Συν-ζήτηση

Κοιτάμε τα διάφορα θέματα της Τήνου ή του κόσμου μέσα από τα μάτια του νου μας. Υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα και υποκειμενικοί τρόποι αντιμετώπισής τους. Με έμαθαν κάποτε στο σχολείο ότι ο άνθρωπος παιδεύεται να φτιάξει την κοσμοθεωρία του και την βιοθεωρία του. Το μοντέλο του πως δουλεύει ο κόσμος και το πώς προχωρά η ζωή.

Αν πιάσεις ένα ένα τα θέματα της ειδησεογραφίας εύκολα σε πιάνει «κατάθλιψη». Αν δω τα έργα των όχι πολύ τίμιων, δήθεν ηγετών, που βγάζουν τα μάτια ο ένας των άλλου, το συναίσθημα είναι μάλλον αποστροφή. Η γη εξακολουθεί και γυρίζει και δίνει το ίδιο αίσθημα ασφάλειας και προβλεψιμότητας. Η ακρίβεια, η λειψυδρία, η ερήμωση, η αλλαγή των τοπίων, όλα αυτά είναι σημάδια πραγματικά. Τα αντιμετωπίζεις με ορθολογισμό, ή με θρησκευτικότητα, ή με …όπερα. Αν ο νους σου παίζει Verdi την ώρα της ανατολής είσαι ακόμα ζωντανός; ή το κεφάλι σου παίζει παιχνίδια;

Πάντα, ιστορικά, σε καιρό ύφεσης, λίγο τα αρνητικά μηνύματα, λίγο η ανάγκη ερεισμάτων σε οδηγούν σε συν-ζήτηση, με ομοιοπαθείς. Η κυνική εκδοχή είναι ότι θες παρέα στα δύσκολα. Μερικοί προτιμούν τον μοναχικό δρόμο και την νομοτελειακή εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο; Ή, μπόρα είναι, θα περάσει;