Φίλος του πράσινου (2)

Οι (φυτεμένες) άγριες φράουλες, τώρα αρχίζουν να δένουν.

Οι αχλαδιές, αντιθέτως, μετράνε αχλάδια


Από αυτά τα αχλάδια δεν θα μείνει ούτε το ¼. Πολλά τρώνε τα ποντίκια (ναι έχουμε ποντίκια στην Τήνο, γι αυτό ευδοκιμούν οι οχιές και οι λαφίτες). Πολλά επίσης χαλάνε τα μυρμήγκια, που πάνε στο κοτσάνι, το πειράζουν το δαγκώνουν, δεν ξέρω τι του κάνουν και …πέφτει το αχλάδι.

Φίλος του πράσινου (1)

Το φύτεμα μεγάλης έκτασης πάσχει από το γεγονός, ότι 100 ή 1.000 δέντρα ούτε μεταφέρονται, ούτε φυτεύονται, ούτε συντηρούνται εύκολα. Ομολογώ ότι το παράκανα, αφού φύτεψα πάνω από 300 «δενδρύλια» από φυτώρια, πάνω από 1.000 «δασικά» κυρίως σπορόφυτα, και 2 ή 3 χιλιάδες θαμνάκια, κυρίως λεβάντες, δενδρολίβανα και τέτοια.

Το πρώτο συμπέρασμα, είναι ότι 1000 λεβάντες χάνονται σε μία μεγάλη έκταση. 1000 λεβάντες, φυτεμένες όλες μαζί σε ένα χωράφι, ίσα ίσα φαίνονται. Μια πλαγιά αυτοφυή φρύγανα έχει πολλές χιλιάδες φυτά…

Τα σπορόφυτα είναι απόλαυση. Ξεκινάνε σαν σπόρια, στην περίπτωση της φωτογραφίας από τραχεία πεύκη (pinus brutia). Στην Ελλάδα είναι γνωστό σαν «πεύκο της Θάσου» και είναι αυτοφυές από την Νότια Κρήτη μέχρι την Βόρεια Ελλάδα. Πολύ ανθεκτικό σε ζέστη, κρύο και κακουχίες. Η γιαγιά των συγκεκριμένων ήταν την νότια πλευρά στα Αστερούσια Όρη, στην Κρήτη, κοντά στην Μονή Κουδουμά.

Μαζεύεις κουκουνάρια, μεστά, τον Αύγουστο, τα κρατάς σε μια χαρτοσακούλα μέσα στο σπίτι. Κάποια στιγμή τον Φεβρουάριο τα βλέπεις ανοιχτά και η σακούλα γεμάτη σπόρια. Σε πλαστικά ποτηράκια με τύρφη ή χώμα εσωτερικού χώρου (και μια τρύπα στον πάτο), μέχρι τον Απρίλιο, Μάϊο έχουν φυτρώσει. Τον επόμενο Φεβρουάριο στο χώμα. Στην πάνω φωτογραφία, το πευκάκι είναι 3 ετών. Στην δεύτερη, ενός έτους. Στα 7-8 χρόνια κάνουν κουκουνάρια και η ζωή συνεχίζεται μόνη της.


Σπορόφυτα έχω βάλει πεύκα, κυπαρίσσια (πλαγιόκλαδα, επίσης από την Νότια Κρήτη), βελανιδιές από την Βωλάξ, πουρνάρια από τον Κρόκο, κουτσουπιές από τους Δελφούς και ακακίες από την Πεντέλη. A!, έχω και 3-4 βελανιδιές από την Αγγλία, για να μπερδεύω τις επόμενες γενιές.

Το πότισμα είναι εφιάλτης τα πρώτα δύο χρόνια... Σαν να έχεις μερικές χιλιάδες μωρά. Από τον τρίτο, γίνεται πιο εύκολα.

Πως ζούσαν οι άνθρωποι;

Μου αρέσει ο Απρίλης. Είναι ψυχολογικό ανέβασμα, τα χρώματα ζεσταίνουν, η άνοιξη είναι εδώ, η γη καθαρίζεται, τα αμπέλια σκάνε μύτη, οι μελισσοκόμοι είναι σαν τα προεκλογικά επιτελεία, σε έξαρση, να πιάσουν κανένα σμάρι.


