Στην έρημο αισθανόμαστε την μοναξιά μας. Υπάρχει όμως μια δυνατότητα να συναντήσουμε εκεί τον εαυτό μας. Στην αρχή της ερήμου βρίσκεται ο δρόμος. Ένα ανθρώπινο δημιούργημα που μας εισάγει σ' αυτήν. Στην πορεία η έρημος ισχυροποιείται και προβάλει φωτισμένη και μεγάλη. Στην πορεία γίνεται αχνή και απέραντη πριν απολήξει γκρίζα και χωμάτινη μπροστά στην οπτική αφή μας, πίσω από τα δένδρα. Μέχρι τώρα κοιτάγαμε μπροστά, τώρα κοιτάμε πίσω έχοντας ταυτιστεί μαζί της. Δεν ρωτάμε εάν άξιζε η πορεία. Γνωρίζουμε ότι είμαστε τμήμα της ερήμου και ότι η έρημος είναι ένα τμήμα μας. Εσωτερικό και εξωτερικό, πέρα από τα όρια της μοναξιάς, διότι παντού καραδοκεί το πνεύμα, πάντοτε γελαστό ακόμη και στα τοπία του φόβου.
Περισσότερο από το ερημοποιημένο φυσικό τοπίο, προσωπικά εμένα ακουμπάει η παγερή ερημιά, η απόγνωση και η «των άλλων» αδιαφορία που βιώνουν ποικίλοι δυστυχείς συνάνθρωποί δίπλα μας, πίσω μας και μπροστά μας. Ρίχτε τους μια ματιά και βγάλτε τους στο κάδρο της προσοχής σας. Δέστε τον άστεγο να σέρνει τα πόδια του φορτωμένος στην πλάτη με όλα τα ευτελή υπάρχοντα και χρειαζούμενα του. Τον παλίνδρομο λαθρομετανάστη με το φόβο στο βλέμμα και την ικεσία στο Θεό, να συναντήσει κάποιον ομοεθνή του για μια έστω ύστατη αρωγή ζωής. Δέστε τον «αλλού» περιπλανώμενο να δείχνει πως τα λέει σε «κάποιον» και να παίρνει τις απαντήσεις που δεν του αρέσουν, ή και που μένει σύμφωνος. Μόνο που εκείνος ο «άλλος» είναι ο «κανένας».. Δέστε την ερημιά ανήμπορων ανθρώπων της τρίτης ηλικίας αφημένων σε «ανθρώπινες αποθήκες» και στην επαγγελματική φροντίδα κάποιων νέων Βαλκάνιων γυναικών. Τι θλιβερό και συνάμα καταδικαστέο φαινόμενο είναι η αδιαφορία μερικών «καλόπαιδων» και «καλογύναικων» που δεν κάνουν τον κόπο να κάνουν έστω και ένα τηλέφωνο, παρά μόνο περιμένουν την «χαρμόσυνη ειδοποίηση» της φυσικής αποδημίας των ανήμπορων γερόντων γονιών τους. Σεμνύνομαι μπροστά σε ερημικές ψυχές που στο «ερημητήριο» τους χρόνια τώρα, θρόνιασε η αξιοπρέπεια και δεν παραπονιόνται σε κανένα για τίποτε και ποτέ. Στο τηλεφώνημα ή στο «τι κάνεις» του γείτονα, απαντάνε με ψηλά το κεφάλι και πλέριο το χαμόγελο: «Καλά ευχαριστώ εσείς πως είστε?» Τούτη την «έρημο» και την «κοινωνική ερημοποίηση» εγώ προσωπικά αντιστοιχίζω στις υπέροχες ομολογουμένως φωτογραφίες της ανάρτησης
υπέροχες πραγματικά οι φωτογραφίες. Έρημοι όσοι φωνάζουν, διαμαρτύρονται, γκρινιάζουν εκτονόνοντας εαυτόν ή όσοι σε πείσμα καιρού και ευκαιριών ανθίζουν χαμόγελα και απαντούν είμαι καλά και προσπαθώ για καλύτερα;
Χριστός Ανέστη & Χρόνια Πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος τι η ανάρτηση;
Στην έρημο αισθανόμαστε την μοναξιά μας. Υπάρχει όμως μια δυνατότητα να συναντήσουμε εκεί τον εαυτό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αρχή της ερήμου βρίσκεται ο δρόμος. Ένα ανθρώπινο δημιούργημα που μας εισάγει σ' αυτήν. Στην πορεία η έρημος ισχυροποιείται και προβάλει φωτισμένη και μεγάλη. Στην πορεία γίνεται αχνή και απέραντη πριν απολήξει γκρίζα και χωμάτινη μπροστά στην οπτική αφή μας, πίσω από τα δένδρα. Μέχρι τώρα κοιτάγαμε μπροστά, τώρα κοιτάμε πίσω έχοντας ταυτιστεί μαζί της. Δεν ρωτάμε εάν άξιζε η πορεία. Γνωρίζουμε ότι είμαστε τμήμα της ερήμου και ότι η έρημος είναι ένα τμήμα μας. Εσωτερικό και εξωτερικό, πέρα από τα όρια της μοναξιάς, διότι παντού καραδοκεί το πνεύμα, πάντοτε γελαστό ακόμη και στα τοπία του φόβου.
