...ούτε γείτονα λαγκάδι.

Είμαι σίγουρος, ότι πάντα ο χειμώνας έκανε ζημιές και καταστροφές στο νησί… Βέβαια, οι παλιοί πρόσεχαν (μάλλον) περισσότερο, και σίγουρα δεν είχαν ούτε τηλέφωνα ούτε διαδίκτυο να επικοινωνούν την ταλαιπωρία τους. Ωστόσο τα σπίτια ήταν μικρότερα, πάντα πάνω σε βράχια, οπωσδήποτε μακριά από λαγκάδια, ποτέ σε μπαζωμένο χώρο, ποτέ με πυλωτές, και πάντα με ξερεματιστές για να οδηγούν το νερό μακριά, και να κρατάνε την υγρασία πέρα. Δεν θέλει φιλοσοφία….


Το νησί, τον χειμώνα, με κακές καιρικές συνθήκες, γίνεται μοναχικό και μόνο όσοι έχουν …μεσαιωνικά γονίδια περνάνε καλά. Η γιαγιά μου πάντως έλεγε «ούτε μύλο, ούτε μουλάρι, ούτε γείτονα λαγκάδι».

Καταστροφές

Δεν ήταν μια ανέμελη Τρίτη η προηγούμενη για όλους.

Στο χωριό Καρδιανή χτύπησε ο κώδωνας του κινδύνου για τους κατοίκους του, αφού έντρομοι έβλεπαν τα ορμητικά νερά ανακατεμένα με τη λάσπη να εισβάλλουν στα σπίτια τους.

Σήμερα δύο μέρες μετά το γεγονός αυτό προσπαθούν ακόμη να συνέλθουν και να καθαρίσουν τα σπίτια τους.

Πολλά σπίτια πλημμύρισαν και ειδικά σε ένα η ζημιά ήταν τόσο ολοκληρωτική,

που οι ιδιοκτήτες του αναγκάστηκαν να πετάξουν όλα τους τα υπάρχοντα και τώρα να μένουν σε γειτονικά σπίτια. Να σημειωθεί ότι το ζευγάρι είναι ηλικιωμένο και με προβλήματα υγείας.

Νομίζω ότι οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Τέτοια καταστροφή δεν την έχουν ξαναζήσει οι Καρδιανιώτες αλλά και το γεγονός ότι σε τόσα πολλά σπίτια μπήκε σαν χείμαρρος η λάσπη ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για όλους τους Τηνιακούς.

Αξίζει να αναφερθεί η προσπάθεια που καταβάλλει ο Δήμος Εξωμβούργου εδώ και δύο μέρες ώστε να βοηθηθούν οι πληγέντες.

Οι τελευταίες φωτογραφίες είναι από το λαγκάδι του «Καναβά» στο δρόμο από την Αετοφωλιά προς Πλατειά.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα υπάρξει και συνέχεια...

Παρενέργεια

Ξέρω... μερικοί από εσάς ίσως θέλετε τις Α/Γ... και η Καθημερινή τις θέλει. Πολλοί όμως ξέρουν περί τίνος πρόκειται, και η «πράσινη» αερολογία συναντά αντίσταση...

Υψηλή τεχνολογία

Έριξε πολύ νερό στου Πολέμου τον Κάμπο και έγιναν οι ζημιές που έγιναν. Του Πολέμου ο Κάμπος, σε περίπτωση που δεν έχετε πάει, είναι ένα μυστηριώδες μέρος που μαγεύει όποιον το επισκεφτεί, με καταπληκτικές πανοραμικές θέες, και άγνωστης χρονολογίας κτίσματα, μερικά εκ των οποίων μάλλον είναι οχυρά. Είχα αναφέρει σχετικά εδώ: http://www.ophioussa.com/archaeologikes%20diadromes.html
http://www.ophioussa.com/photos/diadromes/alones/index%20alones.htm


Εντύπωση μου είχε κάνει όταν είχα πάει περίπατο τον περασμένο Ιανουάριο, και είχα δει μια μεγαλειώδη διάνοιξη δρόμου από του Μύλους των Ιστερνίων προς την Β’ Εύρεση… Είχα αναρωτηθεί, «γιατί τόση πίεση να διανοιχθεί φαρδύς δρόμος-αεροδρόμιο» και δη «αγροτικός», με συγχρηματοδότηση της ΕΕ προς μία καινούργια εκκλησία που μνημονεύει ένα μάλλον άσχετο γεγονός, όσο και αν αυτό έχει δημιουργικό, προσκυνηματικό, ή ...πολιτιστικό ενδιαφέρον… http://ophioussa.blogspot.com/2009/01/b-1.html