Μου επιβεβαίωσαν οι σχολιαστές ότι μπορώ να ξεχάσω τα χωριά της Τήνου, ή τις παιδικές μου εικόνες αφού θα τσιμεντοποιηθούν τα πάντα και σε μια γενιά όλα θα έχουν ξεχαστεί, με τους μελλοντικούς να αναρωτιούνται «μα πως ζούσαν οι άνθρωποι τον 20 αιώνα;»

Θα έπρεπε να είχα γίνει κτηματομεσίτης. Θα διαφήμιζα ολόκληρο το χωριό για πούλημα… Που ξέρεις, για πέταμα το έχουν, εύκολα θα έβρισκα αγοραστή. Τώρα, πάει…

Το πέταγμα της πεταλούδας

Η θεωρία του χάους είναι, βασικά, μαθηματικά. Περιγράφει συστήματα που αλλάζουν με τον χρόνο και των οποίων η αλλαγή είναι εξαιρετικά ευαίσθητη σε κάποια μεταβολή στις συνθήκες. Εξ ου και η συσχέτισή τους με το «πέταγμα της πεταλούδας» ή πως το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να επιφέρει ριζικές αλλαγές σε κάτι που γίνεται. Θυμάστε από το σχολείο, εκθετικές, ή μη γραμμικές εξισώσεις; Μια μικρή αλλαγή, αν επηρεάζει εκθετικά κάποιο αποτέλεσμα, αυτό, φαίνεται τυχαίο.

Η εφαρμογή των θεωριών του χάους, ή, για την ακρίβεια, των μαθηματικών τους, έχει εφαρμογές σε πρόγνωση καιρού, υδρομηχανική, οικολογία και οικονομικά. Υπάρχει παρακλάδι οικονομικής ανάλυσης που μελετά, αυτά τα μαθηματικά, τις οικονομικές φούσκες και τις συνέπειές τους, που συνήθως είναι υφέσεις, όπως αυτή του 1929 ή η τωρινή.

Δεν το έχω πει πρώτος εγώ, αλλά μία από τις μεταβλητές που επηρέασαν την εξέλιξη της ύφεσης του 1929 ήταν μία παρατεταμένη ξηρασία στην αγροτική Αμερική, που επέφερε πείνα και μιζέρια σε μία ήδη ασταθή κατάσταση. Αυτό είναι το «πέταγμα της πεταλούδας», η απρόβλεπτη τότε αλλαγή στην βροχόπτωση.

Όταν ξεκίνησε αυτή η κρίση, έλεγα διάφορες απόψεις για τα αίτια και τις πιθανές συνέπειες, εδώ ή αλλού. Έλεγα επίσης, ότι αν ο χειμώνας ήταν άνυδρος ή ο καιρός περίεργος, θα είχαμε κάτι χειρότερο. Να όμως που κάτι άλλο απρόβλεπτο εμφανίστηκε. Η γρίπη στα γουρούνια που μεταδίδεται σε ανθρώπους… Έχει ήδη δημιουργήσει ανησυχία και επιφυλακή. Δεν θέλω να κάνω τον καταστροφολόγο, αλλά μία μικρή πανδημία θα έφερνε «χάος» στην ήδη ασταθή κατάσταση…


Οι πρώτες εικόνες είναι «εικόνες Mandelbrot», μαθηματικά δημιουργήματα που μοιάζουν με την φύση. Η φύση είναι πάντα ομορφότερη, που σημαίνει ότι τα μαθηματικά της είναι πολύ πιο πολύπλοκα.

Κρίμα...

Αυτή είναι καμάρα στον κεντρικό δρόμο του χωριού, ανεβαίνοντας από την «μπύρα», το παλιό τέρμα του λεωφορείου. Μικρός, πάντα φοβόμουν τις καμάρες, γιατί δεν έφεγγε ούτε η αστροφεγγιά, την νύχτα που μας έφερνε το μοναδικό «ταξί» του Σαμούχου.