Μποτίλια, μ' αρέσεις πολύ γιατί κάθε φορά μου δίνεις τροφή για σκέψη. Οι φίλοι σου είναι πολύ τυχεροί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜποτίλια στο πέλαγος ευχαριστώ πολύ για την ερμηνεία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλπιζα βέβαια σε μια αντίστοιχη από τον δημιουργό!
Περισσότερο από το ερημοποιημένο φυσικό τοπίο, προσωπικά εμένα ακουμπάει η παγερή ερημιά, η απόγνωση και η «των άλλων» αδιαφορία που βιώνουν ποικίλοι δυστυχείς συνάνθρωποί δίπλα μας, πίσω μας και μπροστά μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡίχτε τους μια ματιά και βγάλτε τους στο κάδρο της προσοχής σας.
Δέστε τον άστεγο να σέρνει τα πόδια του φορτωμένος στην πλάτη με όλα τα ευτελή υπάρχοντα και χρειαζούμενα του.
Τον παλίνδρομο λαθρομετανάστη με το φόβο στο βλέμμα και την ικεσία στο Θεό, να συναντήσει κάποιον ομοεθνή του για μια έστω ύστατη αρωγή ζωής.
Δέστε τον «αλλού» περιπλανώμενο να δείχνει πως τα λέει σε «κάποιον» και να παίρνει τις απαντήσεις που δεν του αρέσουν, ή και που μένει σύμφωνος. Μόνο που εκείνος ο «άλλος» είναι ο «κανένας»..
Δέστε την ερημιά ανήμπορων ανθρώπων της τρίτης ηλικίας αφημένων σε «ανθρώπινες αποθήκες» και στην επαγγελματική φροντίδα κάποιων νέων Βαλκάνιων γυναικών.
Τι θλιβερό και συνάμα καταδικαστέο φαινόμενο είναι η αδιαφορία μερικών «καλόπαιδων» και «καλογύναικων» που δεν κάνουν τον κόπο να κάνουν έστω και ένα τηλέφωνο, παρά μόνο περιμένουν την «χαρμόσυνη ειδοποίηση» της φυσικής αποδημίας των ανήμπορων γερόντων γονιών τους.
Σεμνύνομαι μπροστά σε ερημικές ψυχές που στο «ερημητήριο» τους χρόνια τώρα, θρόνιασε η αξιοπρέπεια και δεν παραπονιόνται σε κανένα για τίποτε και ποτέ.
Στο τηλεφώνημα ή στο «τι κάνεις» του γείτονα, απαντάνε με ψηλά το κεφάλι και πλέριο το χαμόγελο:
«Καλά ευχαριστώ εσείς πως είστε?»
Τούτη την «έρημο» και την «κοινωνική ερημοποίηση» εγώ προσωπικά αντιστοιχίζω στις υπέροχες ομολογουμένως φωτογραφίες της ανάρτησης
υπέροχες πραγματικά οι φωτογραφίες. Έρημοι όσοι φωνάζουν, διαμαρτύρονται, γκρινιάζουν εκτονόνοντας εαυτόν ή όσοι σε πείσμα καιρού και ευκαιριών ανθίζουν χαμόγελα και απαντούν είμαι καλά και προσπαθώ για καλύτερα;
ΑπάντησηΔιαγραφή