Ισαάκ Στεργιώτης, 1926 - 2011

Ψάχνοντας τα αρχεία της Εκκλησίας που είχε καταχωρήσει σε αρχείο Word o π. Αντώνης Φόνσος, και με βοήθεια λόγια από γέρους και όχι τόσο γέρους του χωριού, πέρασα 2-3 χρόνια αποτυπώνοντας ποιος είναι ποιος και από πού κρατάει, και αν είχα κουκούτσι μυαλό θα είχα και τις φωτογραφίες όλων αυτών των ανθρώπων να τις βλέπoυν οι νεώτεροι να θυμούνται, και να τους κρατάνε σε αθανασία. Τα αρχεία των Κελιών, που βρήκα πάνε μέχρι το 1800. Έτσι σήμερα θα σας πω την ιστορία ενός παρακλαδιού των Στεριώτηδων ή Στερεώτηδων γνωστών και με το παρατσούκλι (αν δεν ήταν όνομα) Γαμπέλη ή Gabelli.

Ο πρώτος που βρήκα ήταν ο Φρατζέσκος Γαμπέλη (και τον γράφω όπως τον βρήκα), και ξέρω ότι πέθανε στην Σμύρνη το 1873. Παντρεύτηκε την Ελίζα Ματθαίου Κορινθίου (που γεννήθηκε το 1806). Πρέπει να παντρεύτηκαν το 1827 και γέννησαν τον Ματθαίο το 1828, και άλλα 8 παιδιά, το τελευταίο ο Ιερεμίας, το 1849.


Ο Ματθαίος Στεριώτης (που αναγράφεται και Αστεριώτης ή Gabelli), παντρεύτηκε το 1856, σε ηλικία 28 ετών, την Μαρία ή Μαριόγκα Σκλάβου, του Γιαννούλη. Έκαναν 7 παιδιά, μεταξύ 1857 και 1880. Το δεύτερο, ο Γιάννης, πέθανε το 1890, σε ηλικία 30 ετών στην Σμύρνη, όπου είχε πεθάνει και ο παππούς του ο Φρατζέσκος 17 χρόνια νωρίτερα. Το τελευταίο παιδί του Ματθαίου, ήταν ο Μωϋσής, που γεννήθηκε το 1880.


Ο Μωϋσής παντρεύτηκε την Λουκία Αρμάου, του Στεφάνου και της Κατερίνας Περπινιά, το 1905, αυτός 25 χρονών, αυτή, γεννημένη το 1887, 18 χρονών. Έχασαν την πρώτη τους κόρη την Κατερίνα, το 1905, μάλλον στην γέννα, αλλά έκαναν άλλα 8 παιδιά, που μερικούς τους θυμάμαι σαν σε όνειρο (τον μπάρμπα Στεφανή πάνω στην φοράδα του, ας πούμε), άλλους τους ήξερα καλά και με 2 ήμαστε φίλοι... Δηλαδή μου έλεγαν ιστορίες, πήγαινα τους έβλεπα, ο ένας είχε 2-3 καρυδιές στην Βαθειά Λίμνο, από την μάνα του την Λουκία, που την έλεγαν και "Καρυδού", και τότε η Βαθειά Λίμνο ήταν ένα μακρινό μαγικό μέρος. Ο Ιερεμίας ή Βούρος, πέθανε πριν λίγα χρόνια αλλά μου κάνει παρέα καμιά φορά πάνω στο βουνό.

Ο Ζάκος ταξίδευε Έκανε τον ταχυδρόμο, που στην Τήνο, τότε, σήμαινε ότι μετέφερε πράγματα, όπως λεμόνια, στην Αθήνα, και φαίνεται ότι ένα από τα πράγματα που μετέφερε από την Αθήνα στην Τήνο ήμουν εγώ, όταν ήμουν πολύ μικρός να ταξιδέψω 8 ώρες στο καράβι. Αργότερα μου είπε πως με έκρυβε σε ένα τσουβάλι, λαθρεπιβάτη, και γλύτωνε το εισιτήριο...

Ο Ζάκος μέχρι πρόσφατα είχε τα λεμόνια του και κάτι προβατάκια, έπεσε και χτύπησε μια φορά με τα προβατάκια, ένα-δύο χρόνια αργότερα τον δάγκωσε και ένα φίδι (έτσι λέμε τις οχιές (τους αμμοδύτες vipera meridionalis) στην Τήνο, και παρά λίγο να τον χάσουμε. Ωστόσο τον έβλεπα, μου έλεγε ιστορίες και κατορθώματα από τα νιάτα του και δεν τις γράφω, κάτι σαν τον Αλέξη Ζορμπά της Τήνου, γιατί δεν είναι σωστό, ακόμα τουλάχιστον.

Τον Ζάκο τον βρήκαν πεθαμένο σήμερα το πρωί, στο σπίτι του στο χωριό και τον κήδεψαν σήμερα το απόγευμα.

Όσο τους θυμόμαστε, δεν έχουν πεθάνει, και αναρωτιέμαι αν τα αρχεία στο διαδίκτυο κάποτε χάνονται. Το γενεαλογικό δέντρο των Κελιών, από το 1800 μέχρι το 1970-80 είναι το αρχείο excel στο http://www.ophioussa.com/odoiporiko/page%20odoip12.html

Θα έπρεπε να καθίσω με κανένα πιτσιρικά να του το δείξω, μπας και τους κρατήσουμε ακόμα ζωντανούς καμία 50ετία παραπάνω... Τα σχέδια μεγαλώνουν με κλικ. Βασικά στον π. Αντώνη χρωστάμε τις μνήμες, γιατί αυτός έφαγε μερόνυχτα να καταγράφει...