοείτω, ψάχνω να ξεφύγω από την μιζέρια, με τυχαίους περιπάτους που σχεδόν πάντα ξαναγυρίζουν από εκεί που ξεκίνησαν, διόλου περίεργο, αφού είναι όλα νοητικά κατασκευάσματα.

Και μην ξεχνάμε, το "για πάντα" δεν υπάρχει, αλλά σε αυτόν το "άλλο τόπο" του έδωσα, με αρκετή έλλειψη μετριοφροσύνης, άλλα 50 ή 100 χρόνια. Για περισσότερες τεχνικές λεπτομέρειες σχετικά με την μουσική φυγή, που ατυχώς την ξέρουμε σαν «φούγκα», πατήστε εδώ.