Σε ποιούς λέμε ΟΧΙ;

Μου έβαλε ο ανώνυμος σχολιαστής ένα δύσκολο ερώτημα χτες: «Τελικά, σε ποιους λέμε ΟΧΙ την 28η Οκτωβρίου; Στους Τούρκους ή στους Γερμανούς»

Το ερώτημα είναι δύσκολο για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος είναι «ιστορικός». Το 1940 είναι πολύ πρόσφατο και η πρόσφατη Ιστορία είναι γεμάτη εμφύλιους και εμπάθειες, άρα είναι δύσκολο να απαντήσω με βάση το 1940. Το «όχι» του 1940 ήταν όχι στο Ιταλικό τελεσίγραφο, και δεν ξέρω τι θα απαντούσε ο Μεταξάς εάν το τελεσίγραφο ήταν Γερμανικό, τόσο από το ψυχολογικό και τον φόβο, όσο και επί της ουσίας. Κάπου είδα ότι το λαϊκό αίσθημα, τότε, για «όχι» ήταν πιο προφανές με τους Ιταλούς παρά με τους Γερμανούς, και λόγω φόβου και λόγω «συμπαθειών».

Ο δεύτερος λόγος είναι το διττό δίλημμα: «Όχι στους Τούρκους; Ή στους Γερμανούς;» Δεν μου αρέσουν τα διττά διλήμματα «Α ή Β» γιατί καμιά φορά είναι πλασματικά, ή τεχνητά, και μόνο που τίθενται, είναι μέρος του προβλήματος. Είναι πιο εύκολο να πεις «άσπρο ή μαύρο», «κρύο ή ζεστό», από το να πεις «γκρίζο», ή «36,8», ή, ακόμα πιο ενδιαφέρον, «στις 3:30», απαντώντας έτσι ότι «άλλο θα έπρεπε να είναι το ερώτημα». Αλλά αυτά, παρά-είναι ψιλά γράμματα, και αν πας στο καφενείο να πεις τέτοια πράγματα, θα τους πάρει όλους ο ύπνος. Ο κόσμος τα θέλει απλά, λιανά και ξεκάθαρα.

Ο τρίτος λόγος είναι το «αρνητικό». Έχουμε την τάση να λέμε «τι δεν μας αρέσει» (και όχι «τι θέλουμε»). Αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι, για πολλά χρόνια, μας σερβίρουν προσδοκίες και παραμύθια, που καλύπτουν απάτες, ιδιοτέλεια, και ταπεινώσεις.

Η απάντηση στο ερώτημα είναι «1) ούτε στον ένα, 2) ούτε στον άλλο, 3) και στους δύο, 4) σε κανένα, και 5) όχι μόνο». Οι Τούρκοι είναι παραδοσιακά σύμμαχοι των Γερμανών, οι Γερμανοί έχουν γίνει πολύ δυνατοί (αυτοί είναι «η …Ευρώπη»), και οι Τούρκοι είναι γεωπολιτικά σημαντικοί και στους …Ατλαντικούς, και το ξέρουν.


Μόνο αν πατάμε στα πόδια μας θα αντέξουμε. Και μας έχουν βοηθήσει, τα τελευταία 30 χρόνια, να ξεχάσουμε πώς πατάει κανένας στα πόδια του.

Τώρα για τα διλήμματα του Καρατζαφύρερ: O κύριος είναι κλασσική περίπτωση. Παριστάνει τον δεξιό, λαϊκό και τον ορθόδοξο. Πρωτοβγήκε σαν αρνητική δεξιά ψήφος διαμαρτυρίας κατά του Καραμανλή. Βοήθησε επομένως το Πασόκ, όπως ο Τσοβόλας, παλιά, την ΝΔ. Με τον Μητσοτάκη; Κόντρα στον Μητσοτάκη; Ούτε αυτός δεν θα καλοξέρει, αλλά αν η Ντόρα κάνει κόμμα, ο Καρατζαφέρης μάλλον θα ενσωματωθεί ή θα εξαφανιστεί και όλοι μαζί θα στηρίξουν το Πασόκ, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, να φάνε τον Σαμαρά, και ...βλέπουμε. Χέλια.