Νόμιζα ότι, σαν λαός, είχαμε ιστορική συνείδηση. Νόμιζα ότι ξέραμε, με όση προκατάληψη μας τα έμαθαν, από πού κρατάει η σκούφια μας, πως φτάσαμε εδώ, γιατί είμαστε αυτοί που είμαστε.
Νόμιζα ότι όλοι είναι ερωτευμένοι με τις ακρογιαλιές και την γλώσσα του Ομήρου. Νόμιζα ότι όλοι ξέρουν τι είναι το Οικόπεδο με τις Τσουκνίδες, η Ακριβή Άνοιξη και ο Μεγάλος Διχασμός.
Νόμιζα ότι η γνώση ακολουθεί την πληροφορία και, είτε με κριτική σκέψη, είτε με ένστικτο, μας οδηγεί, μακριά από τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά τελικά χάνεται η Μνήμη και επικρατεί η Λήθη.
Κακά μαντάτα για έναν μικρό λαό που πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι.
Νόμιζα ότι όλοι είναι ερωτευμένοι με τις ακρογιαλιές και την γλώσσα του Ομήρου. Νόμιζα ότι όλοι ξέρουν τι είναι το Οικόπεδο με τις Τσουκνίδες, η Ακριβή Άνοιξη και ο Μεγάλος Διχασμός.
Νόμιζα ότι η γνώση ακολουθεί την πληροφορία και, είτε με κριτική σκέψη, είτε με ένστικτο, μας οδηγεί, μακριά από τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά τελικά χάνεται η Μνήμη και επικρατεί η Λήθη.
Κακά μαντάτα για έναν μικρό λαό που πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια, για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι.
9 σχόλια:
Είσαι ρομαντικός. Lord Byron... και δε συμμαζεύεται. Και δεν θέλεις να καταλάβεις την ανθρώπινη φύση.
H ελπίδα πεθαίνει τελευταία...
η αλλιώς:
"Νάτη πετιέται απο 'ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει..."
(τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω εγώ...)
Το τι λέμε μεταξύ μας για να παρηγοριόμαστε και τι ισχύει πραγματικά είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Διαλέγει ο καθένας αν θα ελπίζει, αν θα αιθεροβατεί ή αν θα είναι ρεαλιστής.
Το πιθανότερο είναι αφού πεθάνουμε όλοι εμείς, οι επόμενοι να λένε ακόμη ότι ελπίζουν ότι θα φτιάξουν τα πράγματα. Πότε θα συμφιλιωθούμε με την πραγματικότητα;
Το να είσαι άνθρωπος δεν είναι ρομαντισμός.
Το να έχεις μνήμη, όχι επιλεκτική, δεν είναι ρομαντισμός.
Το να καταλαβαίνεις την ανθρώπινη φύση δεν αποκλείει το να είσαι ρομαντικός.
Η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που φαίνεται, ούτε αυτή που οι άλλοι έχουν δημιουργήσει.
Επιλογή μας είναι εάν ακούραστα θα δεχθούμε την πραγματικότητα των άλλων, ή θα συνεχίσουμε να βλέπουμε με καθαρά μάτια και ψυχή.
Δύσκολο δεν λέω, αλλά τα εύκολα τελείωσαν με τα δάνεια.
Η ώρα της πληρωμής είναι η πραγματικότητα που κάποιοι δημιούργησαν και πολλοί άλλοι δέχτηκαν.
Και στο ταμείο έχει πολλή ουρά.
Καιρός να γίνει η ελπίδα, όραμα στόχος και τρόπος ζωής.
"Νάτη πετιέται απο 'ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του Ήλιου"
Καλημέρα αμμοδύτη,
Καλημέρα Artani.
Ωραία τα παιγνιδίσματα του ήλιου στις φωτό. Στην πρώτη ειδικά...
Ανώνυμε 12.22, κόψε κάτι...Την ανθρώπινη βλακεία δεν θέλω να καταλάβω, ευτυχώς αφορά λίγους...
Artanis σε ευχαριστώ
Ανώνυμε 10.31, θα πεθάνω όταν πάρω αποφαση ότι δεν μπορώ να αλλάξω τουλάχιστον τα λίγα που έχω βάλει σκοπό. Κατά τα λοιπά, η εξέλιξη είναι μια στατιστική διαδικασία. Με πολλούς ρεαλιστές και άλλους τόσους αιθεροβάμονες και κυρίως με ποιητές, ταξιδεύουμε...
Νοών...νοείτω, το καμάκι του ήλιου του ηλιάτορα του ηλιοπετροβολάτορα... το επόμενο ταξειδάκι είναι για σένα.
Ανώνυμε 8.10, και μένα μου αρέσει
Γιά όλους όσους "ταξειδεύουν"...
έτσι νόμιζες αμμοδύτη; και μερικοί άλλοι μαζί με σένα;
τα νομίσματα στην τσέπη.
onassis, mpouzoukia, paneria, mykonos-mykonos, tzet set, xantha sideromena mallia, nyxi-nyxi, highlikia kai aralikia, douloprepeia me tsampouka mazi, epixeirhmatikothta ths symforas, koinonikh kataksiosi, zhleia-psora gia otidhpote diaforetiko, elleipsi fantasias, tria epaggelmata: giatros, dikhgoros, mhxanikos.
καλή σου μέρα
@αλλενάκι
Γειά σου ρε Αλλενάκι, σε μια παράγραφο περιέγραψες την νεοελληνική πραγματικότητα. Χα, χα, χα... Εμένα πάλι δεν με πειράζει. Την αποδέχομαι με τα ελαττώματά της.
Αυτή η εκδοχή της νεοελληνικής πραγματικότητας δεν είναι "αειφόρος". Χωρίς τακτικό βάψιμο μαυρίζουν οι ρίζες. Όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού ο τσαμπουκάς εξανεμίζεται (ή γίνεται δουλοπρέπεια?). Αλενάκι, ξέχασες το "έμπορος υλικών οικοδομής", "χωματουργικαί εργασίαι" και "διεκπεραίωσεις"
Δημοσίευση σχολίου