Τα μαθηματικά της απελπισίας

Πριν από 3-3,5 χρόνια, τότε που κάηκε η Αθήνα για ένα μήνα με αφορμή ένα τραγικό μεν, αλλά μακροσκοπικά ξεχασμένο γεγονός, είχα γράψει, με την βοήθεια του Περαστικού, τα μαθηματικά της αναταραχής, που σας συνιστώ να ξαναδείτε.  Εκτός από την κυνική αριθμητική, σας είπα τότε ότι το ΔΝΤ δεν ήταν πολύ μακριά -- όχι ότι είμαι προφήτης, αλλά ξέρω ότι το ΔΝΤ σε χώρες σαν την δική μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο κακός που προσλαμβάνεις για να φταίει αυτός για την ανικανότητά σου να διαχειριστείς στοιχειωδώς τα του οίκου σου.

Οι αιτίες της αναταραχής είναι πάντα υποβόσκουσες, αλλά οι εκρήξεις είναι (νομίζω) σχεδόν πάντα καθοδηγούμενες (και συχνά νομίζουμε ή κατηγορούμε συγκεκριμένες ομάδες ή λεγόμενα πολιτικά ρεύματα ότι "καθοδηγούν", αλλά εάν έχω μάθει κάτι είναι ότι τα φαινόμενα απατούν ως προς το ποιος καθοδηγεί.  Η κοινή και λίγο καχύποπτη λογική λέει ότι ότι ο καθοδηγητής είναι αυτός που ωφελείται από από τις αναταραχές, και καλή τύχη στο να βρείτε ποιος ωφελήθηκε από την αναταραχή του Δεκεμβρίου του 2008 στην Αθήνα.

Τα μαθηματικά της απελπισίας (σε τάξεις μεγέθους, στο περίπου) έχουν ως εξής:   Έχουμε περίπου 11-12 εκατομμύρια κόσμο στην Ελλάδα.  Χοντρικά, 1 εκατομμύριο είναι αλλοδαποί, αρκετοί από αυτούς άγνωστοι παράνομοι, κλπ. Μερικοί λένε ότι δεν είναι 1 εκατομμύριο, αλλά 2 ή περισσότεροι, δεν έχω ιδέα, και δεν έχει σημασία.

Σε αντίθεση με παλιότερες εποχές, (δεκαετία '50, '60), οι πιο πολλοί από εμάς  (το 75% περίπου) ζούνε σε πόλεις, και επειδή γεννιούνται σχετικά λιγότερα παιδιά από ότι παλιά, το ποσοστό των ηλικιωμένων μεγαλώνει, με τους πάνω από 65 χρονών να πρέπει να είναι κοντά στο 20% του πληθυσμού (ήταν 17% το 2001).

Η ανεργία στην Ελλάδα είναι περίπου επίσης 20% (και θα ανεβαίνει) και η ανεργία των νέων κάτω των 25 χρονών έχει ξεπεράσει το 50%.  Αυτό σαν νούμερο μπορεί να μην είναι μεγάλο, (δεν έχουμε τόσο πολλούς νέους μεταξύ 22 και 25 ετών) αλλά η σημασία του είναι ...φρικιαστική.  Τα παιδιά αυτά όχι μόνο δεν έχουν δουλειά, όχι μόνο δεν έχουν προοπτική για δουλειά, αλλά ζουν από τους γονείς τους, που γερνάνε, και αντιμετωπίζουν και αυτοί συρρίκνωση μισθών και συντάξεων.

Και τα ποσοστά αυτά δεν λένε τίποτα, αν δεν σκεφτεί κανείς πόσοι μεταξύ 25 και 55 ετών είναι σε Δημόσιους, ημι-Δημόσιους και Δημοτικούς οργανισμούς. Εδώ, τα στατιστικά είναι λίγο μπερδεμένα, αλλά λένε για 750.000-1.000.000. Και το νούμερο αυτό δεν έχει σημασία ούτε σαν νούμερο, ούτε σαν ποσοστό, μέχρι να σκεφτούμε 1) πόσοι ιδιωτικοί υπάλληλοι υπάρχουν;  2) πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες;  3) πόσο καιρό ακόμα θα έχουν απασχόληση ή διαθέσιμο εισόδημα οι "ιδιωτικοί" και οι "ελεύθεροι";  4) πόσοι από τους Δημόσιους και Δημοτικούς, είναι στην ουσία άνεργοι ή, άεργοι, που απλά διορίστηκαν κάπου χωρίς πραγματικό ή παραγωγικό αντικείμενο;

