Δρομάκια

Περπατώ στα δρομάκια που τέτοια εποχή είναι έρημα και πάει χαμένο το χρώμα κατά τις 4 ή 4μιση το απόγευμα. Οι γλάστρες λένε ότι κάποιος είναι εδώ. Που και που μυρουδιά βραδινού από κάποιο παράθυρο. Οι καμάρες, οι τράβες οι πόρτες με το αέτωμα.

Η Κοπεγχάγη θα καταλαγιάσει στο τίποτα. Ο πλανήτης θα ήταν ευτυχέστερος και οι φορολογούμενοι πλουσιότεροι αν οι επώνυμοι επισκέπτες είχαν κάτσει σπίτι τους. Παχιά και ανούσια λόγια χωρίς, τελικά, αντίκρισμα. Σιγά μην επιβάλει η μία ήπειρος στην άλλη τι να κάνει.


Εδώ, η καθημερινότητα είναι για τους οικονομολογούντες τα spreads των ελληνικών ομολόγων και το κλίμα, ή η διαρροή, ή η προετοιμασία ότι πάμε για δύσκολα. Φοβάμαι ότι για πολλούς, το 2010 θα έχει αλλαγές στο πως ζούμε. Είναι απίθανο πως προσαρμόζεται ο άνθρωπος, μέχρι να φτάσει στο κρίσιμο σημείο αυτός μόνος, ή πολλοί μαζί, και να ξεσπάσει.

Αν σας έχω δείξει παλαιότερους τρόπους, είναι για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι ο κόσμος δεν ήταν πάντα όπως είναι τα τελευταία 20 χρόνια. Ήταν πιο δύσκολα. Οι πιο παλιοί το ξέρετε.