Προσκάλεσε ο Άλκιμος για μια "κοινή έρευνα, που θα μπορούσε ίσως να φέρει στην επιφάνεια την αλήθεια".
Το κοιτάω το ερώτημα εδώ και μια εβδομάδα, και δεν ξέρω τι να πω... Πολλά συμβαίνουν. Πολλά που ίσως δεν καταλαβαίνουμε, και σίγουρα δεν μας λένε, αυτοί που νομίζουν ότι κάτι διαχειρίζονται, αλλά έχουν χάσει τον έλεγχο του παιχνιδιού, γιατί μέχρι τώρα υπήρχε ex machina Deus, και στον αδυσώπητο φαύλο κύκλο που έχουμε μπει εδώ και καιρό, δεν υπάρχει ex machina Deus. Υπάρχει Deus, αλλά προϋποθέτει να ξέρουμε να κουνάμε και τα χεράκια μας.
Το έχω πει σε φίλους στο χωριό, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ΠΟΛΛΟΙ δεν θα έχουν ΠΟΛΛΑ από αυτά που έχουν μάθει να θεωρούν δεδομένα. Και όσο πιο πολλά είναι αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η προσαρμογή. Και όσο πιο πολλοί μαζί είναι αυτοί που θα το υποστούν, τόσο ή προσωπική δυστυχία (που στο κάτω κάτω ξεπερνιέται με τον χρόνο) θα γίνει κρίση, και οι κρίσεις, λέει η Ιστορία δεν είναι πάντα ελέγξιμες.
Η περικοπή πολυτελειών είναι εύκολη. Φοβάμαι όμως ότι πολλοί δεν θα έχουν τα στοιχειώδη για την επιβίωση, και δεν θα ξέρουν που να τα βρουν. Αυτοί που ήξεραν να επιβιώνουν μέχρι το 1960 ή 1970 στην Τήνο, φτωχοί και αυτάρκεις, έχουν φύγει, ή έχουν γεράσει, και τα παιδιά τους δεν έμαθαν και δεν ξέρουν πως γινόταν αυτό το θαύμα. Κι όμως γινόταν. Η Τήνος ήταν ένα σχεδόν απομονωμένο μέρος που συντηρούσε 10 και 20 χιλιάδες κόσμο, όχι με τις σημερινές ανέσεις, αλλά οι περισσότερες εικόνες που έχετε δει σε αυτή την οθόνη είναι απόδειξη ότι γινόταν.
Η μουσική, αν ακούγεται, είναι ...Λατινική αλλά αυτήν ξέραμε εδώ.
2 σχόλια:
Αυτό το ενδεχόμενο με προβληματίζει και εμένα. Είναι ανισσόροπο να ξοδεύουμε σε ipads και άλλα τεχνολογικά «θαύματα», διασκέδαση, ενημέρωση κτλ και να μην επενδύουμε σε βασικές ανάγκες μας τροφή, ενέργεια, εκπαίδευση, υγεία.
Αν συμβεί αυτό το ενδεχόμενο θα καταρρεύσει η παγκοσμιοποίηση, που βασιζόταν στην εξειδίκευση και στο συγκριτικό πλεονέκτημα. Έντονη παγκοσμιοποίηση υπήρξε και στο παρελθόν δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο.
Μέχρι σήμερα όπως ήταν οργανωμένη η κοινωνία μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση σε πολύ προοδευμένες τεχνικές π.χ. ιατρικής, αν καταρρεύσει αυτό το σύστημα πολλές από τις δυνατότητες θα περιοριστούν ή θα εξαλειφτούν, αυτό είναι κάτι που με ανησυχεί.
Ξέρω ότι οι κοινωνίες ακολουθούν την οικονομία και αργά ή γρήγορα προσαρμόζονται. Όμως για να επιβιώσουμε θα πρέπει να αναπτύξουμε νέες δεξιότητες. Θα θυμηθώ το άρθρο σας μερικά Πάσχα πριν για τα πολυτελή αυτοκίνητα, τότε ήταν το χειρότερο Πάσχα. Όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους και γιόρταζαν ο καθένας με την οικογένεια του. Δεν ήταν παλιά έτσι που βάζαμε όλοι από κάτι και γιορτάζαμε όλοι μαζί , αυτό μας λείπει και αυτό θα πρέπει να μάθουμε πάλι.
Αυτό που βλέπω είναι μια απαξίωση του κόσμου που συναναστρέφομαι
Απέναντι σε κάθε σύστημα και σε κάθε ιδέα. Βλέπω παντού κυνισμό μαζί με απογοήτευση. Επιπλέον δεν υπάρχει και διάθεση ακόμα από το πολύ κόσμο να αρχίσει να ενδιαφέρεται περισσότερο, να κοινωνικοποιείτε και να στρέφεται στο διπλανό να κάνει μια κουβέντα ποιο ζεστή και ανθρώπινη για το που πάμε… Αντιθέτως όσοι απ τι μια χάνουν τη δουλειά τους κλείνονται στον εαυτό τους και τη κατάθλιψη τους, ενώ όσοι ακόμα εργάζονται και τα βγάζουν πέρα απλώς περιορίζουν τα έξοδά τους και κάνουν σα να μην τρέχει τίποτα. Εκείνο που βλέπω στο σκηνικό της πολιτικής είναι ότι οι αριστεροί με την (ευρεία έννοια) έχουν συνήθως περισσότερες ευαισθησίες. Αλλα όπως και όλοι οι άλλοι όχι τη διάθεση για να αλλάξουν ουσιαστικά κάτι.
Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι σχεδόν όλοι θεωρούν κλέφτες τους πάντες και όλοι αν είχαν την ευκαιρία θα έκλεβαν σε βάρος κάποιου άλλου. Είναι σα να παίζουμε ένα παιχνίδι εντυπώσεων και καλής συμπεριφοράς δημόσια αλλα μέσα μας κανένας δε πιστεύει σε τίποτα. Και βέβαια αυτό δεν νομίζω ότι είναι καθόλου τυχαίο. Έννοιες όπως δημοκρατία, ελευθερία ισοπολιτεία δικαιοσύνη είναι απλές λέξεις καρικατούρες για το ρόλο του θεάτρου που κανείς δε παίρνει πια στα σοβαρά.
Δε ξέρω, μπορεί η κρίση που περνάμε ή θα περάσουμε να είναι απλώς οικονομική. Πολύ φοβάμαι όμως ότι είναι κάτι πολύ ποιο ουσιαστικό το οποίο αν συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε με πλήρη ανωριμότητα και καθόλου ευθύνη απέναντι στη ζωή μας και την ύπαρξη μας, θα έχει τραγική κατάληξη. Μακάρι να διαψευσθώ. Προς το παρόν είναι τραγική η αποξένωση μας η μοναξιά μας και ο ακρωτηριασμός της ύπαρξης μας που αυτά επιφέρουν.
Δημοσίευση σχολίου