Άκουγες τα βήματά σου, τις κουκουβάγιες να φωνάζουν «κουκ» στα δέντρα, και μύριζες την μυρουδιά από κατώγια, φρύγανα, ζώα και ανθρώπους, σε ένα χωριό του 19ου αιώνα, που ζούσε, σχεδόν με αυτάρκεια, στα Κάτω Μέρη.

Αριστερά, πριν την καμάρα είχε περιβόλια με δέντρα, καρδερίνες και λιμόπουλα. Δεξιά είχε ένα δρομάκι που περνούσε από άλλο περιβόλι και έφτανε σε κάποιο σπίτι. Αμέσως μετά την καμάρα, δεξιά ήταν ο καφενές του Μαγιέ. Κοινωνικό κέντρο πρώτης τάξεως. Και ο δρόμος συνέχιζε πιο πάνω, προς το Πάνω Χωριό.


Τώρα, έφυγαν τα περιβόλια και μια ποτίστρα για ζώα και κάμποσα δέντρα. Τα σπίτια, που ήταν ενωμένα σε φρουριακή διάταξη, κατάλοιπο παλιότερων εποχών, ξαφνικά είναι αστεία μόνα τους, περιμένοντας να πεταχτούν. Τα περιβόλια και τα δέντρα έγιναν μπετόν, χρήσιμο για πάρκινγκ, που «θα» πλακοστρωθεί, ίσως με μαρμαρόπλακες που πετάνε τα σχιστήρια, και θα γίνει θέατρο. Θέατρο παραλόγου λέω εγώ, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, δεν μου πέφτει λόγος.

Δεν με νοιάζει ποιος το αποφάσισε, ποιος έβγαλε "μεροκάματο", δεν με νοιάζει τίποτα. Κρίμα, μόνο λέω, κρίμα.

Ματαιοπονώ; Δεν νομίζω...

Το να τα βάλεις με το «κατεστημένο» είναι για αιθεροβάμονες και επαναστάτες. Επαναστάτης, δεν είμαι. Μάλλον συντηρητικός και κατεστημένο είμαι. Ωστόσο, πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα να υπάρξει οργανωμένη αντίδραση στην διαφθορά. Όχι γιατί έχω υψηλές ηθικές αρχές, ή επειδή ανέβηκα στο βουνό και είδα το φως το αληθινό… Για καθαρά πρακτικούς λόγους: Δεν πάει άλλο.

Η Ελλάδα θεωρείται ότι έχει την υψηλότερη διαφθορά στην Ευρώπη. Το λάδωμα, έμμεσο ή άμεσο, είναι καθημερινότητα, σε χαμηλά και σε ψηλά επίπεδα. Όπως είπε και ο «Πυροπαθής», το πρόβλημα ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Εύκολα λέμε ψέματα για να πάμε μπροστά στην ουρά. Εύκολα αντιγράφουμε για να πάρουμε καλό βαθμό. Εύκολα κάνουμε δυο τηλέφωνα για να γίνει η δουλειά μας. Έτσι δημιουργείται το δίκτυο της διευκόλυνσης, που μας εξοικειώνει, από παιδιά, με την ιδέα ότι οι νόμοι και οι κανόνες υπάρχουν για να μην σε τσακώνουν να τους παραβιάζεις. Κάτι σαν το STOP... για να τεκμηριώνει ποιός ...φταίει.

Αυτή, είναι η ασκήμια, και η φτώχεια της χώρας, η μιζέρια που νοιώθεις την στιγμή που έρχεσαι σε επαφή με κάποια υπηρεσία (εκτός αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη ή «μιλάς καλά τα Ελληνικά»). Μα ακόμα και η εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία μας είναι θύμα αυτής της νοοτροπίας.


Ματαιοπονώ λέγοντας τα ίδια και τα ίδια; Δεν νομίζω. Δεν είμαι μόνος. Είμαστε δυό, είμαστε τρείς είμαστε χίλιοι δεκατρείς. Και μην υποτιμά κανείς κουρασμένα παλικάρια που συναντιόνται σε ξέφωτα.