Θα μου πείτε, "μα πως φτάσαμε σε αυτά τα χάλια"; και θα σας παραπέμψω σε μια άλλη μου ανάρτηση, που δεν αρέσει σε κανέναν, αλλά αν νομίζατε ότι φτάσαμε εδώ που είμαστε έτσι κατά τύχη...  Η "καλή" ζωή, που μερικοί ονομάζουν "δίκαια" ζωή ή "κοινωνικά δίκαια" ζωή, κάπως και από κάπου χρηματοδοτείται.  Όλα, μα όλα, τα κεκτημένα στην περίοδο της μεταπολίτευσης χρηματοδοτήθηκαν από συγκεκριμένες πηγές χρημάτων, που τις βάζω χωρίς σειρά (γιατί δεν την ξέρω):  1) Αναδιανομή: Πήραμε από τους πλούσιους και δώσαμε στους φτωχούς, 2) Παροχές απ' έξω:  Μας πλήρωνε η Ευρώπη για να έχουμε πλασματικά κατσίκια ή να πετάμε ροδάκινα σε χωματερές, ή να φτιάχνουμε εργοστάσια φαντάσματα, και λιμενοβραχίονες στον βυθό της θάλασσας, και 3) Δανεικά.  Με τόσες κουβέντες τον τελευταίο καιρό, αυτό πια το έχουμε καταλάβει.

Το τραγικό της κατάστασης είναι ότι: 1) η Αναδιανομή μας τέλειωσε. Ναι, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με περισσότερη άνεση από άλλους, αλλά εάν αφαιρεθούν οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες (ειδική κατηγορία πληγής), αυτοί οι πλούσιοι είναι πια λίγοι, φτωχότεροι, ή έχουν πεθάνει, ή έχουν φύγει από την Ελλάδα, αυτοί οι τα λεφτά τους, και η φορολόγησή τους απλά δεν αποδίδει πια.  2) Οι παροχές τέλειωσαν, για δύο λόγους:   (α) και η Ευρώπη ζορίζεται και δεν έχει λεφτά για δωρεές και (β) οι παροχές από εδώ και πέρα θα είναι για αγορά πραγμάτων, ελληνικών περιουσιακών στοιχείων σε τιμή ευκαιρίας, και αυτό θα τσούζει και θα τσούξει.  3)  Όχι μόνο δεν υπάρχουν νέα δανεικά αλλά και πρέπει να ξεπληρώσουμε τα παλιά (να μειώσουμε δηλαδή χρέος που δεν αναχρηματοδοτείται), και δανεικά που πληρώναμε με 5% επιτόκιο, θα πάει τα πληρώνουμε με 25% επιτόκιο, σε περίοδο που η παραγωγή, οι μισθοί και τα έσοδα μειώνονται.  Όποιος δεν καταλαβαίνει τα ευρύτερα και τραγικά αδιέξοδα, ή εθελοτυφλεί, και ο περισσότερος κόσμος, για ανθρώπινους ψυχολογικούς λόγους, προτιμάει να εθελοτυφλεί. Η ζωή είναι ωραία, μέχρι το αδιέξοδο να χτυπήσει την προσωπική καθημερινότητα.  

Το τελευταίο 12μηνο έχουν αυτοκτονήσει 10, 100, 1000 άτομα, δεν ξέρω, δεν υπάρχει επίσημη στατιστική,  οι περισσότεροι για λόγους που έχουν σχέση με την αυξανόμενη απελπισία που δεν την υφιστάμεθα όλοι ή δεν την διαχειριζόμαστε όλοι, με τον ίδιο τρόπο.  Η χθεσινή αυτοκτονία στο Σύνταγμα έγινε πρωτοσέλιδη είδηση, επειδή ο άνθρωπος ήταν σαφής στην αιτία, μας τα άφησε γραπτώς, έγινε δημόσια, και έγινε στο κέντρο της Αθήνας. Προχτές αυτοκτόνησε στην Ιεράπετρα ένας 38χρονος, Αλβανός, με δύο παιδιά, μάλλον επειδή ήταν άνεργος για πολύ καιρό.

Δεν θα κάνω άλλες μακάβριες αριθμητικές, να υπολογίσω τι ποσοστό των ανέργων ή των φτωχών θα αυτοκτονήσει.  Η αίσθηση της απελπισίας και του αδιεξόδου  ωστόσο, ή οδηγεί σε αυτοκαταστροφή, ή σε πράξεις βίας εναντίον αυτών που είναι ή που θεωρούνται υπαίτιοι. Ο κύριος υπαίτιος της απελπισίας, δεν είναι όλο τα φαύλο παρελθόν. δεν είναι καν αυτοί που εκλέγονται πουλώντας θέσεις στο Δημόσιο.   Ο κύριος υπαίτιος είναι τα θλιβερά τομάρια που παριστάνουν την "Ηγεσία" σήμερα, και εδώ και 2 χρόνια, και μας αποκοιμίζουν με λεφτά που υπάρχουν και την σωτηρία από την Ευρώπη, και την επιτυχία του PSI, και τον θρίαμβο των δημοτικών εκλογών και την ελπίδα που βασίζεται σε ψέματα.

Θλιβερά τομάρια που ξεστομίζουν αν αυτός που αυτοκτόνησε τα έφαγε ο ίδιος, ή τα έφαγαν τα παιδιά του. Μα πόσο θέλει για να γίνει η απελπισία οργή;