Φταίει η συνταγή (1)

Εδώ και καιρό λέω να γράψω ένα «πολιτικό» κομμάτι, αλλά είναι έξω από τα χωράφια μου και λέω «χάσιμο χρόνου», αλλά με αφορμή τους «διαλόγους» στα σχόλια, που είναι περίπου του ιδίου επιπέδου με όσον πολιτικό διάλογο έχω παρατηρήσει τα τελευταία 30 χρόνια, είπα να το γράψω.

Υπάρχει κάτι σάπιο στην Ελλάδα, από το 1824 και μετά. Και ενώ βλέπουμε τις συνέπειες, και βρίζουμε ο ένας τον άλλο, απορώ πως δεν βρίσκεται ένας σοφός να μας πει, όχι τόσο τι φταίει, αλλά τι πρέπει να κάνουμε να βγούμε από τον φαύλο κύκλο.

50 ή 100 χρόνια από τώρα, η σημερινή χρεωκοπία μας και οι σημερινές κουβέντες θα έχουν ξεχαστεί. Αλλά τίποτα δεν θα έχει αλλάξει, όπως τίποτα δεν έχει αλλάξει από το 1960 ή το 1910. Τίποτα.

Και δεν φταίνε οι Τούρκοι, ούτε οι Αμερικάνοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Γερμανοί. Κανείς δεν φταίει, αλλά φταίνε όλοι μαζί, και εμείς που δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ότι έχουμε ένα πολιτικό σύστημα φτιαγμένο έτσι που να είμαστε πάντα στα ίδια σκατά.

Βασικά δεν υπάρχει Δημοκρατία. Δημοκρατία είναι 1)να έχει άποψη ο λαός, 2) να κάνει επιλογές που να έχουν σχέση με την άποψη, 3) να βλέπει και να ελέγχει τα αποτελέσματα και 4) να κάνει τις ίδιες ή άλλες επιλογές στις επόμενες εκλογές.

Εμείς, άποψη έχουμε, αλλά μην είστε σίγουροι ότι ξέρουμε ποια είναι. Επιλογές νομίζουμε ότι έχουμε αλλά είναι μάλλον ψευδαίσθηση. Τα έργα δεν έχουν ποτέ καμία σχέση με τα λόγια. Και οι επιλογές παραμένουν ψεύτικες. Όσο για υπευθυνότητα ή συνέπεια, νομίζω έχουμε ξεχάσει τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Για αυτό και ο πολιτικός διάλογος περιορίζεται στο «είναι μπουχέσας», ή «είναι στόκος», ή είναι έτσι ή αλλιώς. Και βλέπω και τον εαυτό μου: 6 μήνες μετά από κάθε εκλογές, γκρινιάζω με την Κυβέρνηση. Την κάθε Κυβέρνηση. Από το 1989 μέχρι σήμερα. Για σκεφτείτε το… Για δείτε τα αποτελέσματα από το 1974 και μετά… Ή από το 1949 και μετά… ή από το 1824 και μετά…

Η «Δημοκρατία» δεν είναι τέλεια, αλλά είναι εξ ορισμού καλύτερη για τον Λαό από «μη Δημοκρατία». Αλλά ποια Δημοκρατία; Δεν είναι Δημοκρατία το να διαλέγεις τον Χ ή τον Ψ, που κουβαλάει και κάποιο υποσύνολο «300 βουλευτών». Ούτε είναι Δημοκρατία οι «300» απλά να βάζουν μία σφραγίδα σε επιλογές που κανείς δεν ξέρει πώς προέκυψαν. Ούτε είναι «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» κάποιος άσχετος που τον είχαν προσυμφωνήσει και πήρε και αυτός σφραγίδα, να είναι Πρόεδρος και να κάθεται. Ούτε είναι Δημοκρατία να πεις «δεν ψηφίζω γιατί είναι όλοι καθίκια» ή ψηφίζω το τάδε μικρό κόμμα γιατί δεν μου αρέσουν τα μεγάλα. Γιατί και τα μικρά είναι κατασκευασμένα για αδιέξοδα, και όχι για λύσεις…

Κάτι λείπει από την συνταγή. Κάτι είναι βαθειά λάθος. Μόνο έτσι εξηγείται το μόνιμο αδιέξοδο… Μόνιμο είναι το αδιέξοδο. Και να ην μπερδεύουμε περιόδους ευημερίας ή φτώχειας με καλές ή κακές κυβερνήσεις… Συγκυρίες ήταν και δάνεια. Ή, απλά, τύχη. Ποτέ η πραγματική, η άμεση, η ενημερωμένη επιλογή μας.