Μείζον θέμα οι μίζες

Έπιασα e-κουβέντα το πρωί για μίζες και μείζονες μίζες, και τέτοια. Και στην e-κουβέντα μου είπαν ένα μέρος που δεν το είχα ξανακούσει. @αλλενάκι, πολύ ωραίο το βουνό σου, δεν ξαναλέω το όνομα για να μην πλακώσουν κανίβαλοι.

Πάντως κολακεύομαι όταν αυτά που λέω εδώ πάνε σε άλλες διαστάσεις, και επειδή η συζήτηση ήταν για τις μίζες της Siemens (και όχι μόνο) παραθέτω το τελευταίο σχόλιο του «Πυροπαθή»:

"Ο κάθε ιδιοκτήτης ακινήτου που προσπαθεί να χτίσει περισσότερα τετραγωνικά απ’ όσα του αντιστοιχούν.
Ο κάθε πελάτης υπηρεσιών που προτιμά να πληρώσει λιγότερα χωρίς απόδειξη.
Ο κάθε εκπαιδευτικός που κάνει ιδιαίτερα και δεν κόβει απόδειξη.
Ο κάθε επαγγελματίας που προσπαθεί και καταφέρνει να σε πείσει να μην πάρεις απόδειξη.
Ο κάθε υπάλληλος που δεν κάνει σωστά τη δουλειά του για να σε αναγκάσει να τον παρακαλέσεις ή να τον λαδώσεις.
Ο κάθε γιατρός που σου γράφει φάρμακα και εξετάσεις που δεν χρειάζεσαι για να βγάλει το κατιτίς του από τις εταιρείες.
Ο κάθε μαθητής που προσπαθεί να αντιγράψει στο διαγώνισμα.
Ο κάθε γονιός που ψάχνει κάποιο μέσο για να περάσει καλά στο στρατό ο κανακάρης του.
Και για να μη λέω πολλά όλοι μας που προσπαθούμε να δηλώσουμε λιγότερα εισοδήματα, όλοι ο καθένας όπου μπορεί προσπαθούμε να παραβούμε το νόμο, να κλέψουμε το κράτος ή το συμπολίτη μας που κι αυτός προσπαθεί να κάνει τα ίδια στους άλλους.
Και μετά φωνάζουμε για αυτούς που τους δόθηκε η ευκαιρία και έκαναν τα ίδια σε μεγαλύτερη κλίμακα.


Μήπως πρέπει όλοι μας να αρχίσουμε την κριτική πρώτα απ’ τον εαυτό μας;
Μήπως έτσι θα εκλέγουμε τους καλύτερους κι όχι αυτούς που περιμένουμε να μας δώσουν μεγαλύτερες ευκαιρίες; "

από το www.antinews.gr

Απογευματινός ήλιος

Αδειάζει σιγά-σιγά το νησί. Ελπίζω να περάσατε καλά όσοι ήρθατε. Τα μαγαζιά δούλεψαν λιγότερο από άλλες χρονιές και, γενικά, υπάρχει η εντύπωση ότι φέτος το Πάσχα πολλοί φιλοξενήθηκαν, και λιγότεροι έμειναν σε ξενοδοχεία. Για το καλοκαίρι, άλλος λέει ότι οι κρατήσεις είναι πάνω από πέρυσι, άλλος λέει κάτω.


Στον Δήμο πρέπει να έχουν αντιληφθεί ότι σφίγγουν τα λεφτά από την Αθήνα. «Και πού ‘σαι ακόμα», λέω εγώ. Τα αρνητικά σχόλια για την καινούργια «πλατεία» στην Καλλονή πυκνώνουν και γίνονται, πώς να το πω ευγενικά; πιο …«έντονα».


Έχω βγάλει φωτογραφίες, αλλά τι να δείχνω… Προτιμώ τον απογευματινό ήλιο και τα βραχάκια και τις μέλισσες.

Ο μυλωνάς έλεγε ιστορίες

Ήταν μια χρονιά που δεν είχε βρέξει, και μόνο το κριθάρι είχε μεστώσει. Το κριθάρι είναι σχετικά ανθεκτικό στην ξηρασία. Το σιτάρι θέλει βροχή για να γίνει. Μου έλεγε λοιπόν η γιαγιά μου, λίγο στενοχωρημένη, ότι το ψωμί θα ήταν σκληρό και μήπως αγόραζε λίγο έτοιμο αλεύρι, που εδώ και λίγα χρόνια πουλιόταν στο μοναδικό μπακάλικο του χωριού.