Μπα, είπα… κάτι άλλο ψήνεται, και το χρηματοδοτούν σαν «αγροτικό»… Κάτι άλλο φαρδύ και μεγάλο. Και είδα τα ανεμοδούρια πάνω από την Β’ Εύρεση και είπα ότι το αγροτικό θαύμα αφορά μάλλον μεταφορά μεγάλων μηχανημάτων στη θέση Πράσα… Άσε που το νέο έξω λιμάνι μοιάζει με χώρο εκφόρτωσης μεγάλων σιδερικών...

Πρόοδος… και πολλέεες θέσεις εργασίας υψηλής τεχνολογίας: λιπαντές, γρασαδόροι, τέτοια.

Οι φωτογραφίες είναι από παιδιά που δεν κοιμούνται... αν νομίζατε ότι οι πυλώνες θα κάνουν ζημιά στο νησί, περιμένετε να δείτε...

Παρελάσεις στην Τήνο

28 Οκτωβρίου 2009. Ημέρα της Εθνικής μας Επετείου του μεγάλου ΟΧΙ. Ημέρα παρελάσεων και τιμών προς τους πεσόντες μας και στο νησί μας.

Οι παρελάσεις ήταν ποικίλες:

Μικρών μαθητών,

μεγαλύτερων

και ακόμη πιο μεγάλων,

επισήμων,

με τη συνοδεία της μπάντας του Δήμου Τήνου που δίνει ξεχωριστή νότα (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στους επίσημους εορτασμούς.

Εκπρόσωποι των σωμάτων ασφαλείας του νησιού μας κατέθεσαν στεφάνια

και κοιτάζοντάς τα στα ηρώα

θέλω να πιστεύω και να ελπίζω ότι στη σκέψη όλων μας κυριαρχούσε η αναγνώριση των θυσιών των προγόνων μας, ώστε να απολαμβάνουμε την ελευθερία μας οι νεότερες γενιές...

Μερτικό στον ήλιο

Όχι επειδή μας έχουν προγραμματίσει να λένε πάντα κάτι τέτοια, μέρα που είναι...

Ούτε επειδή μας έπιασε πατριωτικό μένος, με την ύφεση να σέρνεται.

Αλλά δεν μπορώ παρά να θυμάμαι:

...«Αυτοί που' ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά, σ' αυτά πάντα θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουν τελειωμό, και άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει με το σκοτάδι μέσα του θα' χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο»...

ἢ οὕτως εἶ σοφὸς ὥστε λέληθέν σε ὅτι μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾽ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι, καὶ σέβεσθαι δεῖ καὶ μᾶλλον ὑπείκειν καὶ θωπεύειν πατρίδα χαλεπαίνουσαν ἢ πατέρα, καὶ ἢ πείθειν ἢ ποιεῖν ἃ ἂν κελεύῃ, καὶ πάσχειν ἐάν τι προστάττῃ παθεῖν ἡσυχίαν ἄγοντα, ἐάντε τύπτεσθαι ἐάντε δεῖσθαι, ἐάντε εἰς πόλεμον ἄγῃ τρωθησόμενον ἢ ἀποθανούμενον, ποιητέον ταῦτα, καὶ τὸ δίκαιον οὕτως ἔχει, καὶ οὐχὶ ὑπεικτέον οὐδὲ ἀναχωρητέον οὐδὲ λειπτέον τὴν τάξιν, ἀλλὰ καὶ ἐν πολέμῳ καὶ ἐν δικαστηρίῳ καὶ πανταχοῦ ποιητέον ἃ ἂν κελεύῃ ἡ πόλις καὶ ἡ πατρίς, ἢ πείθειν αὐτὴν ᾗ τὸ δίκαιον πέφυκε· βιάζεσθαι δὲ οὐχ ὅσιον οὔτε μητέρα οὔτε πατέρα, πολὺ δὲ τούτων ἔτι ἧττον τὴν πατρίδα;

Οι φωτογραφίες είναι από το http://www.fhw.gr/chronos/14/gr/1940_1945/b_world_war/index.html

Ο Κρίτωνας του Πλάτωνα από το http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm

Το «Μερτικό στον ήλιο» είναι από τους «Ημιονηγούς», στο ’Αξιον Εστί του Ελύτη, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία

Χωρίς τηλέφωνο

Η χαρά μου στην Τήνο ήταν, τα τελευταία χρόνια, να είμαι εκεί χειμώνα (δηλαδή να έχει χαλάσει ο καιρός), να κόβεται το ρεύμα και το τηλέφωνο, και να βιώνω πρότερες συνθήκες, πριν το ηλεκτρικό ρεύμα και το τηλέφωνο και τα pc με τα ADSL ή τις ασύρματες συνδέσεις.

Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε, τουλάχιστον στα χωριά της ενδοχώρας, πριν 50 ή 100 χρόνια, και αν κάτι χαρακτηρίζει την Τήνο, είναι ότι ελάχιστα άλλαξε από τον μεσαίωνα μέχρι περίπου το 1960, και από το 1990 και μετά ψάχνεις να βρεις υπολείμματα αυτού του παρελθόντος.


Ελάχιστοι βέβαια αναπολούν αυτό το παρελθόν, γιατί μπορεί να λέω εγώ ότι ο κόσμος είχε υπερήφανη αυτάρκεια, ή ρομαντικά σπεροκαθίσματα και μπαντινάδες, ή αυθόρμητη αρχιτεκτονική με ανθρώπινα μέτρα, ή γάργαρο νερό στο ξινάρι, αλλά ο πολύς ντόπιος κόσμος θέλησε να ξεφύγει από αυτά, γιατί η ζωή ήταν δύσκολη, το ψωμί δεν έφτανε πάντα, όταν έβρεχε το δώμα ήταν μόνο 80% στεγανό… Ίσως έτσι εξηγείται πόσο εύκολα ξεχάσαμε το παρελθόν μας.

Μια ιστορία απ'τα παλιά

Πριν αρκετά χρόνια, ο παππούς και η γιαγιά μου, μου είχαν πει μια ιστορία και αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας.

Θα την γράψω σε πρώτο πρόσωπο, περίπου όπως μου την είχαν διηγηθεί και την είχα καταγράψει.

Λόγια της γιαγιάς:

«...ανήμερα της Παναγιάς, τά’χαμε με τον παππού σου-ήμασταν αρραβωνιασμένοι δηλαδή- όμως δεν με άφηναν να κατέβω μαζί του στην Χώρα για τη γιορτή. Στον δρόμο όμως τον συνάντησα και πήγαινε μόνος του στη Χώρα, πάνω σ’έναν γάιδαρο.»


Λόγια του παππού:

«...και τι έπαθα εκείνη τη μέρα! Μόλις έφτασα στα Σταμνάδικα(πάνω από τη Χώρα) βλέπω όλο τον κόσμο να ανεβαίνει προς στα πάνω μέσα από τα χωράφια. Είχαν χτυπήσει την Έλλη-ρίξαν μια στο πλοίο και μία τον μώλο πάνω στον κόσμο! Σκοτώθηκαν πολλοί εκείνον τον καιρό. Γύρισα προς τα πίσω...»

Ήταν 15 Αυγούστου 1940...

φαίνεται ότι είχαμε και ηλεκτρικό τότε...

Το άγνωστο χωριό

Κάτι ανάλαφρο για την σημερινή Κυριακή, καθώς είναι δεδομένο για πολλούς ανθρώπους να χαλαρώνουν και να ηρεμούν την έβδομη ημέρα. Άλλοι ψυχαγωγούνται με τα ένθετα των κυριακάτικων εφημερίδων, άλλοι με το φραπεδάκι τους στις καφετέριες (το οποίο έχει αλλάξει σε ...chinno) και άλλοι σερφάροντας στο διαδίκτυο όπου στους τελευταίους-σε όποιους απο σας θα κάνετε κλικ στην οφιούσσα, αποφάσισα να θέσω ένα κουίζ.

Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι ρυθμοί έχουν επιταχυνθεί και όλοι είμαστε στο τρέξιμο. Τώρα τι και πόσα θα προλάβουμε, αυτό είναι άλλη ιστορία. Άρα τρέχοντας κάποιος δεν μπορεί να κοιτάει και γύρω του,σωστά; Χρόνο δεν έχει να χαζεύει, ούτε να παρατηρεί. Επιβραδύνοντας λίγο τους ρυθμούς όμως, ξαφνικά ανακαλύπτουμε έναν άλλο κόσμο. Που υπάρχει, διαιωνίζεται, παραμένει και εμείς κινούμαστε σαν σβούρες δίπλα του.