Εγώ που δεν καταλάβαινα τότε από οικονομικά, αλλά μου άρεσε η πρόκληση του σκληρού ψωμιού την, έπεισα ότι κρίθινο θα ήταν μια χαρά. Φόρτωσε τον γάϊδαρο με δύο τσουβάλια κριθάρι και φτάσαμε, μισή ώρα αργότερα, στον μύλο της φωτογραφίας. Θυμάμαι τι γρήγορα που γύριζαν οι αντένες, πως όλα ήταν σκεπασμένα με άσπρο αλεύρι, τα ξύλινα γρανάζια έτριζαν, και ο μυλωνάς έλεγε ιστορίες. Μετά θυμάμαι ώρες ατέλειωτες κρισάρισμα και κοσκίνισμα από 4 τουλάχιστον κόσκινα, ένα χοντρό και διαδοχικά ψιλότερα.

Οι φούρνοι τότε ήταν πέτρινοι και πύρωναν με φρύγανα και κλαδιά. Νομίζω ανέφερα τους φούρνους του χωριού, πέρυσι, εδώ. Το ψωμί, μετά 2-3 μέρες ήταν, όπως όλα, στρογγυλό, αλλά σκούρο, σκληρό, με μία ονειρική μυρουδιά που δεν μπορώ να περιγράψω.


Όπως έχω ξαναπεί, είχα την τύχη να προλάβω την μεσαιωνική Τήνο.

Συμβάλλω στην παραπλάνηση;

Στα πολιτικά, γίνεται χαμός προεκλογικής σκανδαλολογίας. Υπάρχουν μικρά και μεγάλα, πρόσφατα και παλιά, επίκαιρα και ξεχασμένα, αλλά όλα ολοζώντανα μνημεία νεοελληνικής διακομματικής διαφθοράς.

Το επίκαιρο είναι η Siemens. Ο Παυλίδης είναι επουσιώδης, παρανυχίδα. Η Siemens είναι καραμπινάτη γιατί έχει πει η ίδια η εταιρία (ή άμεσα εμπλεκόμενοι υπάλληλοί της) ότι λάδωνε τους δικούς μας. 10-15 εκατ. ευρώ τον χρόνο, για δεν ξέρω πόσα χρόνια. Ο κόσμος το έχει βούκινο και εμείς σφυρίζουμε κλέφτικα, κάνουμε το ελληνικό «ποιός, που, πότε, όχι εγώ, ο άλλος, αυτός που πέθανε πέρυσι».

Το κλίμα που καλλιεργείται είναι κλίμα καπνού, μελανιού σουπιάς, παραπλάνησης. Το βρωμερό νεοελληνικό σύστημα αμύνεται, προσπαθεί να πείσει την σιωπηλή μάζα ότι «α, ου, ο, ε, όλοι ίδιοι είναι, μπρρρ» για να γυρίσουμε αλλού το κεφάλι, για να σκύψουμε ντροπιασμένοι, για να πούμε, «δεν είναι δυνατόν, κακό όνειρο είναι». Για να μην ξεσηκωθούμε, για να μην εκμεταλλευτούμε την παντελή αδράνεια και διάλυση, και να μην βγούμε στους δρόμους και να φωνάξουμε «φτάνει πιά»! Και οι «Ευρωπαίοι» χλευάζουν τους γραικύλους υποτελείς τους στην ΝΑ Μεσόγειο.


Απόψε τα κανάλια δείχνουν ωραίες και ωραίους, στημένους διαλόγους πληρωμένων αναλυτών και δικολάβων, με άποψη για το σύνταγμα, και παιχνίδια με δώρα, και ξανθιές, και αθλητικά, και την επιστροφή των Αθηναίων, και το δελτίο καιρού. Να σας δημιουργήσουν ψευδαίσθηση προβληματισμού και κάθαρσης. Στις επόμενες εκλογές, οι ίδιοι θα σας πουλάνε κάποιο κόμμα...

Και εγώ συμβάλλω στην παραπλάνηση, με χρώματα Απρίλη.

σσσ... η Ελλάδα κοιμάται

Προβλήματα με μικροκλοπές πάντα υπήρχαν στα χωριά. Συνήθως μερικοί με αδυναμίες έπαιρναν κανένα σανίδι αν το έβρισκαν, ή καμιά κουλούρα σύρμα, ή καμία καλή λαξευμένη πέτρα, αν τους βόλευε, ή τίποτα αχλάδια από την αχλαδιά… Τέτοια πράγματα. Και οι περισσότερες πόρτες δεν κλειδώνουν…

Τις τελευταίες μέρες έγιναν τέσσερα περιστατικά στα χωριά μας. Έσπασαν την εκκλησία στην Αετοφωλιά και πήραν το παγκάρι. Διέρρηξαν σπίτι στην Καλλονή και πήραν σημαντικό χρηματικό ποσό. Προσπάθησαν να διαρρήξουν άλλο σπίτι αλλά δεν πρόλαβαν ή δεν τα κατάφεραν. Αναρωτιέμαι αν το Α.Τ. είναι ενήμερο... (ή αν μπορεί να αντιδράσει)

(Το λουλούδι είναι λόγω γενικότερης άνοιξης… Άλλη φωτό χρειάζεται εδώ...)

Δάσος από φτελιές

Οι εικόνα που οι περισσότεροι έχουν για την Τήνο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, ούτε είναι όλα της τα μυστικά προσιτά στους όψιμους λάτρεις του τοπίου και των μονοπατιών.


Αυτό το μέρος είναι γεμάτο περιβόλια, μέσα σε πυκνό δάσος από φτελιές (Ulmus Campestris ή elm tree). Τα περισσότερα λαγκάδια στην Βόρεια Τήνο έχουν μικροκλίματα και συστάδες δέντρων και αυτήν την εποχή φιλοξενούν αποδημητικά πουλιά. Είδα ερωδιούς, τσαλαπετεινούς και τρυγόνια, αλλά δεν περίμεναν να τα φωτογραφίσω…

Χρόνια Πολλά στους Γιώργηδες

Υπομονή

Φύτεψα βελανιδιές πρόπερσι τον χειμώνα, και εμφανίστηκαν εδώ πέρυσι τον Απρίλιο, ενώ, από τον Ιούνιο, μερικές είχαν ήδη μεγαλώσει.


Φέτος έχουν ανοίξει και, εκτός απροόπτου θα ξεπεράσουν τους 40 πόντους. Βέβαια, μέχρι να γίνουν σαν το μεγαλείο της φωτογραφίας, θα περάσουν ακόμα πολλά χρόνια, αλλά έχω υπομονή (σαν του γαϊδουριού, κάτω από το δέντρο), και τότε, θα έχουμε δάσος από βελανιδιές στο βουνό. Υπολογίζω ότι έχω φυτέψει πάνω από 200, συν αυτές που θα αρχίζουν να φυτρώνουν μόνες τους σε 10-12 χρόνια, άρα θα φαίνεται πρασινάδα από τον δορυφόρο…

(κάθε ένας έχει την ματαιοδοξία του... ή, "κάθε ένας και το καυλαντί του" που έλεγε και ο μακαρίτης ο Ντάρντας)

Μικροκλοπές και προβληματάκια

Μέσα Απριλίου με μέσα Μαΐου, το τοπίο, τα χρώματα και η βλάστηση αλλάζουν με την ώρα. Αυτές τις μέρες πήγαμε από ζέστη και ήλιο, σε θολή υγρασία, σε δροσιές, και ξανά καθαρός ουρανός και βοριαδάκι, και ξανά υγρασίες. Οι εναλλαγές στα χρώματα και τα λουλουδάκια δεν σταματάνε… Όρεξη να έχει κανείς… Τώρα που σε 2-3 μέρες θα αδειάσει το νησί…