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: Το συγκεκριμένο περιβάλλον ενός χωριού της Τήνου, που προβάλλεται μέσα από τις σημερινές φωτογραφίες , ποιό άραγε να είναι;

Μήπως το χωριό που επισκεφτήκατε κάποια στιγμή φέτος το καλοκαίρι; Ή μήπως ήταν πέρυσι; Ή ήσασταν καλεσμένοι κάποια στιγμή σε κάποια εκδήλωση και το γυρίσατε για λίγο; Ή μήπως δεν το έχετε επισκεφτεί καθόλου; Ή μήπως (ακόμα χειρότερα) το επισκέφτεστε συχνά, αλλά τώρα δεν το αναγνωρίζετε; Για κοιτάξτε καλύτερα λοιπόν!

Παρακμή; (3)

Απάντησε ο μακρινός e-φίλος ότι η παρακμή δεν είναι μόνο ή οικονομική, αλλά κοινωνική και πολιτισμική. Και ηθική θα προσέθετα. Και αντί να μεταφέρω εδώ παράπλευρες κουβέντες, το αλλενάκι το έγραψε (http://allenaki.wordpress.com/2009/10/24/decay/ ) και εγώ, αναρωτιέμαι σαν τον άλλον ανώνυμο, «που κρύφτηκαν οι ποιητές»;


Παίξτε το ηχητικό του Ελύτη σε φίλους και γνωστούς, χωρίς να τους πείτε τι είναι… πόσοι το και τον αναγνωρίζουν;

Παρακμή; (2)

Την εποχή που πρωτογνώρισα τις αρχαίες θάλασσες, η στεφάνη των κυμάτων έμοιαζε κομμένη στα μέτρα μου. Περπατούσα και άκουγα τον Ποσειδώνα πως θύμωνε και πως χτυπούσε την τρίαινα. Οι αυλόπορτες με τον βαρύ χαλκά διαμιάς άνοιγαν κι έβλεπες το κορίτσι με το σχισμένο φουστάνι να χάνεται στο βάθος από τις ασβεστωμένες καμάρες. Οι γλάστρες μιλούσαν. Στην περίοδο της ανθοφορίας γέμιζαν τον αέρα με φθόγγους που ανέβαιναν ολοένα, σχημάτιζαν επωδούς του Αρχίλοχου κι ύστερα διαλύοντσν αφήνοντας μια μικρή σπίθα στην καρδιά μου. Την ίδια που κάθε τόσο τινάζεται ίσαμε σήμερα, φεψάλυξ που την λέει κι ο ποιητής.

Α, είναι σκληρό πράγμα να ζεις με το αίσθημα ότι συνεχώς γυρίζεις στην πατρίδα σου και δεν σε αναγνωρίζει κανένας. Μιλάς και τίποτα. Μιλάν και τίποτα. Βαβίζουν. Υλακούν. Μια συνεννόηση σκύλων μείον τη νοημοσύνη τους…

Από την Ιδιωτική Οδό του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις Υψιλον, Αθήνα 1990

Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισε η μεταπολεμική παρακμή… Μάλλον στις 18 Μαρτίου του 1996.

Χωρίς τίτλο

Μπουνάτσα παρατεταμένη

Μπορεί σήμερα να θύμιζε κάτι λίγο από χειμώνα (πολύ λίγο), όμως πριν δύο μέρες ο καιρός στη Χώρα ήταν σίγουρα καλοκαιρινός.

Τουρίστες περιδιάβαιναν στην παραλία, κόσμος κάθονταν στις καφετέριες και πολλοί ήταν εκείνοι που λόγω Δευτέρας είχαν κατέβει για τις δουλειές τους. Πώς όμως να τις κάνει κανείς, όταν όλα παρακινούσαν σε χαλαρότητα και βολτούλα;

Ο ήλιος έλαμπε,οι βαρκούλες αρμένιζαν,


και ο ψαράς άπλωνε τα δίχτυα του...

Στον δρόμο ο ένας χαιρετούσε τον άλλο, πιάνανε την κουβέντα και γενικά η συγκεκριμένη Δευτέρα ήταν ξελογιάστρα!

Μπουνάτσα λοιπόν, χρειάζεται που και που.