Ακούω γκρίνιες για μικροκλοπές και προβληματάκια. Προχτές τσακώθηκαν μεταξύ τους κάτι νεαροί, στο νέο γήπεδο που έφτιαξε ο Δήμος, «αλλοδαποί» μου είπαν οι περίοικοι… Χτες ήταν πάλι εκεί, αλλά αυτή την φορά έπαιζαν. Το πρωί, έλειπαν δύο παιδικά ποδηλατάκια από τον δρόμο. Ίσως άσχετα όλα μεταξύ τους. Το γήπεδο και η τσιμεντένια πλατεία στην Καλλονή δεν είχαν καλά σχόλια…

Πασχαλιάτικα

Η μέρα ήταν όμορφη, ο καιρός γλυκός, λίγο συννεφιασμένος, τα χρώματα πράσινα, που αρχίζουν να ζεσταίνουν, τα αγριολούλουδα οργίαζαν, και, άσχετα με την αρχιτεκτονική που έχει πράγματι πάρει περίεργη τροπή στα χωριά μας, οι άνθρωποι ήταν όλοι εδώ.

Χτες είπα ότι είδα Μερσεντές και Χ3. Χα! Είδα και Χ6! Και όλα, στην πλατεία της εκκλησίας, στην ερημιά, λιγότερο από 100 μέτρα από τον αρχαίο πύργο.

Μέγας έρωτας του νεοέλληνα με τα αυτοκίνητό του. Μερικοί από εσάς προλάβατε τους Αγίους Ανάργυρους με γαϊδούρια στρωμένα με χρωματιστές κουρελούδες (η στρατούρα ήταν λίγο άγρια για τα καλά ρούχα). Μουσική δεν είχε, το φαγητό λιγότερο και όσο για την μόστρα… Δεν θυμάμαι να υπάρχει ευγενής άμιλλα για το ποιος είχε τον μεγαλύτερο γάϊδαρο.


Εγώ, από τότε που πήρα τα βουνά, έχω πλέον σαφή προτίμηση για την Αγία Άννα, σήμερα, Τρίτη, αν και «το» πανηγύρι ήταν παλιά, την Τετάρτη, στον Άγιο Φύλακτο.

Φαυλοκρατία

Πολλά και διάφορα με ενοχλούν.

Ό,τι με ενοχλεί, ωστόσο, έχει δύο κοινούς παρονομαστές:

1. Την Διαφθορά
2. Την Ανικανότητα

7 φορές στις 10, το δεύτερο είναι συνέπεια του πρώτου. Ο ανίκανος έφτασε εκεί που έφτασε με καθεστώς διαφθοράς, είτε με κάποιο μέσο, ή κάποιο ψέμα, ή με κάποιο λάδωμα ή εκβιασμό. Είναι, επομένως, εξ ορισμού β’ κατηγορίας

Ακόμα κι αν το φαϊ-σαβούρωμα τελειώσει ή μειωθεί, θα μείνει η αποχαύνωση των ψεμάτων των αρχόντων μας και της "ψυχαγωγίας" της τηλεόρασης.

Οι πιο παλιοί θα θυμούνται το σύνθημα της χούντας. ΚΑΤΩ Η ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ.

Ακόμα και οι πραξικοπηματίες έλεγαν ψέματα. Μάλλον τα είχαν πιάσει για να κάνουν πραξικόπημα. Όσο για ικανότητα...

Υπάρχει ανάγκη για νέα μεταπολίτευση!

Η φτώχεια μας, η μίζα τους

Πασχαλιάτικα, ξαναγράφτηκε, ωμά και ψύχραιμα, ότι μία ξένη εταιρία λάδωνε τα δύο μεγάλα κόμματα με 10-15 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, για «δημόσιες σχέσεις» δηλαδή εξαγόραζε λαδιάρηδες πουλημένους πολιτικούς και τα διορισμένα υπαλληλάκια τους για να αγοράζουν τις σαβούρες της. Απλά. Αν δεν ήταν σαβούρες, δεν θα χρειαζόταν να λαδώνει. Ή θα τις πουλούσε πολύ φτηνότερα.

Καταλάβετέ το: Η διαφθορά μας ακουμπάει πλέον την εθνική μας ανεξαρτησία. Οι μίζες δεν είναι κάτι ακαδημαϊκό, είναι λεφτά των πολλών, που τα παίρνουν λίγοι, με θράσος να μας κουνιούνται και να πουλάνε και εξυπνάδα, από πάνω... Η φτώχεια μας είναι η μίζα τους. Τα 10-15 τον χρόνο που πήραν οι επίορκοι "πολιτικοί" μας, τα έβγαλε στο διπλό η Εταιρία, και τα πληρώσαμε εμείς, πλούσιοι και φτωχοί, εργαζόμενοι και άνεργοι. Δικά μας τα λεφτά.


Ωραία τα λουλούδια, και τα αμνοερίφια και το ρομαντικό μεσαιωνικό νησί, αλλά η κατάσταση θα χειροτερεύσει, για τον μέσο Έλληνα, πριν βελτιωθεί: Υποαπασχόληση, ανεργία, ασφαλιστικά αδιέξοδα, ξανά φορολογία στα ακίνητα. Εμείς, τα πληρώνουμε.

Και η συγκεκριμένη είναι μόνο μία εταιρία, σε μόνο ένα κλάδο.

Ανάσταση, τότε και τώρα

Το ότι όλα αλλάζουν, είναι κάτι που προσπαθώ να χωνέψω ή τουλάχιστον να παραδεχτώ, άσχετα με το αν μου αρέσει ή όχι.

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την δεκαετία του 1980. Την ημέρα του Πάσχα, κατέβαινε η Ανάσταση από την Αετοφωλιά και πήγαινε στον Άγιο Ζαχαρία, στα Κελιά. Ίσως εντυπωσιαζόμουν πιο εύκολα τότε, ή οι ψαλμωδίες μου ακουγόταν καλύτερα, ή οι τριμπονιές ήταν συντονισμένες και «γνήσιες» ή το τοπίο ήταν αυθεντικό ή δεν ξέρω τι.


Τώρα δεν έχει τέτοια. Κάθε παρέα στο σπίτι της, και ο κάθε ένας, ίσως λίγο μεθυσμένος, ρίχνει με την καραμπίνα του όταν του’ρθει, φέτος ομολογουμένως λιγότερο από ότι πέρυσι. Από το γεφυράκι, στο βάθος μέχρι το χωριό γίνεται το αδιαχώρητο από αυτοκίνητα, αλλά πρέπει να έχουμε αναβαθμιστεί γιατί είδα 2-3 μερσεντές και μερικά X3. Η ΔΕΗ έβαλε την καλόγουστη μεσαία τάση και η νομαρχία έβαλε την διπλή γραμμή στο δρόμο. Το νταμάρι "του Αλεξίου" (έτσι το λένε), απέναντι, άνοιξε, έκλεισε, ξανάνοιξε, ξανάκλεισε, και τώρα νομίζω είναι ενεργό.

Το λιοτρίβι χάνεται σιγά σιγά, αλλά μην στενοχωριέστε, προοδεύουμε. Εκείνο το Πάσχα, πριν 25 τόσα χρόνια, προφανώς ήταν ή αργότερα, ή είχε κάνει ζέστες.

(Κλικ στην πάνω εικόνα για μεγέθυνση)

Φως

Μου λέει ένας φίλος μου που έμεινε στην Αθήνα, ότι η πόλη είναι ένας παράδεισος, με άδειους δρόμους, τα δέντρα να ανθίζουν (σε όσα προάστια έχουν δέντρα), ο ουρανός καλοκαιρινός και οι Αθηναίοι λείπουν.


Έχετε παρατηρήσει τι ωραία που είναι η Αθήνα χωρίς τους Αθηναίους της; Η κυκλοφοριακή συμφόρηση, τα αυτοκινητάκια, τα 4x4, οι επιβάτες τους, τα τσιγάρα, οι φωνές και το στρίμωγμα, είναι τώρα όλα στην επαρχία.

Μερικά αρνάκια την γλύτωσαν φέτος, και η ελληνική επαρχία, όπου δεν έφτασε η χάρη, η έμπνευση, η πνοή, και το φως της νεοελληνικής δημοκρατίας και των υπηκόων της, κρατιέται ακόμα.